Χρειάστηκαν πενήντα
γεμάτα και συναπτά χρόνια ζωής, για να γίνει πλέον ορατό ότι το Ελληνικό
Δημόσιο Κοινωνικό Ασφαλιστικό Σύστημα, ούτε δημόσιο, ούτε κοινωνικό, αλλά και
ούτε καν ασφαλιστικό είναι.
Βέβαια την διαπίστωση
αυτή, όλοι μας λίγο πολύ την έχουμε κάνει κατά καιρούς, όταν χρειάστηκε να
καταφύγουμε και να ζητήσουμε την προστασία του, που πιστεύαμε πως δικαιούμεθα,
τουλάχιστον γιατί την έχουμε πληρώσει και μάλιστα πολύ ακριβά. Σήμερα
καταρρέουν πια οι ελπίδες για όσα περιμέναμε και μελλοντικά από αυτό.
Πιστοί στην ενδεκάτη
εντολή, Ου μπλέξεις, καταφέραμε όλα αυτά τα χρόνια να κάνουμε κακό μεν στην
οικονομική μας υγεία, αλλά να διαφυλάξουμε αποτελεσματικά την ψυχική μας υγεία.
Κάτι είναι και αυτό !
Όλα όμως έχουν ένα
τέλος και ένα τίμημα. Έτσι σήμερα ευρισκόμαστε στην δυσάρεστο θέση, να πρέπει
να δώσουμε την μάχη, για κάτι που είναι αυτονόητο, ξεκαθαρισμένο, και προπαντός
χίλιο-πληρωμένο.
Η επισημοποίηση της
κρίσης του Κοινωνικού Ασφαλιστικού μας Συστήματος, σηματοδότησε και επισήμως
την υποβόσκουσα και εντεινόμενη, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, κρίση της
ελληνικής κοινωνίας, που ας μη κρυβόμαστε, ίσως έχει πάψει να είναι πια και
τόσο αμιγώς ελληνική.
Ένα όμως είναι
ξεκάθαρο. Το Ασφαλιστικό Μας σύστημα είναι του δημοσίου Μας και της κοινωνίας
Μας, και άρα είναι δικό Μας. Αν για κάποιους αποτελεί βάρος, πρόβλημα ή μπελάς,
είμαστε και εμείς εδώ!
Επιτέλους όμως, όσοι
τελικά αισθάνονται και είναι ακόμα Έλληνες, ίσως είναι η ώρα να πάψουν να
κρύβουν αυτό το Αθάνατο και Ελληνικό Ηρωικό Πνεύμα και Φρόνημα, που έκανε τους
προγόνους μας να είναι και να μείνουν το Φως της Οικουμένης, και να δώσουν την
απάντηση σε όσους το αμφισβητούν.
Η Ελλάδα και η
Ελληνική κοινωνία το απαιτούν, και μάλιστα τώρα!
Για όσους αισθάνονται
ξένοι ¨Αγγέλειν Λακαιδεμονίοις ότι τήδε κείμεθα !! ¨
Δημοσιεύθηκε από τον
εργαζόμενο «ΕΠΙΚΟΥΡΟ»
Οι αγώνες όλων μας
πλέον θα είναι δυσκολότεροι και απαιτητικότεροι, διότι τώρα καλούμεθα οι
εργαζόμενοι, η νεολαία, οι διανοούμενοι και οι απόμαχοι του μόχθου να δώσουν
αγώνες πλάι-πλάι με τους όμορους πολίτες των άλλων χωρών, σε παγκόσμιο επίπεδο
και με κοινούς στόχους.
Η κακοποίηση του
περιβάλλοντος, η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας και της εκμετάλλευσης, η άδικη
σφαγή των λαών και οι εργάτες σκλάβοι του τρίτου κόσμου, είναι μερικοί από τους
κοινούς παγκόσμιους στόχους των ανθρώπων που επιμένουν να αντιστέκονται.
