Όμορφος κόσμος συνδικαλιστικός, θεατρικά πλασμένος (Καταγγελία-Παραίτηση)

Καταγγελία-Παραίτηση

Αθήνα, Δευτέρα 02-11-2015

Στην δημοκρατία, οι αποφάσεις των πλειοψηφιών είθισται να απαιτούν τον σεβασμό των μειοψηφιών, διότι αυτές υποτίθεται κατέχουν την ορθή κρίση και λαμβάνουν τις σωστές αποφάσεις!

Και αυτό θα μπορούσε να είναι ορθό, αν φυσικά λειτουργούσαν όλες εκείνες οι προϋποθέσεις που θα καθιστούσαν κάθε φορά την πλειοψηφική διαδικασία ικανή για κάτι τέτοιο… και επειδή οι προϋποθέσεις αυτές είναι πολλές, δεν θα τις συμπεριλάβω όλες, αλλά μερικές απ' αυτές αναγκαστικά θα αναφερθούν, όπως αυτές που αφορούν την θεσμική λειτουργία και ηθική.

Έτσι, παρόλο που οι αποφάσεις που παίρνονται στην δημοκρατία είναι πλειοψηφικές, γύρω μας βλέπουμε μια πλειοψηφία να υποφέρει.

Να υποφέρει από την φτώχεια, την ανεργία, να είναι αποκλεισμένη, ή να έχει υποτυπώδη πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά.

Βλέπουμε τους εργαζόμενους να βουλιάζουν συνεχώς σε χαμηλότερα βιοτικά επίπεδα και τους απόμαχους της εργασίας να ξεροσταλιάζουν στα συσσίτια και στις υποβαθμισμένες υπηρεσίες υγείας.

Βλέπουμε τους άνεργους περιθωριοποιημένους και τους άστεγους να γευματίζουν στους κάδους σκουπιδιών, στα συσσίτια, να κοιμούνται στους δρόμους και στην καλύτερη περίπτωση κάποιους να κλείνονται παρέα με την κατάθλιψη τους στα ανήλεκτρα και άνυδρα σπίτια τους..!

Έτσι λοιπόν πολύ εύκολα καταλαβαίνει κανείς, ότι κάτι συμβαίνει, κάτι δεν πάει καλά με τις πλειοψηφικές αποφάσεις. Οι προϋποθέσεις που καθιστούν τις πλειοψηφίες ικανές να αποφασίζουν ορθά, για κάποιο λόγο πολλές φορές δεν λειτουργούν.

Αναφορικά με τις πλειοψηφίες έλεγε ο Φρίντριχ Νίτσε ότι: «Ο παραλογισμός σπάνια συναντάται στα μεμονωμένα άτομα, στις ομάδες όμως στα κόμματα, στους λαούς και στις εποχές είναι ο κανόνας».. 

Ο συνδικαλιστής ως προσωπικότητα και ο συνδικαλισμός ως θεσμικός μηχανισμός, είναι οι παράγοντες που παρόλο ότι προέρχονται μέσα από πλειοψηφικές διαδικασίες, δεν τις σέβονται ποτέ εξ ορισμού, apriori.

Τις περισσότερες φορές αντιμάχονται τις πλειοψηφικές αποφάσεις. Οι κινητοποιήσεις, οι απεργίες κλπ, είναι η έμπρακτη απόδειξή ότι συνδικαλισμός δεν δέχεται ότι η πλειοψηφία έχει πάντα δίκιο και δεν έχει, γιατί τόσο οι κοινωνίες όσο και ο συνδικαλισμός είναι ταξικά δομημένες και ο ρόλος του είναι να υπερασπίζεται την εργατική τάξη, να διεκδικεί τα δικαιώματα της και να αναχαιτίζει την αδικία που της επιβάλλεται.

.

Έτσι λοιπόν σαν συνδικαλιστής, με το δικαίωμα που μου δίνουν οι εργαζόμενοι και με την υποχρέωση που μου επιβάλει η συνείδηση μου, αντιμάχομαι όλες εκείνες τις πλειοψηφικές αποφάσεις, που λειτουργούν εις βάρος των συμφερόντων των εργαζομένων, καθώς και όλων εκείνων των αντιθεσμικών ενεργειών που λειτουργούν εναντίων τους, όπως είναι η εν κρυπτό και εν αγνοία διαβούλευση κάποιων «διαπραγματευτών» με την εργοδοτική πλευρά, ερήμην των θεσμικών οργάνων με πρώτου και κύριου εκείνου του Διοικητικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας.

Η συμπεριφορά αυτή απέναντι στον θεσμό αποδεικνύει ότι, η κρατούσα βλακεία είναι πάντα η βλακεία των κρατούντων!

Όπως διαπιστώθηκε, πριν την τελευταία διαπραγμάτευση και εν αγνοία μού, ο αντιπρόεδρος της ομοσπονδίας και άλλοι "συνδικαλιστικοί παράγοντες",  είχαν έρθει σε επαφή τουλάχιστον μια φορά με την εργοδοτική πλευρά, προκειμένου να οριοθετηθεί ο τελικός χαρακτήρας της κλαδικής που θα υπογραφόταν, δίχως καν να ενημερωθούν τα πρόσωπα που συγκροτούν τα θεσμοθετημένα συνδικαλιστικά όργανα, Εκτελεστική, Δ.Σ και Ολομέλεια (έστω και την τελευταία στιγμή πριν την διαπραγμάτευση) για την αντιθεσμική αυτή πρωτοβουλία.

Δεν ενημερώθηκε καν ούτε η εκτελεστική που διαπραγματεύονταν την κλαδική, για το τι είχε συμφωνηθεί παρασκηνιακά για την τύχη της, απ' αυτούς που δεν παραβρέθηκαν και δεν βοήθησαν ούτε μια φορά στις προηγούμενες διαπραγματεύσεις που έγιναν με την μεσολάβηση του Ο.ΜΕ.Δ...!

Κατά την διάρκεια της «χαλκευμένης» διαπραγμάτευσης διαπιστώθηκε ότι οι προτάσεις του αντιπροέδρου που κατατέθηκαν στην εκτελεστική ήταν ταυτόσημες με αυτές που κατατέθηκαν από την εργοδοτική πλευρά, πλην των δύο θεσμικών τα οποία ούτως ή άλλως, διατηρούταν στην κλαδική μετά την μετενέργεια της.

Στο πρώτο (και τελευταίο) διάλειμμα της συνάντησης, έκανα γνωστό ότι δεν θα συμφωνούσα αν δεν "ξεπάγωναν" κάποιες από τις προτεινόμενες παγωμένες και μειωμένες ποσοστιαία ωριμάνσεις και δεν μειώνονταν τουλάχιστον 5%, η προτεινόμενη από τους εργοδότες μείωση του "δραχμικού" επιδόματος.

Στην πρόταση μου, κάποιοι ανησύχησαν μην τυχόν και μετανιώσουν οι εργοδότες και κάποιοι άλλοι φώναζαν με σιγουριά ότι οι εργοδότες δεν θα δεχθούν και δεν θα κάνουν πίσω… στο τέλος συμφωνήσαμε να αντιπροτείνουμε τα πιο πάνω, ώστε να προχωρήσει η "γενόσημη" διαπραγμάτευση.

Όταν ήρθαν οι εργοδότες καταθέσαμε την αντιπρόταση που διαμορφώθηκε στο διάλειμμα και κατά την ανάπτυξη των επιχειρημάτων, ο συντονιστής διέκοψε την διαδικασία και μας ανακοίνωσε ότι «η αρχική τους πρόταση αποτελούσε και την κόκκινη γραμμή τους», μας έθεσαν δηλαδή μια παράμετρο που θα έπρεπε εξ αρχής να μας την αναφέρουν. Διότι με αυτή την λεπτομέρεια η διαπραγμάτευση μετατρέπονταν σε τελεσίγραφο.

Επικράτησε αμηχανία, που λίγο μετά εξελίχθηκε σε παζάρι express μεταξύ συντονιστή και αντιπροέδρου, που είχε σαν αποτέλεσμα να διαρραγεί για λίγο η «κόκκινη γραμμή» των εργοδοτών, να μοιραστεί η διαφορά του 5% του δραχμικού και να μας «παραχωρηθεί» εν μέσω γέλιων ένα 2.5% ψίχουλα πριν επανασφραγίσει οριστικά η «κόκκινη γραμμή» τους.

Στην συνέχεια «δόθηκαν τα χέρια» μεταξύ του συντονιστή της Ένωσης και του αντιπροέδρου της Ομοσπονδίας, με τον Γενικό Γραμματέα να κοιτάζει έκπληκτος την αντιδεοντολογική επισφράγιση μια προσυμφωνημένης συμφωνίας-συνοικέσιο.

Δεν τηρήθηκαν ούτε τα προσχήματα.

Ήταν τόσο έκδηλη η αγωνία και η ακολουθούσα χαρά των παραγόντων του συνοικεσίου, που δεν σκέφτηκαν καν να ρωτήσουν (πρόεδρος και αντιπρόεδρος) τον γραμματέα, τον πρόεδρο του σωματείου των εργαζομένων στον "Χάλυψ" και τα υπόλοιπα μέλη της εκτελεστικής, αν συμφωνούν με την συμφωνηθείσα παρωδία. 

Ούτε διάλειμμα δεν ζητήθηκε από τον αυτόκλητο διαπραγματευτή, προκειμένου να μιλήσουν μεταξύ τους τα μέλη της εκτελεστικής για το αν συμφωνούν, ή όχι με το τελεσίγραφο (εκ των υστέρων στη ολομέλεια της ομοσπονδίας αποδείχθηκε ότι ο πρόεδρος ήταν συμμέτοχος των παράτυπων διαδικασιών… δεδομένου ότι παραδέχτηκε πως και ο ίδιος είχε ζητήσει μεσολάβηση κι άλλου συνδικαλιστικού παράγοντα πλην του αντιπροέδρου).

Για έμενα, αλλά πιστεύω και για κάθε εκπρόσωπο των εργαζομένων που σέβεται τον εαυτό του και τους εργαζομένους, αρκεί ο εκβιαστικός όρος της κόκκινης γραμμής σε μια διαπραγμάτευση για να διακοπεί, γιατί διαπραγμάτευση σημαίνει προτάσεις, αντιπροτάσεις, διάλογος και μάχη επιχειρημάτων.

Αυτό που αντιμετωπίσαμε δεν ήταν διαπραγμάτευση ήταν μια «κόκκινη γραμμή» η οποία θα μπορούσε να διεκπεραιωθεί με ένα fax, e-mail, ή με μια επιστολή της Ένωσης Τσιμεντοβιομηχανιών προς την Ομοσπονδία, που να παρουσιάζει την πρόταση της και την εξ αυτής αξίωση τους, για άνευ όρων παράδοση της Ομοσπονδίας.

Από κει και πέρα, όποιος ήθελε να παραδοθεί, ας παραδίνονταν, εγώ πάντως δεν θέλω και δεν παραδίνομαι, γιατί είμαι σίγουρος πως είναι πολλοί οι εργαζόμενοι που δεν θα ήθελαν οι εκπρόσωποι τους να παραδίδονται άνευ όρων.

Αυτή η «συμφωνία» κατά την γνώμη, μου έχει μόνο ένα όνομα, διαπραγματευτικό πραξικόπημα..!

Στην ολομέλεια της Ομοσπονδίας στις 23-10-2015 και σήμερα στις 2-11-2015, αποδείχτηκε ότι η πλειοψηφία του Δ.Σ της Ομοσπονδίας με τον πρόεδρο της τον αντιπρόεδρο και τα υπόλοιπα «σεβαστά» πρόσωπα που την αποτελούν, πλην εμού και τριών άλλων μελών του Δ.Σ, αποφάσισε με την σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας των πεπεισμένων προέδρων των σωματείων, ότι αυτή η παραβατική και αντιθεσμική συμπεριφορά που περιγράφω, η απαξίωση του Δ.Σ και των θεσμικών οργάνων, το τελεσίγραφο της εργοδοτικής πλευράς, καθώς και αυτό καθ’ αυτό το μόρφωμα που παρήχθη μέσα από μια λίαν επιεικώς ανορθόδοξη διαδικασία που ακούει στο όνομα Κλαδική Σ.Σ.Ε, είναι αποδεκτά και τα νομιμοποιεί.. 

Έτσι από δω και πέρα, «νόμιμα» οι διαπραγματεύσεις της ΣΣΕ θα μπορούν να γίνονται πλέον τηλεφωνικά και δια ζώσης να δίνεται η παράσταση της διαπραγμάτευσης.. όμορφος κόσμος συνδικαλιστικός, θεατρικά πλασμένος…!

Η ολομέλεια αποφάσισε επίσης πως:

• είναι θεμιτό, «ηθικό» και νόμιμο, η συμφωνία για το 2015-16, δυο μήνες πριν λήξει η θητεία της παρούσας διοίκησης της ομοσπονδίας, αυτή η συμφωνία να δεσμεύσει την επόμενη διοίκηση που θα προκύψει από τις  εκλογές της 16^ης Δεκεμβρίου και να της κληροδοτήσει τον επερχόμενο εργασιακό μεσαίωνα στην ελληνική τσιμεντοβιομηχανία
• είναι αποδεκτή μια οικονομική μείωση της τάξης του 40% του εισοδήματος των εργαζομένων που θα προσλαμβάνονται από την 01-01-2016 και πέρα.
• είναι θεμιτός, δίκαιος και συνδικαλιστικά ορθός ο επιλεκτικός διαχωρισμός των εργαζομένων σε προσληφθέντες πριν και μετά την 1-1-2016..
• είναι δικαίωμα τους να αποφασίσουν, δίχως να συγκαλέσουν Γενικές Συνελεύσεις για να ερωτηθούν οι εργαζόμενοι για το αν θέλουν η Κλαδική τους Σ.Σ.Ε του 2012 να γυρίσει δεκαετίες πίσω.
• είναι ρεαλιστικό να μπορέσει να βελτιωθεί η παρούσα ακρωτηριασμένη ΣΣΕ, κατά την συζήτηση της νέας του 2017. Και το λένε αυτοί που από το 2011 έως και σήμερα έχουν συναινέσει στο πάγωμα των τριετιών στους χώρους τους και μέχρι σήμερα δεν έχουν ξεπαγώσει ούτε μια, καθώς και εκείνοι που τις έχουν μειώσει από το 70% στο 40%.

Στο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Τα καινούργια ρούχα του Αυτοκράτορα» ένα μόνο παιδί τολμάει να πει την αλήθεια που οι άλλοι αρνούνται να ξεστομίσουν… Ότι ο αυτοκράτορας τελικά ήταν γυμνός, όπως και τώρα…

Ο συνδικαλισμός έχει διεκδικητικό ρόλο και όχι δουλεμπορικό, είναι άλλο να πουλάς την πραμάτεια σου και άλλο να ξεπουλάς τους αγώνες και τον μόχθο των άλλων, πάνω από οιοδήποτε συνδικαλιστικό θώκο και αξίωμα είναι η αξιοπρέπεια, η οποία δεν είναι του συνδικαλιστή, αλλά είναι η συλλογική αξιοπρέπεια των εργαζομένων που εκπροσωπεί, γι αυτό είναι και πολυτιμότερη της δικής του…

Έτσι λοιπόν, για όλους αυτούς τους λόγους, αποφάσισα να  παραιτηθώ από την θέση του Γενικού Γραμματέα. Για λόγους ευθιξίας, και αηδίας αρνούμαι να υπογράψω το προϊόν αυτής της «συνδικαλιστικής» ανορθοδοξίας και των κάθε λογής εξυπηρετήσεων και το καταγγέλλω, ως θεσμικά και ηθικά άκυρο.

Θα πρότεινα δε, την θέση του γραμματέα να την αναλάβει ο αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας, «νομιμοποιώντας» έστω και εκ των υστέρων με την υπογραφή του αυτή του την πρωτοβουλία.       

Είμαι πεπεισμένος, ότι αυτή η συμφωνία δεν διαπράττεται για το καλό των εργαζομένων, αλλά για την νομιμοποίηση μέσω της Κλαδικής Σ.Σ.Ε, των συνεχών περικοπών, μειώσεων και των κάθε λογής παγωμάτων που συμβαίνουν κατά τις επιμέρους διαπραγματεύσεις στους εργασιακούς χώρους, από την παρούσα πλειοψηφία.

Όλοι κρινόμαστε από τους εργαζόμενους και όλοι παίρνουμε την θέση που μας αξίζει στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος και στην συνείδηση των εργαζομένων.  

H Κλαδική σύμβαση και η κάθε εργασιακή σύμβαση, δεν είναι μόνο ο θεματοφύλακας των όρων μιας συμφωνίας, αλλά πολλά περισσότερα.

Εκφράζει την ιστορική διαδρομή, την ποιοτική εξέλιξη των διεκδικήσεων, των αγώνων ενός κλάδου εργαζομένων και εμπεριέχει τις προσπάθειες, το ήθος, τις προθέσεις και την ικανότητα αυτών που την υπέγραψαν.

Περιγράφει την συνδικαλιστική ποιότητα, την ακεραιότητα και την ικανότητα  αυτών που εκπροσωπούν τους εργαζόμενους, στο να προβλέπουν, να σχεδιάζουν, να καταστρώνουν, να μεθοδεύουν και να αντιστέκονται, ή να αλλάζουν στρατόπεδο..,  και πάνω απ’ όλα την πρόθεση τους να διατηρούν τους εργαζόμενους σε διαρκή κινηματική εγρήγορση, να τους συσπειρώνουν αγωνιστικά, να τους ριζοσπαστικοποιούν και να τους κάνουν κοινωνούς της κοινής τους ταξικής μοίρας.

Η αγωνιστική ποιότητα  των εργαζομένων είναι ο καθρέφτης της ποιότητας και της αποτελεσματικότητας του σωματείου και των συνδικαλιστών που το επανδρώνουν.

Η προηγούμενη Κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, η κάθε προηγούμενη είναι πάντα η διαπραγματευτική αφετηρία κάθε επόμενής και όχι οι κάθε λογής προτάσεις που δεν υλοποιήθηκαν και δεν έγιναν πότε αποδεκτές ποτέ από τα θεσμικά όργανα της ομοσπονδίας.

Η κάθε νέα Σ.Σ.Ε συγκρίνεται ποιοτικά με την προηγούμενη και μόνο.. και όταν η επόμενη είναι κατακρεουργημένη σε σχέση με την προηγούμενη, αυτό σημαίνει ότι τίποτα δεν έχει γίνει σωστά, δείχνει έλλειμμα ικανοτήτων, ή ότι κάποιοι είχαν άλλες προτεραιότητες από το συμφέρον των εργαζομένων. 

Και οι προτεραιότητες αυτές φαίνονται όταν κάποιος γνωρίζει προς πια κατεύθυνση πρέπει να κοιτάξει.

Αποστεώνοντας λοιπόν μια σύμβαση εργασίας, καταστρέφεις μια καλά δομημένη διαπραγματευτική αφετηρία οπισθοχωρώντας στο παρελθόν, εκποιώντας στον βωμό της αναποτελεσματικότητας, μια πορεία αγώνων, κόπου και επιτυχιών.

Είναι προτιμότερο να διατηρηθεί μια ισχυρή διαπραγματευτική αφετηρία πάση θυσία, έως ότου να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε καλύτερες προϋποθέσεις, παρά να την καταστρέψουμε λαμβάνοντας εφήμερα και επισφαλή ανταλλάγματα, υπό το δόγμα «καλύτερα οποιαδήποτε σύμβαση παρά δίχως σύμβαση»….

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ακόμη και να υπογραφεί αυτή η σύμβαση, η επόμενη θα είναι χειρότερη, γιατί δεν υπάρχουν οι αναγκαίες και ικανές συνδικαλιστικές προϋποθέσεις και δυναμική, που θα μπορέσουν να ανατρέψουν μια τέτοια εξέλιξη.. κι αυτό δεν είναι άποψη, είναι γεγονός που το βιώνουμε ανελλιπώς από το 2010 μέχρι σήμερα.

Για να μπορέσει να υπάρξει αποδεκτό αποτέλεσμα αναφορικά με την κλαδική θα πρέπει να συμφωνήσουμε να οδηγηθεί η ομοσπονδία πρώτη σε διαπραγματεύσεις με τον κλάδο και έπειτα τα σωματεία της με τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται.

Γιατί όπως αποδείχτηκε, ένα-ένα τα σωματεία οι εργοδότες τα λιανίζουν, με αποτέλεσμα η κλαδική του 2012 (που ουσιαστικά είναι του 2010), να φαντάζει μπροστά στις συμφωνίες των σωματείων, άπιαστο όνειρο… 

   

Αν θέλαμε να είμαστε αντάξιοι των προσδοκιών των εργαζομένων και συνεπείς στις συνδικαλιστικές μας αξίες, θα άπρεπε να στέλναμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις με ένα ομόφωνο και ισχυρό όχι πριν το συνέδριο του Δεκέμβρη και εκεί να θέταμε τους κανόνες και να χαράζαμε την στρατηγική μας για μια ξεκάθαρη πορεία περνώντας μέσα από τις γενικές συνελεύσεις όλα τα ζητήματα που απασχολούν τον κλάδο, καθώς και αυτό της κλαδικής και όχι να παίρνουμε αποφάσεις που απασχολούν όλους τους εργαζομένους ερήμην τους, 1,5 μήνα πριν το συνέδριο..! 

   

Τι μας δίνει το δικαίωμα και τι μας νομιμοποιεί ώστε να αποφασίζουμε ακόμη και γι αυτούς που δεν μας επέλεξαν, γι αυτούς που θα προσληφθούν στο μέλλον; Ας τους αφήσουμε να αποφασίσουν αυτοί και οι εκπρόσωποι τους για την τύχη τους.

Αν παρόλα αυτά, πιστεύουμε ότι έχουμε το δικαίωμα να αποφασίζουμε γι αυτούς, γιατί δεν φροντίζουμε να έχουν μια καλύτερη ζωή, για να μπορούν να συντηρούν τα γηροκομεία που θα καταλήξουμε.

Τέλος πιστεύω πως εάν δεν είμαστε ικανοί να χρησιμοποιήσουμε τα μάτια μας για να δούμε την πραγματικότητα, τότε θα τα χρειαστούμε για να κλάψουμε για τις πράξεις μας… πλειοψηφικά πάντα..!

Ο Γενικός Γραμματέας της Ομοσπονδίας Τσιμέντων Ελλάδος