Η 8 Μάρτη είναι Ημέρα Μνήμης και Αγώνα.

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας δεν είναι γιορτή.

 Η 8 Μάρτη είναι Ημέρα Μνήμης και Αγώνα.

Έχουν περάσει 164 χρόνια αγώνων από την μεγάλη διαδήλωση της Νέας Υόρκης και 110 χρόνια από τότε που η Γερμανίδα Κλάρα Τσέτκιν, μια από τις μεγαλύτερες γυναικείες φυσιογνωμίες του παγκόσμιου εργατικού επαναστατικού κινήματος, πρότεινε και υιοθετήθηκε στη Β΄ Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών να εορτάζεται κάθε χρόνο αυτή η μέρα ως επέτειος για την ηρωική θυσία των απεργών εργατριών γυναικών που έγινε στις 8 Μάρτη 1857 στη Νέα Υόρκη. Τότε που μια μεγάλη διαδήλωση εργατριών στην κλωστοϋφαντουργία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης διεκδικούσε «δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών», χτυπήθηκε από την αστυνομία και βάφτηκε στο αίμα των εργατριών.

Είναι μέρα απολογισμού της πάνω από ένα αιώνα πάλης για την ισοτιμία των εργαζόμενων γυναικών, για την κοινωνική τους ισότητα. Μέρα που το εργατικό, και το γυναικείο κίνημα, κάνει το δικό του απολογισμό, προετοιμάζει τη συνέχεια της δράσης του σε μια περίοδο που εξαπολύεται μια καταιγιστική επίθεση σε βάρος των όποιων κατακτήσεων έχουν κερδηθεί σε συνθήκες ακραίας εκμετάλλευσης των εργαζομένων  γυναικών και ανδρών.

Η ημερομηνία αυτή είναι καθοριστική για την πορεία του γυναικείου κινήματος ως αναπόσπαστου τμήματος του γενικότερου εργατικού κινήματος.

Το γυναικείο ζήτημα ως ιστορικό κοινωνικό φαινόμενο είναι ένα σύμπλεγμα οικονομικών, πολιτικών, πολιτιστικών ανισοτιμιών και διακρίσεων που εκδηλώνονται σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις, συμπεριλαμβανομένων και των σχέσεων των δυο φύλων και πηγάζει από τις ταξικές σχέσεις εκμετάλλευσης. Μπήκε στην πραγματική κοίτη του, από τους ιδρυτές του επιστημονικού σοσιαλισμού. που ανέδειξαν την ταξική φύση του, την αντανάκλασή του στο εποικοδόμημα, νομικό, πολιτικό, ιδεολογικό, πολιτιστικό κάθε εκμεταλλευτικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού και τις προϋποθέσεις για τη λύση του.

 Απέδειξαν ότι η απελευθέρωση της γυναίκας από την ταξική εκμετάλλευση και τη διπλή καταπίεση, η πραγματική ισοτιμία της με τον άντρα μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.!

 Οι γυναίκες δε συνιστούν ούτε τάξη, ούτε ένα ενιαίο στρώμα.

 Αυτές που έχουν αντικειμενικό συμφέρον από τη ριζική λύση του προβλήματος είναι οι γυναίκες που ανήκουν στην εργατική τάξη, την τάξη που θα απελευθερώσει την κοινωνία από κάθε μορφής εκμετάλλευση, σε κοινή δράση με εκείνους τους αυτοαπασχολούμενους και τους φτωχούς αγρότες που, λόγω της θέσης τους στην εκμεταλλευτική κοινωνία, η προοπτική τους είναι δεμένη με το σοσιαλισμό.

Οι γυναίκες και οι άντρες μαζί πρέπει να τιμήσουν την κορυφαία αυτή επέτειο, την πάλη στη μακρόχρονη ιστορία για την κοινωνική ισότητα, τη χειραφέτηση και την ισοτιμία της γυναίκας.

 Να τιμήσουν τον αγώνα των γυναικών για ισότιμα δικαιώματα με τον άντρα, αναβαθμισμένα και για τα δύο φύλα και όχι στην εξισωτική μείωσή τους, στην εργασία, στην οικογένεια, σε κάθε πτυχή της κοινωνικής δραστηριότητας.

Να παλέψουν μαζί με τις γυναίκες, με το οργανωμένο κίνημα για τις ιδιαίτερες ανάγκες που προκύπτουν από την αναπαραγωγική λειτουργία του γυναικείου οργανισμού, τα κοινωνικά προβλήματα και τις προκαταλήψεις που βιώνουν με σύγχρονες μορφές οι γυναίκες και που εμποδίζουν την ωρίμανση της συνείδησης και την ανάπτυξη της δράσης τους.

Να αντιστοιχίσουν τον αγώνα τους με τις απαιτήσεις που προβάλλει η βάρβαρη εξειδικευμένη επίθεση της ΕΕ, των αστικών κομμάτων, παντού και στην Ελλάδα, εναντίον των εργαζόμενων γυναικών, ιδιαίτερα της νέας γυναίκας, της νεολαίας.

Η διακήρυξη για την εξίσωση των δύο φύλων αποτελεί φύλλο συκής της συνεχιζόμενης και εντεινόμενης ανισότητας.

  Οι εργαζόμενες γυναίκες τη βιώνουν πρώτες με την αύξηση των απολύσεων, την ανεργία, την επέκταση των «ευέλικτων μορφών» απασχόλησης, με την αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, με τη μείωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και των συντάξιμων αποδοχών, με την επέκταση της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια και μέσω της μείωσης του ελεύθερου χρόνου, που οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη ανάγκη.

 Οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, που βιώνουν τις παλαιές αλλά ιδιαίτερα τις νέες μορφές ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης στις οικονομικές, αλλά και στις κοινωνικές - πολιτιστικές σχέσεις, μπορούν και πρέπει να σηκώνουν τη σημαία του αγώνα. Να εμποδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων.

Να διεκδικήσουν τη βελτίωση της θέσης τους. Να ανακουφιστούν από τα βάρη, σύμφωνα με τις νέες δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνικής, του επιπέδου ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, του πλούτου που παράγεται με τη δική τους εργασία.

Αγώνας που πρέπει να συνεχιστεί μέχρι την τελική λύση.

Να συμβάλουν στην οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας και την ανοικοδόμηση μιας αταξικής κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, κοινωνικούς διαχωρισμούς και πολέμους για τα συμφέροντα μιας χούφτας κερδοσκόπων.

Να πάρουν ενεργό, δραστήριο μέρος στους εργατικούς αγώνες να πρωτοστατήσουν, για να βάλουν γερά θεμέλια για την ισοτιμία τους με τους άντρες και γενικότερα για την κοινωνική ευημερία.

Η ημέρα της γυναίκας δεν έχει καμία σχέση και ομοιότητα με τις ψευτογιορτές που μοιράζονται λουλουδάκια, διεκπεραιωτικές φιλοφρονήσεις και υποκριτικά χαμόγελα απ’ όσους τις εκμεταλλεύονται και τις απαξιώνουν με τις αποφάσεις τους, είναι ημέρα μνήμης και αγώνα, η ημέρα αυτή είναι βαμμένη με το αίμα των εργατριών.

 Ο σεβασμός στην γυναίκα αποδεικνύεται με την επιστροφή των δικαιωμάτων που της αφαιρέθηκαν και την απόδοση αυτών που της ανήκουν και διεκδικεί μέσα από τους καθημερινούς της αγώνες..!    

 Οι γυναίκες αγωνιζόμενες μέσα από το ταξικό εργατικό κίνημα θα καταφέρουν να ξεκολλήσουν από τις σάρκες τους τα νύχια της εκμετάλλευσης.!