Κατά το μακρινό
παρελθόν οι λέξεις σοφός και μνήμη είχαν τεράστια σημασία για την επιβίωση του πολιτισμού
και της δημοκρατίας.
Αποτελούσαν τους ακρογωνιαίους
λίθους όπου επάνω τους οικοδομήθηκαν όλα εκείνα που σήμερα μας κάνουν
υπερήφανους για το παρελθόν μας.
Τω καιρό εκείνο ο
σοφοί ήταν παρόντες σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και αξιολογούνταν
καθημερινά. Ήταν βαρύς ο τίτλος και απαιτούσε καθημερινή υποστήριξη, στην
αγορά, στα θέατρα, ακόμη και κατά την διάρκεια των πολέμων.
Η ανεξαρτησία της
σκέψης και της βούλησης τους, ήταν αναγκαία και ικανή συνθήκη για την ανάπτυξή
τους. Δεν υπηρετούσαν την πολιτική και τους πολιτικούς, παρά μόνο σε
περιπτώσεις που αυτό θεωρούνταν επιβεβλημένο, ή αναγκαίο προκειμένου να
εξυπηρετηθεί το κοινό συμφέρον (δημοκρατία, ανεξαρτησία, πολιτισμός κλπ.).
Στη μακρόχρονη
ταραχώδη ιστορία της Ακρόπολης, τα τείχη επισκευάστηκαν επανειλημμένως. Κάθε
επισκευή τους, πέρα από τις αρχιτεκτονικές και αμυντικές ανάγκες, υπηρετούσε
έναν κυρίαρχο στόχο. Την συλλογική μνήμη.
