Η σιωπή των αμνημόνων αμνών...

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ  ΣΤΗΝ ΤΣΙΜΕΝΤΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ «ΤΙΤΑΝ A.E» ΠΑΤΡΑΣ

 Ανακοίνωση

Συνάδελφοι, σσες, η πρόσφατη Γενική Απεργία (11-05-2011), παρουσίασε μεγάλη πανελλήνια επιτυχία παρ’ όλες της οργανωτικές της αδυναμίες.

Η επιτυχία αυτή οφείλονταν κυρίως στον χαρακτήρα των αιτημάτων που προβάλλονταν.     

Τα φλέγοντα εργασιακά ζητήματα που μας ταλανίζουν (και είναι πολλά) αρκούσαν από μόνα τους για να κινητοποιήσουν  τους εργαζόμενους, πολύ περισσότερο δε, όταν παράλληλα με τα πρώτα, θίγονται και εκείνα των εθνικών θεμάτων, που έχουν να κάνουν με τα απανωτά αντισυνταγματικά μνημόνια του ξεπουλήματος, της εξάρτησης, της ανασφάλειας και  εν τέλη της κοινωνικής διάλυσης.

Το σωματείο μας ως όφειλε, συμμετείχε ενεργά στην απεργία από πεποίθηση και όχι από συνήθεια ή υποχρέωση, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι είναι σωματείο δημοκρατικά ενεργών και βαθιά συνειδητοποιημένων εργαζόμενων, που δεν ενστερνίζονται την σιωπή των αμνημόνων αμνών.

Η γνώση και η αναγνώριση αυτής της ποιότητας, ήταν που οδήγησε το  Δ.Σ την προηγούμενη της απεργίας να πάρει απόφαση (σαφώς καταγεγραμμένη στα πρακτικά) να μην εκφραστή μέσω δικής του ανακοίνωσης και να μη Την περιφρουρήσει δια ζώσης όπως μέχρι τώρα συνηθίζονταν, αλλά να εκχωρήσει για πρώτη φορά αυτόν τον θεμελιώδη ρόλο, στην συνείδηση και στην νόηση των μνημονιακά εξαπατημένων συναδέλφων μας.

Ο απολογισμός της επόμενης μέρας απέδειξε ότι τα ποσοστά επιτυχίας Της δικαίωσαν την πεποίθηση μας. Οι εργαζόμενοι του εργοστασίου της Πάτρας και νοημοσύνη και συνείδηση αρκετή έχουν, για να περιφρουρήσουν τα δίκαια τους.  

Το σωματείο μας μόνο και μόνο για αυτή τους την βαθιά έντιμη και συνειδητή τους πράξη, νιώθει την ανάγκη να τους συγχαρεί και να τους ευχαριστήσει για την αλληλεγγύη και την προσφορά τους στον κοινό αγώνα όλων των εργαζομένων αυτού του πολύπαθου τόπου, των θλιβερών και ανίκανων ηγετίσκων.

Γνωρίζουμε ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι το ίδιο (ευτυχώς γιατί θα αρκούσε μια σφαίρα για να τους σκοτώσει όλους) και γι αυτό δεν έχουν την ίδια ωριμότητα, τον ίδιο αίσθημα δικαίου, τον ίδιο βαθμό αντίστασης και θάρρους. Είναι επόμενο λοιπόν (και κατανοητό), για τους πιο πάνω λόγους, κάποιοι να μην κατάφεραν να  αντιληφθούν την κρισιμότητα των στιγμών και να μην κατάφεραν να σταθούν μπροστά στην συνειδησιακή τους «πύλη»  για την περιφρουρήσουν.   

Δεν πειράζει, την φαιδρή αυτή εποχή δεν περισσεύει κανένας.

Το σωματείο και οι συνάδελφοι τους είναι υποχρεωμένοι να σταθούν δίπλα τους. Και στην επόμενη μάχη που σύντομά θα ακολουθήσει να είναι εκεί να τους στηρίξει.

Δεν είμαστε εδώ για να σταυρώσουμε και να «δείξουμε» κανέναν συνάδελφο, όταν ένα δάχτυλο μας δείχνει κάποιον εργαζόμενο, τρία δείχνουν εμάς.

 Η σταύρωση και ο Γολγοθάς άλλωστε, είναι προνόμιο και πεπρωμένο του σωματείου και όσον αγωνίζονται δίπλα του.