Η Εξήγηση του Δημοσίου Χρέους (σε λίγα λεπτά)

Μας λένε συχνά ότι το Δημόσιο (ή Κρατικό) Χρέος προκαλείται από κακοδιαχείριση των δημοσίων εξόδων, ή από την έλλειψη ανταγωνιστικότητας. Και ότι η μόνη λύση είναι η ιδιωτικοποίηση της οικονομίας, ή η εφαρμογή προγραμμάτων λιτότητας. Αυτό, σύμφωνα με τον δημιουργό του βίντεο (www.mrquelquesminutes.fr) δεν είναι σωστό.
Είναι μαθηματικά αδύνατο να επιλυθεί το ζήτημα του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους
προτού αντιμετωπιστεί το θέμα με τη δημιουργία χρήματος μέσω χρέους (με τόκους, μάλιστα), διότι ακριβώς αυτά είναι οι ίδιες οι αιτίες αυτών των χρεών!

Αν θέλουμε να επιλύσουμε το πρόβλημα του χρέους, είναι επιτακτική ανάγκη να σταματήσουμε τη χρήση της δημιουργίας χρήματος μέσω δανείων από τα κλασματικά αποθέματα των ιδιωτικών τραπεζών και να επιστρέψουμε στη δημιουργία χρήματος αποκλειστικά μέσω των Κεντρικών (δημόσιων) Τραπεζών. Με την προϋπόθεση, φυσικά, ότι οι κυβερνήσεις δεν θα τυπώνουν υπερβολικό -πληθωριστικό- χρήμα για ψηφοθηρικούς λόγους.

Σήμερα βρισκόμαστε στο άλλο άκρο, σε ένα φαύλο κύκλο, όπου η δημιουργία χρήματος κυρίως μέσω των δανείων που χορηγούν οι ιδιωτικές τράπεζες (μαζί με τον τόκο), έχει ως αποτέλεσμα ένα συνεχώς διογκούμενο και αυτοτροφοδοτούμενο χρέος που απαιτεί τη λήψη περισσότερων δανείων για να αποπληρωθούν τα παλαιά......

Ακόμα και ένα 12χρονο κοριτσάκι ξέρει την αλήθεια που αγνοούμε προκλητικά...!

 

Κοινωνική Εταιρική Ανευθυνότητα και Αδιάκριτη Διάκριση

 Οι συνάδερφοι μας στο εργοστάσιο παραγωγής τσιμέντου της ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ στην Χαλκίδα, εδώ και πάρα πολύ καιρό βιώνουν την εργοδοτική υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. 

Δοκιμάζονται ανάλγητα στα βιομηχανικά ιεροεξεταστήρια, εφαρμογής των νεοφεουδαρχικών νόμων.

Καθημερινά βιώνουν την τεχνητή "αεργία" προκειμένου να καμφθεί το ηθικό τους, να απαξιωθεί η χρησιμότητα τους, να διασπαστεί η συνοχή τους και η αλληλέγγυα στάση τους.

Και όσο αυτοί δεν λυγίζουν, όσο επιμένουν να μάχονται για το δίκαιο και ηθικό σαν μια γροθιά, προς όφελος όλου του κλάδου, τότε είναι που  έρχεται ως "αρωγός" στους υπόλοιπους μηχανισμούς πίεσης, η επιλεκτική εταιρική κοινωνική ευθύνη για να λαβώσει τους εργαζόμενους άνανδρα εκεί που αγαπούν περισσότερο, στα παιδιά τους.

Ο καθρεφτης και ο κλοουν

Το παραδέχομαι. Δεν μπορώ να συνηθίσω την καθημερινή βία που ασκείται συνεχώς πάνω μου. Βία από την σπιτονοικοκυρά που ζητά επιμόνως το ενοίκιο κάθε πρώτη του μηνός, βία από τον βενζινοπώλη που ζητά μια μικρή περιουσία για να ζεστάνω τα λιγοστά δωμάτια του σπιτιού μου, βία από τον περιπτερά που μου αδειάζει την τσέπη για μια χούφτα καπνό, βία από τον εισπράκτορα που ελέγχει εξονυχιστικά το τσαλακωμένο εισιτήριο αστικού λεωφορείου. Φυσικά, δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν τους.

Το δικαίωμα στη χρεοκοπία

Όσο η ευρωζώνη αρνείται το δικαίωμα στη χρεοκοπία, θα γίνεται όλο και λιγότερο ανταγωνιστική σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο.

Ίσως η πιο βασική νομοθετική καινοτομία που έδωσε φτερά στον καπιταλισμό ήταν η εισαγωγή, κατά τον 19ο αιώνα, της έννοιας της «περιορισμένης ευθύνης», της ιδέας ότι όταν μια εταιρεία πτωχεύει, οι ιδιοκτήτες και διοικούντες δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τα χρήματα που επένδυσαν σε αυτήν. Έως τότε η χρεοκοπία σήμαινε πλήρη καταστροφή, ακόμα και φυλακή.

δεν είναι θυσία, είναι άλλο πράγμα..

Εδώ και τρία χρόνια η Ελλάδα, έχει μετατραπεί σε μαγαζάκι του τρόμου.

Ο ακατάπαυστος πολιτικός δοσιλογισμός και η απώλεια της δημοκρατίας, μας έχουν υποβάλει σε ένα συνεχές και σταδιακά αυξανόμενο μαρτύριο.

Οι τρόικες της ανοησίας  επιστρατεύουν τον φόβο και την ανασφάλεια σε όλες τις μορφές και κλίμακες, ώστε να καταστείλουν και το τελευταίο ίχνος αντίστασης και αντίδρασης του λαού μας.