Η Απεργία της Πέμπτης στις 16 του Μάρτη, είναι το «φτάνει πια», είναι το «μέχρι εδώ και όχι παραπέρα», είναι το «θα σας πάρει και θα σας σηκώσει».!

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Συνάδελφοι - Συναδέλφισσες, οι απεργίες που γίνονται για ζητήματα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης είναι ιερές, είναι προσκύνημα στους αγώνες που προηγήθηκαν και προπομποί των αγώνων που θα ακολουθήσουν, η Απεργία της Πέμπτης στις 16 του Μάρτη, είναι το «φτάνει πια», είναι το «μέχρι εδώ και όχι παραπέρα», είναι το «θα σας πάρει και θα σας σηκώσει».!

Οι νεκροί στα Τέμπη, στο Μάτι, στη Μάνδρα, στη Λάρκο κλπ, δεν είναι αποτέλεσμα ατυχήματος ούτε αποτέλεσμα δυστυχήματος, δεν είναι η κακιά η ώρα, ούτε η κακιά η χώρα. Είναι προδιαγεγραμμένες δολοφονίες.

Χθες ήταν όλοι αυτοί, αύριο κάποιοι άλλοι και ανάμεσα στους άλλους είμαστε κι εμείς..! Γιατί όταν αυτοί μετρούν κέρδη, εμείς μετράμε νεκρούς..!

Όταν σκεπάζει τον τόπο ο θρήνος και ξεχειλίζει η οργή, όταν η εργατική τάξη, η νεολαία (τα παιδιά μας), όλος ο λαός είναι στο πόδι, τότε ο αγώνας γίνεται καθήκον. Η απεργία της Πέμπτης είναι σημαντική, έχει συγκεκριμένα αιτήματα που αναφέρονται λεπτομερώς στις ανακοινώσεις του Ε.Κ.Π και της Ομοσπονδίας Τσιμέντων που έχουμε κοινοποιήσει..!

Τα ταξικά συνδικάτα των εργαζομένων στους σιδηρόδρομους, προσπάθησαν να προειδοποιήσουν για το κακό που έρχεται με ανακοινώσεις, απεργίες και κλείσιμο των σιδηροδρομικών γραμμών. Ωστόσο αυτό δεν επετεύχθη, τις απεργίες η «δικαιοσύνη» (ο άλλος πυλώνας της «δημοκρατίας» των ιδιωτικοποιήσεων, των ξυλοδαρμών και των κατασχέσεων), τις έκρινε όλες παράνομες και καταχρηστικές, όπως κάνει με το 95% των απεργιών, εφαρμόζοντας με «ευλάβεια» τους αντεργατικούς και αντιλαϊκούς νόμους αυτής, αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Οι υπαίτιοι, τώρα που τους έπνιξε το αίμα, κλαίνε και οδύρονται, υπόσχονται χάντρες και καθρεφτάκια καθώς αυτομαστιγώνονται, όπως οι ιεροεξεταστές στο μεσαίωνα για να «εξαγνιστούν» πριν κάψουν τις «μάγισσες» και βασανίσουν τους πρωτοπόρους και τους επιστήμονες..!   

Συνάδελφοι -  συναδέλφισσες, δεν θα κοντύνουμε την κοινή μας προσπάθεια και τον κοινό μας αγώνα με ευχαριστίες και πράσινα άλογα, ούτε για τις προηγούμενες ούτε για τις απεργίες που θα ακολουθήσουν. Η απεργία είναι δικαίωμα και καθήκον των εργαζομένων, είναι αγώνας ταξικός…!

Με τους απεργοσπάστες από την άλλη δεν θα ασχοληθούμε ιδιαίτερα εδώ - λίγα πράγματα - γιατί ξέρουμε καλά πως το φιλότιμο αποκτάται, δεν διδάσκεται..!

Εν προκειμένω – ξεκαθαρίζουμε – με τον όρο «απεργοσπάστης» δεν αναφερόμαστε στον εργαζόμενο που του ασκήθηκε εκβιασμός, ανοικτή ή έμμεση τρομοκρατία, στον ανήμπορο και ξεμοναχιασμένο εργαζόμενο, για τον με το “πιστόλι στον κρόταφο” μισθωτό που νιώθει δικό του τον αγώνα των συναδέλφων του, ακόμα κι όταν ο ίδιος δεν έχει τη δύναμη να πάρει μέρος, αναδεικνύοντας με τον τρόπο αυτό πόσο σημαντικό είναι και για τα σωματεία του και για τον ίδιο να σταθούν στα πόδια τους, να περιφρουρήσουν τον αγώνα τους. 

Γιατί το να μην περιφρουρείς τον αγώνα σου δεν είναι «συνδικαλιστικός πολιτισμός» είναι εργοδοτικός ενδοτισμός.., οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο έπεσαν μαζί με την πύλη που περιφρουρούσαν..! Η προάσπιση του δίκαιου αγώνα, είναι κορυφαία πράξη πολιτισμού..!

Από την άλλη για τους συνδικαλιστές που τολμούν την απεργοσπασία δεν υπάρχει ελπίδα καμιά, αλλά ούτε και έχουν θέση στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, τους χαρίζουμε σε αυτούς που εξυπηρετούν και να τους χαίρονται κιόλας..!

Αυτοί είναι  απεργοσπάστες κατά συνείδηση και  «ιδεολόγοι» (!),δεν ανήκουν στη κατηγορία των εργαζομένων που λύγισαν στον εξαναγκασμό του «Πολίτη Κέιν». Είναι  εκείνα τα καλοταϊσμένα και πασίγνωστα γιουσουφάκια του «Πολίτη Κέιν». 

Ο Τζακ Λόντον περιέγραψε τον «ιδεολόγο απεργοσπάστη ως εξής: «Αφού ο θεός τελείωσε με τους κροταλίες, τα βατράχια και τις νυχτερίδες, του είχε περισσέψει μια αηδιαστική ουσία με την οποία έφτιαξε τον απεργοσπάστη (scab).

Όταν ο απεργοσπάστης περπατά στον δρόμο, οι άνθρωποι του γυρίζουν την πλάτη, οι άγγελοι κλαίνε στον παράδεισο, ενώ ο Διάολος κλείνει τις πύλες της κολάσεως για να τον κρατήσει μακριά.

Κανένας άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να γίνει απεργοσπάστης όσο υπάρχει ακόμη μια λιμνούλα με νερό για να πνιγεί και ένα σκοινί για να κρεμαστεί.

Συγκρινόμενος με τον απεργοσπάστη ο Ιούδας ο Ισκαριώτης ήταν ένα πραγματικός κύριος. Αφού πρόδωσε το θεό του είχε τουλάχιστον την αξιοπρέπεια να απαγχονιστεί. Ο απεργοσπάστης δεν έχει ούτε αυτή.

Ο Ησαύ (ο μεγάλος αδερφός του Ισαάκ) πούλησε τα πρωτοτόκια του (νομικά δικαιώματα κληρονομιάς των πρωτότοκων γιων) για ένα πιάτο φαΐ. Ο Ιούδας πούλησε τον Λυτρωτή του για τριάντα αργύρια. Ο Μπένεντικτ Αρνολντ (στρατηγός της αμερικανικής επανάστασης που αυτομόλησε στους Βρετανούς) το έκανε για μια θέση στον βρετανικό στρατό.

Ο σύγχρονος απεργοσπάστης πουλάει τα πρωτοτόκια, την πατρίδα, τη γυναίκα, τα παιδιά του και τους συνανθρώπους του για μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση από το αφεντικό του ή την εταιρεία του.

Ο Ησαύ πρόδωσε τον εαυτό του, ο Ιούδας τον Θεό του, ο ΄Αρνολντ την πατρίδα του. Ο απεργοσπάστης προδίδει τον Θεό, την πατρίδα, τη γυναίκα, την οικογένεια και την τάξη του».

Για τους «συνδικαλιστές» που ψήφισαν κατά της απεργίας και μας έλεγαν στο διοικητικό συμβούλιο πως δεν «κατεβάζουν» τον κόσμο σε απεργία γιατί φοβούνται πως δεν θα «βγουν», αλλά αυτοί ωστόσο θέλουν διακαώς να διατηρήσουν το 97% επιτυχίας (ένα πρόβλημα στα μαθηματικά το έχουν) της προηγούμενης απεργίας ως διαπραγματευτικό ατού, νιώθουμε μόνο αηδία..!

Αντίθετα για την αγωνία του πρωτοσύγκελου στο Δ.Σ για το πότε βγαίνουμε σε σύνταξη προκειμένου να του επιτραπεί να συνταξιοδοτηθεί  κι αυτός στη συνέχεια.., μπορούμε μόνο να ευχόμαστε να είναι ευχάριστη η μακρά διαμονή του, σκύβοντας με συμπάθεια και οίκτο στο δράμα που βιώνει..!

Είμαστε σίγουροι ότι όλοι αυτοί θα συνεχίσουν να κάνουν τη «δουλειά» που τους ανατέθηκε, όσο όλοι εμείς κάνουμε το καθήκον μας, που δεν είναι άλλο από τη προάσπιση των δικαιωμάτων μας για ένα καλύτερο παρόν και για ένα μέλλον χωρίς εκμεταλλευτές, παρκαρισμένους και κηφήνες.

ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΣΤΙΣ 16 ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ ΣΤΙΣ 10:30 Π.Μ,

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ