Η 1η Μάη Ζει μέσα μας ή την Σκοτώσαμε;

Χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι και οι εκπρόσωποι τους, κάθε 1^η του Μάη γιορτάζουν και απεργούν εις μνήμη των αγώνων και των θυσιών που έγιναν η αφετηρία να οργανωθούν, έτσι ώστε να μπορέσουν αντιμετωπίσουν και να αποτινάξουν την εκμετάλλευση και τις κατάφωρες αδικίες εις βάρος τους. Το 1887 τέσσερις αναρχικοί του Σικάγου εκτελέσθηκαν συλληφθέντες κατά την διάρκεια διαδήλωσης. 

Η διαδήλωση αυτή ήταν η έκφραση της γενικής απεργίας με αίτημα το 8ωρο, στην οποία συμμετείχαν 400.000 εργάτες του Σικάγου και ξεκίνησε την 1η Μάη του 1886.

Τα τελευταία χρόνια ενώ οι εργαζόμενοι και οι εκπρόσωποι τους αναπαύονται στις δάφνες των νικών που κερδήθηκαν με το αίμα και τον ιδρώτα των πατέρων τους, κάποιοι άλλοι έστηναν το σκηνικό της κατακρήμνισης του οικοδομήματος των εργασιακών σχέσεων και της αποδόμησης των κεκτημένων, οδηγώντας μας (όλους) σε ένα νέο εργασιακό μεσαίωνα, μέσα από ένα περιβάλλον ιδεολογικής και πολιτιστικής σύγχυσης.

Συνάδελφοι-σσες, η 1^η Μάη, αν συνεχίσουμε να παραμένουμε εγκληματικά συγχυσμένοι (κυρίως οι συνδικαλιστές), θα φαντάζει σε λίγο αδύναμο παιδικό τραγούδι μπροστά στις ηχηρές κραυγές τις εργασιακής εξαθλίωσης και της οικονομικής απραξίας. 

Τα δομημένα συμφέροντα των σύγχρονων ιεροεξεταστών κερδοσκόπων έχουν ένα και μόνο στόχο.

Να μας φέρουν στην προ Σικάγου εποχή. Να δουλεύουμε αναντίρρητα για ένα κομμάτι ψωμί, καθιστώντας την δημοκρατία πολίτευμα μόρφωμα, εφόσον ούτε την οικονομική δυνατότητα θα έχουμε να βρούμε το δίκιο μας, μα ούτε και το νομικό πλαίσιο θα υπάρχει για κάτι τέτοιο. 

Πρόθεση τους και διακαής πόθος τους, είναι να καταργήσουν συθέμελα το εργατικό δίκαιο και τα κεκτημένα των εργαζομένων (συλλογικές συμβάσεις, οκτάωρο, συντάξεις, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, απελευθέρωση των απολύσεων κ.λ.π), προσφέροντας στους θησαυρίζοντες νέα εργοδοτικά προνόμια στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης και της ομογενοποίησης, λαών, πολιτισμών και θεσμών. Όλα θυσία στην κρεατομηχανή του εύκολου κέρδους, του αήθους πλουτισμού και του δεσποτισμού της «μεταλλαγμένης δημοκρατίας» (είσαι ελεύθερος να μιλάς δίχως να ακούγεσαι).

Θα πρέπει όλοι σήμερα να γνωρίζουμε τα πιο κάτω, προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς αντιμετωπίζουμε σήμερα.

Η οικονομική κρίση, τις συνέπειες της οποίας βιώνει σήμερα ολόκληρη η ανθρωπότητα, δεν αποτελεί, βέβαια, «κεραυνό εν αιθρία», όπως θέλουν ορισμένοι να πιστεύουν, αλλά λογικό επακόλουθο της απελευθέρωσης των κεφαλαίων.

Η απόφαση των ΗΠΑ να εγκαταλείψουν το «χρυσό κανόνα», τουτέστιν τη μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό, οδήγησε σταδιακά, στη γενική απελευθέρωση του κεφαλαίου από τους συναλλαγματικούς ελέγχους, ενέργεια που είχε σαν αποτέλεσμα να αυξηθεί εντυπωσιακά η ροή υπερεθνικών κεφαλαίων, καθώς οι επιχειρήσεις επένδυαν στο εξωτερικό χωρίς κανέναν περιορισμό από τις κεντρικές τράπεζες.

Αυτό έφερε την μετάλλαξη των οικονομικών και επιχειρηματικών δραστηριοτήτων από τον παραγωγικό στο χρηματοπιστωτικό τομέα. 

Η μεταστροφή αυτή στην επιχειρηματική συμπεριφορά, οδήγησε στην «υπέρ-χρηματιστική οικονομία» με κυρίαρχο το κερδοσκοπικό κεφάλαιο.

Προκειμένου να εξασφαλίσουν εύκολα υψηλά κέρδη, οι τράπεζες άρχισαν να «εφευρίσκουν» νέα τραπεζικά προϊόντα, τα οποία ανεξέλεγκτα πλέον, ανέτρεψαν τη σχέση μεταξύ πραγματικού και πλασματικού κεφαλαίου, δυναμιτίζοντας κυριολεκτικά την παγκόσμια οικονομία.

Η εξέλιξη αυτή, παρά τις διακηρύξεις των βάρδων του νεοφιλελευθερισμού που πίστευαν ακράδαντα στην «αόρατη χείρα της αγοράς» που θα ρύθμιζε ως «από μηχανής θεός» τα πάντα, οδήγησε, τελικά, στη λεγόμενη «casino society», στην «κοινωνία του τζόγου», με απρόβλεπτες συνέπειες για την οικονομική και κοινωνική συνοχή του πλανήτη μας, όπως αποδεικνύουν οι σπασμωδικές κινήσεις των κυβερνήσεων που συνεχίζουν να βαυκαλίζονται ότι η οικονομική κρίση θα ξεπεραστεί εφαρμόζοντας στρατηγικές ενίσχυσης των τραπεζών, με χρήματα των φορολογούμενων, αδιαφορώντας (μάλλον συνειδητά) πως η κρίση είναι δομική και δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί με αποσπασματικά μέτρα, αμφιβόλου αποδοτικότητας, όπως δείχνουν τα μέχρι τώρα αποτελέσματα.

Τόσο ο χρηματοπιστωτικός τομέας όσο και οι επιχειρήσεις γενικότερα, εκμεταλλευόμενες την οικονομική κρίση προωθούν την επαναφεουδαρχοποίηση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων, βυθίζοντας τις δυνάμεις της εργασίας σε έναν νέο Μεσαίωνα. 

Στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν διεθνώς την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων καθώς και τη ριζική ανατροπή του καθεστώτος των εργασιακών σχέσεων. 

Χαρακτηριστικό των εξελίξεων που σημειώνονται στο χώρο των εργασιακών σχέσεων είναι το γεγονός ότι, κάτω από την πίεση της ανεργίας και της ανασφάλειας που επικρατεί μεταξύ των εργαζομένων, η πρωτοβουλία στη διαμόρφωση των εργασιακών σχέσεων περνάει ολοένα και πιο πολύ από τα συνδικάτα στις οργανώσεις των εργοδοτών που ασυδοτούν πλέον σε βάρος των εργαζόμενων.

Ενόψει αυτών των εξελίξεων, τίθεται το ερώτημα, αν και σε ποιο βαθμό είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση με τα εργαλεία που διαθέτει το σύστημα. 

Λαμβάνοντας υπόψη τον άναρχο τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το οικονομικό σύστημα, οι πιθανότητες εξεύρεσης λύσεων για την αντιμετώπιση αυτής της πρωτόγνωρης σε έκταση κρίσης είναι περιορισμένες.

Από ότι φαίνεται, το μέλλον του συστήματος θα εξαρτηθεί σε σημαντικό βαθμό από τις δυνατότητες των ανθρώπων της εργασίας να συσπειρωθούν, να οργανωθούν αυτόνομα και να αναδείξουν μέσα από τους αγώνες τους νέες συλλογικές ηγεσίες, ικανές να αμφισβητήσουν στην πράξη την επικυριαρχία των οργανωμένων οικονομικών και εξουσιαστικών συμφερόντων, ανοίγοντας το δρόμο για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία।

Αγγελόπουλος Χαρ. Γεώργιος