Στις Θερμοπύλες Εν Χαλκίδι Δεν Πρόκανε Ο Εφιάλτης...

Οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο παραγωγής τσιμέντου της Lafarge (Όμιλος ΑΓΕΤ ) στην Χαλκίδα, μέσω της σθεναρής αντίστασης των ιδίων και του Σωματείου τους, κατάφεραν να εξασφαλίσουν την καθόλα δίκαιη απόφαση του δικαστηρίου, για άρση της μικρόψυχης απόφασης της εταιρίας να εφαρμόσει μονομερώς, αδιαβούλευτα και αιφνίδια την εκ περιτροπής εργασία στο εργοστάσιο Χαλκίδος, έως ότου εκδικαστεί η υπόθεση στις 15-01-2013. Αυτό είναι μια μεγάλη πύρρεια νίκη, μιας κοινωνίας που αντιστέκεται, μιας κοινωνίας που επιμένει και καταλαβαίνει.

Το γεγονός αυτό από μόνο του είναι επαρκές για να μας θυμίσει ότι, οι Θερμοπύλες σ’ αυτόν τον τόπο έχουν ένα μοναδικό χαρακτηριστικό, που κανένα ιστορικό μνημείο στον κόσμο δεν το ‘χει, κινούνται συνεχώς μέσα στον χώρο και τον χρόνο.

Έσπευσαν κι αυτή την φορά να εμφανιστούν σε ένα χωροχρονικό, μίζερης και εμπαθούς επιχειρηματικής συμπεριφοράς, από το 2011 έως τα σήμερα στην Χαλκίδα.

Εκεί (στην Χαλκίδα) μια χούφτα «τρελοί» τσιμεντεργάτες (άκουσον-άκουσον), τόλμησαν να συνταχθούν και να  αντισταθούν με σθένος  στην προέλαση της πολυεθνικής βαρβαρότητας, εμποδίζοντας με νύχια και δόντια, τις αντεργατικές προθέσεις της. Τις προθέσεις μιας αντισυνταγματικά νομιμοποιημένης μνημονιακής ανηθικότητας η οποία έχει βαλθεί να ρημάξει  τον τόπο τους, τις ζωές τους και το μέλλον των παιδιών τους.

Μέσα σ΄ όλο αυτό το χωροχρονικό  παράδοξο, οι πύλες της φωτιάς του παρόντος, σε σχέση με αυτές του παρελθόντος, έχουν υποστεί μία δομική μεταβολή, μια τακτική τροποποίηση. 

Οι «Αθηναίοι» τσιμεντεργάτες αυτή την φορά, δεν θα σπεύσουν μετά την θυσία και της τελευταίας εισπνοής αυτών που φυλάττουν Θερμοπύλες, αλλά κατά την εκπνοή της πρώτης «πολεμικής» τους ιαχής, διότι το μέτωπο αντίστασης είναι πλέον συντονισμένο και αρραγές.

Η πολυεθνική λοιπόν Lafarge (Όμιλος ΑΓΕΤ ), ανερυθρίαστα από το 2011 μέχρι σήμερα, βάλλει κλιμακούμενα και επιλεκτικά κατά όλων των εργαζόμενων στο εργοστάσιο παραγωγής τσιμέντου στην Χαλκίδα. 

Το εργοστάσιο αυτό το χρησιμοποιεί απροσχημάτιστα, ως πειραματικό κέντρο εφαρμογής των (προσεχώς) παγκοσμιοποιήμενων μνημονιακών μεθόδων εργασίας (ή καλύτερα των νέο-δουλικών μεθόδων υποταγής). 

Το μείγμα της ντροπής που θα προκύψει από τα πειράματα στο εργοστάσιο της Χαλκίδος, πολλοί το περιμένουν με "αγωνία", διότι το νεοταξικό αυτό καλούδι θα διοχετευθεί και στα υπόλοιπα μελλοντικά εργασιακά στρατόπεδα εργασίας (ναι καλά..!).

Επί μακρών, παντοιοτρόπως και μάταια, προσπαθεί η πολυεθνική σειρήνα να κάμψει το αγωνιστικό φρόνημα και το ηθικό σθένος των εργαζομένων, μέσω μια ευρείας γκάμας οικονομικών και ψυχικών ακρωτηριασμών, οι οποίοι  ξεκινούν από την μείωση του εισοδήματος τους, περνούν από την εργασιακή τους απαξίωση, τον παραγωγικό τους διασυρμό και την εκ περιτροπής εργασία τους, καταλήγοντας δίχως καμία αναστολή στον εκδικητικό αποκλεισμό των παιδιών τους, από τα «ευεργετήματα» της «κοινωνικής πολιτικής», της επιχείρησης «Δρ. Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ».

Οι εμπνευστές των εργασιακών αυτών βασανιστηρίων ξεχνούν ή αγνοούν, ότι η προοπτική, η ποιότητα και η αξία μιας επιχείρησης δεν αντικατοπτρίζονται μονάχα στους ισολογισμούς και τα οικονομικά της αποτελέσματα, αλλά κυρίως στα βλέμματα των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Πίσω από τα χαρούμενα βλέμματα των εργαζομένων κρύβεται πάντα μια υγιή και κοινωνικά υπεύθυνη εταιρία.

Οι εμπνευστές των ρημαγμένων τόπων λησμονούν παθολογικά, ότι οι εργαζόμενοι και οι οικογένειες τους είναι οι πρεσβευτές της εταιρίας στην τοπική κοινωνία, η έξωθεν καλή μαρτυρία της, μέσω αυτών εδραιώνεται η κοινωνική της αποδοχή και το ανταγωνιστικό της μέλλον. Γεγονός που χρήζει μεγάλης προσοχής από την πλευρά της, γιατί όπου να 'ναι θα σημάνουν (δυνατά) οι καμπάνες των ΜΜΕ.

Είναι σημαντικό οι εμπνευστές και οι εκτελεστές του πειράματος να κατανοήσουν, ότι δεν είναι τίποτα πιο εύγλωττο,  πιο αυθεντικό, πιο αιχμηρό, και πιο ανατρεπτικό από την αλήθεια που φωλιάζει στο βλέμμα των παιδιών.

Των παιδιών εκείνων που προκλητικά εξαιρέθηκαν πρόσφατα, των ευεργετημάτων της φαρισαϊκής «κοινωνικής πολιτικής», της «Δρ. Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ».

Των παιδιών των Χαλκιδέων εργαζομένων που επιδεικτικά άδικα, δεν βραβεύθηκαν ποτέ από την εταιρία για την πρόοδο τους και την επιτυχία τους στα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ,  όπως είθισται και (πολύ σωστά) συνεχίζεται να γίνεται με τα υπόλοιπα παιδιά των εργαζομένων της ίδιας εταιρίας στα υπόλοιπα εργοστάσια. Τα παιδιά των Χαλκιδέων εργατών, τιμωρήθηκαν παραδειγματικά, γιατί τόλμησαν οι γονείς τους να μην κάμψουν την οσφυϊκή τους μοίρα και τάχθηκαν να φυλάττουν τις εν Χαλκίδι Θερμοπύλες!

Η άδικη συμπεριφορά είναι πέρα για πέρα τα αποτυπώματα της παρακμάζουσας κοινωνικής εταιρικής ευθύνης, γιατί αν δεν είναι αυτό, τότε τι είναι;

Τα λοιπά «αργύρια» που θα έπρεπε να διατεθούν από τον πολυεθνικό κολοσσό για την βράβευση όλων αυτών των παιδιών ήταν 100.139,58 ευρώ. 

Η «Δρ. Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ» όμως, με «πόνο ψυχής» προτίμησε  τα χρήματα αυτά να τα κάνει δωρεά-πάσα στην τοπική κοινωνία, την οποία διατίθεται ευγενικά να ξεχαρβαλώσει τελείως, μέσω της διάρρηξης των εργασιακών σχέσεων και της οικονομικής αφυδάτωσης που εφαρμόζει στο εργοστάσιο πείραμα (με άλλα λόγια κάψε με και βάλε μου μέλι).

Διέθεσε λοιπόν τα 100.000 ευρώ από τα χρήματα που προορίζονταν για τα παιδιά των εργαζομένων, σε 7 σχολεία της Χαλκίδας, για έργα υποδομής ασφαλείας (δηλαδή φύκια για μεταξωτές κορδέλες, σε μαθητές που τουρτουρίζουν) και μάλιστα απ' αυτά πήρε και ρέστα 139,58 ευρώ. 

Το γεγονός ότι αυτά τα χρήματα δόθηκαν στα 7 σχολεία της περιοχής δεν είναι κακό, κακό είναι η υποκρισία, ο εκβιασμός, το εκδικητικό μένος, ο εκφοβισμός και η εκμετάλλευση.

Με 100.000 ευρώ μικρέ μου ερασιτέχνη Ηρώδη, δεν αγοράζονται οι κοινωνίες, στην καλύτερη των περιπτώσεων μ’ αυτά τα λεφτά να μπορέσεις να αγοράσεις ίσως κάποια διεφθαρμένη πολιτική συνείδηση. 

Οι κοινωνίες και οι εργαζόμενοι κερδίζονται μόνον με "αρετή και τόλμη" και όχι με φόβο και εκβιασμό.

Όσοι επικαλούνται με στόμφο και μουσουλμανικό μένος ότι είναι πατριωτική ανάγκη να υποφέρουν οι εργαζόμενοι (μονομερώς και διαρκώς), νανουρισμένοι με την διαχρονική πλέον υπόσχεση ότι κάποτε, στο εξαθλιωμένο μέλλον τους, θα κληρονομήσουν έναν βιομηχανικό και κοινωνικοοικονομικό "παράδεισο" και ένα πιάτο πιλάφι, αυτοί είναι βαθιά υποκριτές και επικίνδυνοι. 

Διότι οι εργαζόμενοι έχουν καταλάβει πολύ καλά στο πέρασμα των ατελείωτων χρόνων λιτότητας και δανεισμού ότι, «Ο πατριωτισμός είναι η τελευταία καταφυγή των παλιανθρώπων» (Σάμιουελ Τζόνσον)

Όπως έχουν καταλάβει επίσης ότι και η επιλεκτική εταιρική φιλανθρωπία προς άγραν κοινωνικής συναίνεσης στο «έγκλημα», είναι το καταφύγιο των ρημαχτών.