1η Μάη μια ημέρα των ημερών..

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Συνάδερφοι – σσες,  από την 1η Μάη του 1886 μέχρι και σήμερα, έχουν γραφεί  αμέτρητα λόγια για την επική εκείνη σελίδα της ιστορίας που γράφηκε με το αίμα των εξεγερμένων εργατών του Σικάγο.

Εκτεταμένο αφιέρωμα για την «μοιραία» εκείνη μέρα που σημάδεψε την πορεία των εργατικών διεκδικήσεων και ανέτρεψε σε μεγάλο βαθμό την τυραννία των εργαζομένων από την «ελεήμονα» τακτική των άεργων εκμεταλλευτών, είναι αναρτημένο στο Blog και την ιστοσελίδα της παράταξής μας.

Στην ανακοίνωση αυτή θα αρκεστούμε στα τελευταία λόγια που πρόλαβαν να εκστομίσουν οι εκτελεσθέντες ηγέτες, με περασμένες τις θηλιές στο λαιμό και κατεβασμένες τις κουκούλες του θανάτου.

ΣΠΑΪΖ: Θα ‘ρθει μια εποχή που η σιωπή του τάφου μας θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα.

ΕΝΓΚΕΛ και ΦΙΣΕΡ: Ζήτω η Αναρχία! Αυτή είναι η ευτυχέστερη στιγμή της ζωής μου!

ΠΑΡΣΟΝΣ: Ω, άνθρωποι της Αμερικής, θα μου δώσετε την άδεια να μιλήσω; Αφήστε με να μιλήσω Σερίφη Μαίητσον. Αφήστε να ακουστεί η φωνή του λαού, Ω!”.

Ίσως αυτά τα προθανάτια λόγια να μην μας λένε κάτι, γιατί εμείς (όπως και να το κάνουμε) ζούμε στην εποχή του ευρώ και της Ενωμένης Ευρώπης των λαών, του πολιτισμού, της ισότητας, της ευημερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ποιών ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

   

Μα φυσικά του δικαιώματος του παιδιού σου να λιποθυμά στο σχολείο από την πείνα.

Μα φυσικά του δικαιώματος του συμπολίτη σου να σκαλίζει τα σκουπίδια για μια μπουκιά ψωμί.

Μα φυσικά του δικαιώματος του πατέρα σου να εξαργυρώνει δουλεία μια ζωής με 400 ευρώ.

Μα φυσικά του δικαιώματος του πολιτικού (που πολύ αγάπησες) να παίρνει μίζες.

Μα φυσικά του δικαιώματός του εργοδότη σου να μην υπογράφει συλλογικές συμβάσεις, να σε χρησιμοποιεί σαν υποζύγιο, μειώνοντας τον πενιχρό μισθό σου όποτε στραβοξυπνήσει.

Μα φυσικά του δικαιώματος σου να έχεις 2 εκατομμύρια άνεργους συμπολίτες δίπλα σου και εσύ να αισθάνεσαι άσχημα που κερδίζεις ένα ξεροκόμματο, μοχθώντας δίχως θέση στο αύριο.

Μα φυσικά του δικαιώματος σου να σε λένε τεμπέλη, και τους προγόνους σου κλέφτες και αγράμματους κατσαπλιάδες  (Πάγκαλους, Συκοφάντικους-ευρωπαϊκό πλυντήριο συνειδήσεων).

Μα φυσικά του δικαιώματος σου να μην έχεις δικαιώματα.

Μήπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να δώσουμε και μείς κάποια
«δικαιώματα» σε όλους αυτούς που μας ρήμαξαν και υποθήκευσαν την ζωή και το μέλλον των παιδιών μας;

 

Μήπως ήρθε η ώρα να πάψουμε να είμαστε τα υπομονετικά υποζύγια των επιλογών τους;

Μήπως ήρθε η ώρα να αντιληφτούμε πως το όνειρο όλων αυτών που θυσιάστηκαν μέχρι σήμερα για να έχουμε πατρίδα, δικαιώματα, αξιοπρέπεια, μεροκάματο, όνειρα, μόρφωση και ανθρώπινη συνείδηση κλάπηκε από τους ίδιους τους δολοφόνους τους!

Μήπως ήρθε η ώρα να αναστήσουμε αυτό το όνειρο, γιατί μόνο εμείς μπορούμε να το κάνουμε, εμείς είμαστε οι πολλοί και αδικημένοι, εμείς αυτοί που έχουν την δύναμη, την ηθική και  κοινωνική νομιμοποίηση.

Δεν είναι η 1η Μάη αργία, και λουλουδογιορτή. Είναι αυστηρά ημέρα απόδοσης τιμών στους δολοφονημένους αγωνιστές όλων των εποχών, είναι η απεργία με τα διαχρονικότερα αιτήματα.

Ότι κερδήθηκε με αίμα και αγώνες, ξεπουλήθηκε λόγω απώλειας της συνολικής  μνήμης και της καταστολής των κοινωνικών αντιστάσεων. Τίποτα δεν ξεπουλιέται αν πρώτα δεν ξεπουληθεί η συνείδηση μας και δεν κατασταλούν οι αντιστάσεις μας! 

  

Η 1ή Μάη ήρθε πέντε ημέρες πριν από την ημέρα των εκλογών, είναι η ημέρα που θα πρέπει να σκεφτείς όλα αυτά που έχουν κάνει για σένα χωρίς εσένα, να αποφασίσεις αν  θα πετάξεις από επάνω σου τα βάρη των μνημονίων, της αναξιοπρέπειας και της υποταγής.

Μην ξεχνάς ότι για να κάνεις μακρύ ταξίδι θα πρέπει να κουβαλάς λίγες «αποσκευές» και πάνω απ’ όλα να μην έχεις στα πόδια σου αλυσίδες.

Κανένα πρόβατο δεν σώθηκε από το μαχαίρι βελάζοντας.

Συνάδελφοι καλούμαστε την 1^η Μάη να βρεθούμε στις συγκεντρώσεις των ταξικών συνδικάτων και ομοσπονδιών, για να διαμαρτυρηθούμε για όλα αυτά στα οποία μας υποβάλουν.

Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα μέσα από τους αγώνες, το μόνο που κινδυνεύουμε να χάσουμε είναι οι  αλυσίδες μας..!