Μεγάλο αγκάθι οι τσιμεντάδες της Χαλκίδας...

Μέρα με την μέρα κονταίνουμε, γινόμαστε αδύναμοι, αφήνουμε ο ένας το χέρι του άλλου και σκορπίζουμε δεξιά, αριστερά! Μάθαμε να συντροφευόμαστε από πλαστά όνειρα, ατροφικές ιδέες και ξενόφερτες συνήθειες.

         Ξεμάθαμε γρήγορα, τόσο γρήγορα που λησμονήσαμε πούθε κρατάν οι ρίζες μας!

Τα χωριά ερήμωσαν, τα χωράφια πέτρωσαν, οι αυλές χορτάριασαν, τα σπίτια γκρεμίστηκαν κι άνθρωποι το ίδιο. Χορτάριασαν, γκρεμίστηκαν και πέτρωσαν.

         Αλλάξαμε χούγια και συνήθειες, ντρεπόμαστε λιγότερο, απλώνουμε το χέρι ευκολότερα, κλείνουμε τα μάτια και γυρίζουμε το κεφάλι απ’ την άλλη μεριά συχνότερα.

          Ανεχτήκαμε και συνηθίσαμε να μας φωνάζουν κλέφτες, δεχθήκαμε να μας χρησιμοποιούν για να επιτυγχάνουν τους άνομους και ανήθικους σκοπούς τους.

          Τους επιτρέψαμε να μας εξαπατούν, να κατασπαράζουν ένα-ένα τα κύτταρα της κοινωνίας, με την ελπίδα ότι θα χορτάσουν πριν φτάσουν στο δικό μας. Στρέψαμε το κεφάλι και κλείσαμε τα μάτια στον εφιάλτη, αφήνοντάς τον να μας αφομοιώσει.

          Τα συνδικάτα ένοχα, αδύναμα, συμβιβασμένα, αταξικά, διηρημένα και απενεργοποιημένα, κατέληξαν να ταλαντεύονται αδύναμα στον ιστό των κομματικών παρατάξεων, των εργοδοτικών εκβιασμών και των εργασιακών κολεκτίβων ή συντεχνιών (ότι αρέσει στον καθένα)..!

          Οι «συνδικαλιστές» 30 χρόνια τώρα επιλέγονταν, εγκρίνονταν και προωθούνταν από τις παρατάξεις και ψηφίζονταν από τους κομματικούς οπαδούς, δηλαδή τους σημερινούς άνεργους και τους λίγους εναπομείναντες σήμερα εργαζόμενους.

          Η αποκάλυψη της συνδικαλιστικής ανεπάρκειας και της ηθικής της γύμνιας, προκάλεσε έλλειμμα εμπιστοσύνης.

      Οι περισσότεροι εργαζόμενοι βρέθηκαν συγχυσμένοι, απελπισμένοι, και εν πολλοίς απροστάτευτοι, προσπαθώντας να επιβιώσουν εργασιακά, έστω και εις βάρος της αλληλεγγύης και της συναδελφικότητας, αδιαφορώντας ο ένας για τον άλλον.

          Το έλλειμμα εμπιστοσύνης και φόβος άρχισαν να εκφράζονται προοδευτικά μέσω της φθίνουσας συμμετοχής, των εργαζομένων στις απεργίες, στα συλλαλητήρια, στα συνδικαλιστικά όργανα και τις γενικές συνελεύσεις.

          Όταν δεν υπάρχουν πιστοί, οι εκκλησίες μένουν άδειες.

          Οι πολιτικοί εξυπηρετητές πολύ πιο νωρίς από τους υπόλοιπους εξυπηρετητές, φρόντισαν για την διάλυση όλων των ιστών και την αποδόμηση όλων των αξιών. Η δημοκρατία πέθανε, ζήτω η δημοκρατία.

          Το έδαφος είναι πλέον έτοιμο για την αποδόμηση των πάντων, των εργασιακών κατακτήσεων, του εθνικού πλούτου, της ατομικής μικροϊδιοκτησίας, για τις γκρίζες οικονομικές ζώνες, για τους μισθούς και τις συντάξεις πείνας, για την επάνοδο της φεουδαρχίας και του μεσαιωνικού σκοταδισμού.

          Ένα από τα πρώτα θέατρα εφαρμογής των αυθαιρέτων νεοταξικών (κατά κόσμο μνημονιακών) πρακτικών ήταν το εργοστάσιο παραγωγής τσιμέντου στην Χαλκίδα.

          Ένα πείραμα σε συνθήκες δύσκολες, ένα μεγάλο στοίχημα, αν τα καταφέρουν εκεί, μπορούν να τα καταφέρουν παντού…!

          Το σωματείο στο τσιμεντάδικο της Χαλκίδας είναι ταξικό, η βάση του συσπειρωμένη, συνειδητοποιημένη, διεκδικητική και αποφασισμένη.

          Η τοπική κοινωνία και το εργατικό κέντρο έχουν πειστεί για το δίκαιο του αγώνα τους, την ακεραιότητα των εργαζομένων και του σωματείου τους, αυτοί είναι οι λόγοι που τους οδήγησαν στην απόφαση να σταθούν αρωγοί και υποστηρικτές σε κάθε τους δράση των Χαλκιδέων τσιμεντάδων.

          Οι τσιμεντάδες, δίπλα τους έχουν μια νεαρή δικηγόρο, μαχητική και έντιμη, που αγωνίζεται στα δικαστήρια για την δικαίωση τους, υποστηρίζοντας δεκάδες αγωγές..!

          Η εργοδοσία χρησιμοποίησε όλα τα μέσα για να τους κάμψει, να τους διασπάσει και να τους διασύρει…?

          Στην αρχή τους απαγόρευσε να εργάζονται συνεχίζοντας ωστόσο να τους πληρώνει, προκειμένου να τους σπάσει το ηθικό, να τους δυσφημίσει αποκόπτοντας τους από την τοπική κοινωνία και να τους απαξιώσει στα μάτια των υπολοίπων εργαζομένων στον κλάδο για να μην τύχουν υποστήριξης.

          Έπειτα, η σαρκοφάγα γαλλική εργοδοσία προσπάθησε να έρθει σε διαπραγμάτευση με το σωματείο, ζητώντας τους να αποφασίσουν ποιοι από τους εργαζόμενους θα πρέπει να απολυθούν, με αντάλλαγμα την επαναλειτουργία του εργοστασίου.

          Το σωματείο ως όφειλε το αρνήθηκε, καταγγέλλοντας την μνημονιακή γαλλική εταιρία δημόσια, για τις αναχρονιστικές και γκεμπελικές διαπραγματευτικές μεθόδους της..!

          Στην συνέχεια, παρακάμπτοντας το σωματείο των εργαζομένων, άρχισαν να στέλνουν  συστημένες επιστολές σε κάθε εργαζόμενο ξεχωριστά μέσω τον οποίων τους πρότειναν να παραιτηθούν, ερχόμενοι σε συμφωνία με την εταιρία, προκειμένου να λάβουν ένα σεβαστό οικονομικό αντάλλαγμα για την άμεση παραίτηση τους από τον διαρκή αγώνα τους…, οι εργαζόμενοι τους έφτυσαν..!

          Μόλις οι εργοδότες σκούπισαν το προσβεβλημένο επιχειρηματικό τους πρόσωπο (δεν ήταν και λίγα τα φτυσίματα,) προχώρησαν σε κατάθεση αιτήματος προς το υπουργείο εργασίας για την ομαδική απόλυση των εργαζομένων….!

          Στάθηκαν άτυχοι, η τρόικα τότε είχε άλλες προτεραιότητες, τώρα ίσως να σταθούν περισσότερο τυχεροί, πράγμα που εξαρτάται από το αν θα εξακολουθήσουν οι εργαζόμενοι και οι εκπρόσωποι τους να κοιτούν τα παπούτσια τους στρώνοντας σβέρκο για σφαλιάρες..!  

          Έπειτα και από αυτή τους την αποτυχία, κατέφυγαν στον αντεργατικό νόμο που επιτρέπει τις απολύσεις σε ποσοστό 5% τον μήνα…, επιτέλους οι συνεμπνευστές των μνημονίων τα κατάφεραν….!  

          Εδώ και ένα χρόνο το τσιμεντάδικο δεν λειτουργεί και το 5% των εργαζομένων σύρεται κάθε μήνα στο εκτελεστικό απόσπασμα της ανεργίας…, ωστόσο η Εταιρία των απολύσεων συνεχίζει να διατηρεί και να ακριβοπληρώνει όλες τις άδειες που αφορούν την λειτουργία ενός ενεργού εργοστασίου…, τυχαίο..!

          Η κρίση είναι ένα καπιταλιστικό προϊόν που έχει συγκεκριμένο κόστος όπως κάθε επένδυση, ένα κόστος που στο μέλλον θα αποσβεστεί και θα αρχίσει να προσφέρει στους επενδυτές τεράστια οικονομικά οφέλη…!

Στο θέμα μας…!

          Οι 300 του τσιμεντάδικου της Χαλκίδας, έχουν και ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμά, συντρέχουν…, ήταν από τους πρώτους που στάθηκαν στο πλευρό των εργαζομένων της ΕΡΤ, της Coca Cola, της Χαλυβουργικής της ΣΕΛΜΑΝ κ.λπ..!

          Μεγάλο αγκάθι οι τσιμεντάδες της Χαλκίδας, όχι μόνο στα πλευρά της Lafarge, αλλά και στα πλευρά εργοδοτικού και συνδικαλιστικού κατεστημένου…, χαλάνε την πιάτσα…!

          Αν καταφέρνει να αντιστέκεται έτσι ένα εργοστάσιο, τι θα μπορούσαμε να καταφέρουμε, αν αντιστέκονταν με το ίδιο πάθος και πίστη όλος ο κλάδος των εργαζομένων στην τσιμεντοβιομηχανία, όλοι οι κλάδοι μαζί και η κοινωνία από κοντά…;

          Θα κερδίζαμε το αυτονόητο, θα διατηρούσαμε την ακεραιότητα μας, την αξιοπρέπεια μας, το μέλλον των παιδιών μας, το δικαίωμα στην ζωή και την εργασία, την αξιοπρεπή εργασία….!

          Αν θέλουμε τα πράγματα να μείνουν όπως είναι, τα πράγματα θα πρέπει να αλλάξουν…, οι εργαζόμενοι στην Χαλκίδα είναι το μάθημα μας και θα το μάθουμε ούτως ή άλλως, με τον καλό ή τον κακό τρόπο, εμείς το μόνο που μπορούμε να επιλέξουμε είναι ο τρόπος…!

          Ήρθε η ώρα της επανεκκίνησης, της επαναδιάρθρωσης και του επαναπροσδιορισμού μας σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο…, ήρθε ή ώρα να επιλέξουμε βάρκα πριν κάνουμε το μοιραίο σπαγγκάτο… που θα μας διαιρέσει αμετάκλητα…!

 Τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια τα κερδίζεις, δεν τα ζητιανεύεις…!