Η ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΚΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜ(ΝΗΜΟ)ΝΩΝ..

Κατά το μακρινό παρελθόν οι λέξεις σοφός και μνήμη είχαν τεράστια σημασία για την επιβίωση του πολιτισμού και της δημοκρατίας.

Αποτελούσαν τους ακρογωνιαίους λίθους όπου επάνω τους οικοδομήθηκαν όλα εκείνα που σήμερα μας κάνουν υπερήφανους για το παρελθόν μας.

Τω καιρό εκείνο ο σοφοί ήταν παρόντες σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και αξιολογούνταν καθημερινά. Ήταν βαρύς ο τίτλος και απαιτούσε καθημερινή υποστήριξη, στην αγορά, στα θέατρα, ακόμη και κατά την διάρκεια των πολέμων.

Η ανεξαρτησία της σκέψης και της βούλησης τους, ήταν αναγκαία και ικανή συνθήκη για την ανάπτυξή τους. Δεν υπηρετούσαν την πολιτική και τους πολιτικούς, παρά μόνο σε περιπτώσεις που αυτό θεωρούνταν επιβεβλημένο, ή αναγκαίο προκειμένου να εξυπηρετηθεί το κοινό συμφέρον (δημοκρατία, ανεξαρτησία, πολιτισμός κλπ.).

Στη μακρόχρονη ταραχώδη ιστορία της Ακρόπολης, τα τείχη επισκευάστηκαν επανειλημμένως. Κάθε επισκευή τους, πέρα από τις αρχιτεκτονικές και αμυντικές ανάγκες, υπηρετούσε έναν κυρίαρχο στόχο. Την συλλογική μνήμη.

Το βόρειο τείχος, με τη χαρακτηριστική πολύπτυχη επιφάνειά του, ευρύτατα γνωστό ως «θεμιστόκλειο», ήταν ένα από τα πρώτα έργα που εκτελέστηκαν μετά τους Περσικούς πολέμους. Αρχιτεκτονικά μέλη από τα κατεστραμμένα ιερά χρησιμοποιήθηκαν ως οικοδομικό υλικό για την κατασκευή του.

Τα χαλάσματα τοποθετηθήκαν σε περίοπτη θέση στην Ακρόπολη με εντολή του Θεμιστοκλή, προκειμένου να θυμίζουν στους Αθηναίους τα λάθη που διέπραξαν και τα οποία επέτρεψαν στους Πέρσες να φτάσουν ως τα τείχη.

Το νότιο τείχος, γνωστό ως «κιμώνειο», κτίσθηκε μετά την νίκη στη ναυμαχία του Ευρυμέδοντα (466 π.Χ), για να θυμίζει στους Αθηναίους τις νίκες τους, όλες εκείνες που είχαν τελέσει και όλες τις επόμενες που υποχρεούνταν να τελέσουν.

Από το 466 π.Χ, έως το 2008 μ.Χ έχουν αλλάξει πάρα πολλά. Τα μνημεία μνήμης μετουσιωθήκαν σε μνημεία λήθης, οι «Αθηναίοι» αυτού του τόπου δεν θέλουν να θυμούνται πιά.

Εκπαιδευτήκαν σ’ αυτό.

Αχαμνοί πλέον αμνοί, των τηλεοπτικών πλάνων αρχείου, των προεκλογικών υποσχέσεων και του πλαστικού χρήματος.

Άκοποι χειροκροτητές των δημίων τους και πιστοί θεματοφύλακες ενός συστήματος που συντηρείται από την σάρκα, τον ιδρώτα και το αίμα τους. Τα παιδία τους πλέον δεν ευεργετούνται απ’ την σοφία των αρίστων και τους αγώνες των ίδιων, μα κρεουργούνται έντεχνα και αβοήθητα από του συγχρόνους Προκρούστες, με σκωληκοειδή υπόφυση.

Οι «σοφοί» μεταλλάχθηκαν σε καλοπληρωμένους τυράννους. Στήνουν ανερυθρίαστα επιτροπές-συμμορίες, άλωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Τα μέλη των επιτροπών, είναι συνήθως (αν όχι πάντα) ευνοούμενοι εξυπηρετητές ενός διαβρωμένου συστήματος, κατ’ επίφαση δημοκρατικού.

Όσοι από αυτούς αποτελούν φωτεινές εξαιρέσεις, έντεχνα ομογενοποιούνται εντός «επιτροπών».

Αλλοτριώνονται είτε από τα συντεταγμένα «κυβερνητικά όργανα», είτε από τα κυρίως εργαλεία του επιφατικού συστήματος, τα ΜΜΕ («Η τυραννία των Μέσων μαζικής ενημέρωσης» Ignacio Ramone-διευθυντή της Le mode).

Πρόσφατο, μα όχι σπάνιο στοιχείο ομογενοποίησης, με έντονα στοιχεία δημόσιου διασυρμού, αποτελεί η περίπτωση του κ. Ιωάννη Κουκιάδη (πρώην ευρωβουλευτής και πρόεδρος του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας).

Η υπουργός απασχόλησης (Φ.Πετραλιά) του «ζήτησε» να προεδρεύσει σε επιστημονική επιτροπή που συγκρότησε το «υπουργείο της» (όρος καταχρηστικός).

Το αντικείμενο της επιστημονικής επιτροπής ήταν η μελέτη των νομικών και κοινωνικών προβλημάτων που ανέδειξε η μέχρι σήμερα νομοθεσία για τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Επιπλέον ασχολήθηκε με την εξέταση αντίστοιχων ρυθμίσεων άλλων κρατών της Ε.Ε., καθώς και τις προτάσεις που θα καταθέσουν τα 27 κράτη-μέλη. Στην συνέχεια έπειτα από την μελέτη των πιο πάνω, θα έπρεπε να προβεί σε προτάσεις προς την πολιτική ηγεσία, προκειμένου αυτή να διατυπώσει τις δικές της θέσεις στην Ε.Ε.

Όμως η ολοκληρωμένη έκθεση που συντάχθηκε από την επιτροπή «Κουκιάδη» κλειδώθηκε σκόπιμα (κατά τα φαινόμενα) στα συρτάρια της υπουργού και αποσιωπήθηκε.

Οι λόγοι ήταν εμφανείς. Ο ένας ήταν η «λησμονιά».

Η έκθεση αντιμετώπιζε επί της ουσίας τα προβλήματα των νέων μορφών «εργασίας», προσφέροντας προστασία και ασφάλεια (μέσω την νομικής οδού) στους εργαζόμενους.

Άρα απαράδεκτη, διότι κάτι τέτοιο μεταφράζεται σε επιπλέον έξοδα για τους εργοδότες, περιορισμό της αυθαιρεσίας και ενδυνάμωση της εργατικής νομοθεσίας.

Ο δεύτερος λόγος ήταν στοχοποίηση-απαξίωση της επιτροπής, εφόσον αυτή δεν προσέφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα στους θεματοφύλακες των μεγάλων συμφερόντων.

Οι αποσπασματικές διαρροές σε συνδυασμό με κάποια εντεταλμένα Μ.Μ.Ε έστησαν την παγίδα.

Τα «φιλεργατικά» κόμματα της «αριστεράς και της προόδου» παγιδεύτηκαν πρώτα.

Οι δεινοί ψαράδες της δημοσιότητας, των θολών νερών και της παθολογικής εξάρτησης των εκλογικών ποσοστών, έτρεξαν να προλάβουν την σπίλωση τον καθηγητή Κουκιάδη. Χρησιμοποίησαν τις διαρροές (που έντεχνα έδωσε στην δημοσιότητα η κυβέρνηση της ταπεινής σιωπής και των κεφαλικών φόρων), καθώς και τα εντεταλμένα δημοσιεύματα, προκειμένου να στήσουν τον διαμελισμό του προέδρου της επιτροπής.

Οι συνδικαλιστές από την άλλη δεν αντιμετώπισαν το περιεχόμενο της έκθεσης σοβαρά, φοβούμενη η μια πολιτική παράταξη την άλλη.

Αρκέστηκαν όλοι, στον αναθεματισμό των νέων μορφών εργασίας. Καθώς όμως διεξάγονται οι «πολιτικοί ελιγμοί», οι εργαζόμενοι είναι αναγκασμένοι να υπομένουν αυτές τις μορφές μεσαιωνικής δουλείας.

Το συνδικαλιστικό κίνημα αρκείτε στην μη αποδοχή αυτών των μορφών εργασίας εγκαταλείποντας απροστάτευτους όλους τους «ελαστικά» εργαζόμενους (αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα), βορά στα αδηφάγα συμφέροντα.

Οι μορφές αυτές θα πρέπει να αντιμετωπιστούν έτσι ώστε, να καταστεί ασύμφορη η εφαρμογή τους. Οι συνδικαλιστές θα πρέπει να οργανώσουν και να συσπειρώσουν όλους αυτούς τους εργαζόμενους σε συνθήκες ομηρίας, έτσι ώστε να είναι αποτελεσματική η διεκδίκηση και η πραγμάτωση των αιτημάτων τους.

Ο ίδιος ο Ι. Κουκιάδης* σε συνέντευξη του δήλωσε πως: «…Θα πρέπει να γνωρίζουν εργαζόμενοι και επιχειρηματίες ότι ουσιαστικά όλες οι βασικές μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά και στα ασφαλιστικά θέματα θα εστιασθούν στις επιλογές που θα αποφασισθούν όταν θα ολοκληρωθεί η συζήτηση για την πράσινη βίβλο.

Αλλά τότε θα είναι πολύ αργά για αμφισβητήσεις».

Ζήτησε από τα κόμματα και τους συνδικαλιστές να αμφισβητήσουν και να αντιμετωπίσουν τις νέες μορφές εργασίας.

Οι νέες μορφές εργασίας λειτουργούν.

Υπάρχουν χιλιάδες εργαζόμενοι (κυρίως γυναίκες και νέοι), που υπομένουν γογγύζοντας όλες αυτές τις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας των πενιχρών τριτοκοσμικών απολαβών της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας, φέροντας τον εξευτελιστικό τίτλο «γενιά των 700 ευρώ».

Για όλους αυτούς δεν ενδιαφέρεται επί της ουσίας κανείς. Βολεύει η ύπαρξη τους, διότι η δυσμενής θέση όλων αυτών που βιώνουν τις «ελαστικές και αδήλωτες» μορφές εργασίας χρησιμοποιείται ενίοτε για την συγκομιδή μικροπολιτικών κερδών.

Στην συνέχεια λησμονούνται επί μακράν (επιλεκτική αμνησία). Οι «επιτροπές των σοφών» έχουν αξία για το σύστημα μονάχα όταν εξυπηρετούν τα σχέδια του, που είναι κυρίως η επιστροφή των εργασιακών σχέσεων στον μεσαίωνα.

Στην αντίθετη περίπτωση οδηγούνται στις καλένδες (και θάβονται έντεχνα) δια της μεθόδου της απαξίωσης, στην ταφή συνεπικουρούν (με το αζημίωτο) τα χειραγωγημένα κάθε φορά Μ.Μ.Ε.

Όλα τα πιο πάνω πιθανά να ήταν φλυαρία αν δεν βασίλευαν και δεν λίπαιναν τα γρανάζια της «επιφαντικής δημοκρατίας»1, οι «άλλες» επιτροπές των σοφών, «οι καταξιωμένες».

Παλαιότερα τέτοιες ήταν, εκείνες των: N. Γκαργκάνα, (η οποία εισηγείται σκληρά αντιλαϊκά οικονομικά μέτρα), Χαρισόπουλου, Καρατζά, η Επιτροπή Σπράου (για το Ασφαλιστικό) και η Επιτροπή Γεωργακόπουλου (για το Φορολογικό).

Πρόσφατα ήταν εκείνη των «Σοφών της Γλοιών». του ασφαλιστικού τρομονόμου, με επικεφαλή τον κ. Νίκο Αναλυτή και εκείνη της ντροπής των βαρέων και ανθυγιεινών, με πρόεδρο της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων, τον Παναγιώτη Μπεχράκη .

Είθισται, οι δοτές αυτές επιτροπές να χρησιμοποιούνται ως μαξιλάρια απόσβεσης των κοινωνικών αντιδράσεων.

Όταν διαπιστώνουν οι πολιτικοί ότι υπάρχει πολιτικό κόστος, αποστασιοποιούνται από τις ενοχλητικές προτάσεις των καθηγητών (... τις οποίες όμως έχουν προηγουμένως παραγγείλει), προκειμένου να αποπροσανατολίσουν και να συγκαλύψουν τις ευθύνες και τις προθέσεις τους, με άμεσο στόχο την αιφνιδιαστική επιβολή των προτάσεων μέσω μιας ατάραχης ενδοτικής και άβουλης κοινοβουλευτικής «πλειοψηφίας».

Η «ειδική» αυτή πλειοψηφία της αναξιοκρατούντων όπως και η τυραννία των κλωνοποιημένων «σοφών» είναι αποτέλεσμα της έντεχνης δημιουργίας κοινωνικού αποπροσανατολισμού και συλλογικής αμνησίας.

Η ανέγερση της νέας «ακρόπολης» σχεδιάζεται.

Τα οικόπεδα εξασφαλίστηκαν (με την βοήθεια του πολιτικού και εκκλησιαστικού κατεστημένου πέριξ του «Αγίου Όρους»).

Οι σοφοί που θα την επανδρώσουν πλειάδες, παραγόμενοι εντός των εργαστηρίων των μεσαιωνικών επιτρόπων.

Οι συνθήκες αμνησίας και σιωπής (των αμνών), που θα επιτρέψουν την ανάπτυξη και μεγαλουργία του νέο-ελληνικής «Φάρμας των Ζώων» έχουν δημιουργηθεί (Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα).

Απομένει η κάμψη της αντίστασής των «αμετανόητων» που ελπίζουν και επιμένουν να θυμούνται. ΑΔΥΝΑΤΟΝ.-

Αγγελόπουλος X. Γεώργιος