Μετά τη δεκαετία του '80, η εργοδοσία αφού δεν μπόρεσε να κτυπήσει το φούντωμα του συνδικαλιστικού κινήματος με νόμους όπως ο 330 και με μαζικές απολύσεις στα μεγάλα εργοστάσια, χρησιμοποιώντας ακόμη και παλιούς νόμους, τρομοκρατικούς, σέρνοντας συνδικαλιστές στα δικαστήρια σαν κοινούς τρομοκράτες με το 64/74 ΠΔ. επιχειρεί να ελέγξει τα συνδικάτα.
Ενώ πρώτα ήσουν μαύρο πρόβατο εάν γραφόσουν στο σωματείο, τώρα σε καλούσε να γραφτείς γιατί όπως έλεγαν οι καινούργιοι συνδικαλιστές του “τουρκομπαρόκ”, «εμείς μόνο με τον συνδικαλιστικό λόγο, χωρίς απεργίες και μάλιστα χωρίς αγώνες και απολύσεις, μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματά μας..!». αυτοί ήταν το καμάρι της νέας κυβέρνησης αλλά και της εργοδοσίας, πρεσβευτές των νέων μεθόδων μαντρώματος..!
.
Έτσι, όσοι μιλούσαν για αναπόφευκτη σύγκρουση με τις επιδιώξεις της εργοδοσίας, θεωρούνταν «αιθεροβάμονες και δογματικοί», έλεγαν τα «καμάρια» πως αυτοί δεν καταλάβαιναν δήθεν τους καιρούς που ζούσαμε.
Με τη στήριξη κράτους και εργοδοσίας διαμορφώθηκε η νέα κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, τα απόνερα της οποίας ζούμε μέχρι σήμερα και αποτυπώνεται και στο επίπεδο της ΓΣΕΕ.
Ωστόσο η νέα καπιταλιστική κρίση άλλαξε τα δεδομένα και άρχισαν οι εργαζόμενοι να πιέζουν τους συνδικαλιστές και να έχουν απαιτήσεις από τα σωματεία τους, καθώς έβλεπαν τους μισθούς να συρρικνώνονται από 25 έως και 40%, με παράλληλη μείωση των θέσεων εργασίας, εντατικοποίηση των εναπομεινάντων εργαζομένων και την εφαρμογή ελαστικών σχέσεων εργασίας.
Τα συνδικαλιστικά «καμάρια» του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, προκειμένου να ελιχθούν, αρχίζουν να στήνουν σενάρια κούφιων συνδικαλιστικών αντιδράσεων, να εφευρίσκουν μεταφυσικές δικαιολογίες, να κατασκευάζουν ανύπαρκτους εχθρούς, να κινδυνολογούν και να εκφοβίζουν τους εργαζόμενους με πιθανή απώλεια της εργασίας τους (σε περίπτωση που έρθουν σε ρήξη με την εργοδοσία, για τις απαιτήσεις τους)..!
Και όλα αυτά προκειμένου να διατηρήσουν τις καρέκλες τους και τα προνόμια που τους παρέχει η εργοδοσία για τις υπηρεσίες τους, όπως, να αποπροσανατολίζουν, να κανοναρχούν τους εργαζόμενους και να κατευνάζουν τις αντιδράσεις τους..!
Τα πρωτοβάθμια εργοδοτικά συνδικάτα που άρχισαν να βρίσκονται κάτω από τη συνεχή πίεση των εργαζομένων, αρχίζουν να μεταφέρουν τις ευθύνες δεξιά κι αριστερά, από το δευτεροβάθμιο στο τριτοβάθμιο «και τρέχα γύρευε».., όχι πως κι αυτοί δεν είναι συνεργοί διαχρονικά στο «έγκλημα» που συντελείται τα τελευταία χρόνια εις βάρος των εργαζομένων, είναι και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό.
Όμως δεν είναι και αυτοί που μπορούν και έχουν την δύναμη να εμποδίσουν ένα πρωτοβάθμιο σωματείο να απεργήσει, όταν μάλιστα το Ε.Κ της τρίτης πόλης της χώρας, της Πάτρας, έχει προκηρύξει απεργία και η κυβέρνηση έχει αναγγείλει δια στόματος του υπουργού εργασίας, τη κατάθεση νομοσχεδίου που περιορίζει τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, την κατάργηση του 8ωρου και την εφαρμογή της 10ωρης εργασίας, με απλήρωτες υπερωρίες..!
Στις 26 του Νοέμβρη, την ίδια ώρα που η ΓΣΕΕ συνυπογράφει πλήρως τα νομοσχέδια της Ν.Δ. και του ΣΕΒ και στελέχη της έχουν φτάσει μέχρι και να τρομοκρατούν συνδικαλιστές για να μην παρθούν αποφάσεις για την απεργία (Άξιος ο μισθός τους) κάποιοι άλλοι επαναστάτες απ’ τα “lidl”, παρόλο που το Ε.Κ.Π είχε προκηρύξει απεργία, αυτοί αποφασίζουν να μην συμμετέχουν, με συνοπτικές διαδικασίες καφενείου, χωρίς καν να πάρουν απόφαση Δ.Σ..!
Αυτοί οι ίδιοι, που το προηγούμενο διάστημα, έριχναν ευθύνες για την κατάσταση στο εργατικό κίνημα και τις διεκδικήσεις στη στάση της ΓΣΕΕ και για την κατάσταση στη τσιμεντοβιομηχανία κατάγγελλαν τη στάση της Ομοσπονδίας (βλέπε σχετικές ανακοινώσεις του αποσυντονισμένου «συντονιστικού»), χρησιμοποίησαν ως φτηνό επιχείρημα το γεγονός ότι δεν πήρε απόφαση η Ομοσπονδία..!
Έτσι, ξαφνικά και για λόγους συνδικαλιστικής σκοπιμότητας, έπαψε η Ομοσπονδία να είναι όλα αυτά που της καταμαρτυρούσαν (οι επαναστάτες της φακής) και έγινε αποδεκτή και μπροστάρης, το εξ ουρανού άλλοθι για τ’ αφέντη το ψωμί..!
Ο χαρακτήρας των αιτημάτων της απεργίας στις 26-11-2020, ήταν άμεσα συνδεδεμένα με τα αιτήματα των εργαζομένων στα τσιμεντάδικα.., η αποξένωσή μας από το εργατικό κίνημα μόνο δεινά μπορεί να μας φέρει, κανένα όφελος δεν είχαμε σαν εργαζόμενοι μέχρι τώρα γυρίζοντας την πλάτη στην τάξη μας, αποκομμένοι από την πραγματικότητα..!
Ως εργαζόμενοι στην τσιμεντοβιομηχανία, που όλα αυτά τα χρόνια μας παίρνουν από τα κεκτημένα μας, αλλά και για όλα αυτά που έχουμε προσφέρει, Ζητάμε:
1. την άμεση εκπλήρωση των δίκαιων απαιτήσεων του συνόλου των εργαζομένων, τα οποία κοινοποιήθηκαν ως αιτήματα με τις ανακοινώσεις του συντονιστικού για το 2019 - 2020..!
2. τα σωματεία να προχωρήσουν σε διαπραγματεύσεις για το 2021, αφού πρώτα ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις των δίκαιων αιτημάτων μας για το 2019 - 2020, από τις οποίες «εκπαραθυρώθηκαν» οι «εκπρόσωποι» των εργαζομένων.
3. την εφαρμογή των αποφάσεων του συντονιστικού της Θεσσαλονίκης που πρόσφατα επικαιροποιήθηκαν στο Καμάρι και να σταματήσει η αποσπασματική εφαρμογή τους (η εφαρμογή ενός μέρους των αποφάσεων δεν αποτελεί μέσο πίεσης, αλλά μέσο κωλυσιεργίας..!
4. την πλήρη εφαρμογή των όρων του τελευταίου πρακτικού συμφωνίας μέχρι την υπογραφή νέου, ανεξαρτήτως του χρόνου που έχει παρέλθει από την λήξη του και χωρίς την αναστολή κανενός από του όρους του, όταν οι διαδικασία των διαπραγματεύσεων για την υπογραφή νέου Π.Σ διαρκεί περισσότερο των 4 μηνών!
Δεχθήκαμε συγχαρητήρια για την «πλάτη», εισπράξαμε μπράβο για τις αποδόσεις μας και τους συμβιβασμούς, απολαύσαμε επιτυχίες και κέρδη, τώρα ήρθε η ώρα να εκπληρώσουμε και τις σύγχρονες ανάγκες μας, διότι εργαζόμαστε στον 21ο αιώνα και βιώνουμε δικαιώματα και επίπεδο διαβίωσης του 19ου..!
