Οι επιχειρηματίες κραδαίνουν τα μνημόνια της φτώχειας...

Ανακοίνωση Γενικής Απεργίας της 27ης Νοεμβρίου

Ομοσπονδία Εργατών, Τεχνιτών και Υπαλλήλων Τσιμέντων Ελλάδος

Συνάδελφοι-σσες,

Η  Ομοσπονδία μας κατά το χρονικό διάστημα  2013 - 2014, υπερέβαλε εαυτό και δαπάνησε υπερβολικά μεγάλο χρόνο σε ατέρμονες διαπραγματεύσεις με τους εργοδότες, προκειμένου να αρθούν οι μεταξύ μας διαφορές, με στόχο να δημιουργήσουμε κοινό τόπο συγκλίσεων ώστε να καταλήξουμε σε μια συμφωνία, της οποίας το αποτέλεσμα θα ήταν η υπογραφή της νέας Κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

Η προσπάθειά μας αυτή δεν κατέστη δυνατόν να ευοδωθεί, εξαιτίας των άμεσων και μακροπροθέσμων στόχων που έθετε η εργοδοτική πλευρά με στόχο την συρρίκνωση των μισθών και την εξαφάνιση των επιδομάτων.

Οι προθέσεις τους και οι απαιτήσεις τους, ήταν πλήρως εναρμονισμένες με τους άδικους και αντεργατικούς μνημονιακούς νόμους, που θέλουν τους εργαζόμενους αδύναμα υποζύγια και εργαλεία αύξησης των βιομηχανικών κερδών, αποστερημένων των εργασιακών τους δικαιωμάτων, φοβισμένους, ευκολοδιαχείριστους και συμβιβασμένους.

Οι εργαζόμενοι στον κλάδο μας,  το διάστημα 2006-2013 έχουν μειωθεί κατά 42% και η πλειοψηφία των εργαζομένων στην τσιμεντοβιομηχανία, είναι νέοι και χαμηλόμισθοι, «εργαζόμενοι χαμηλού κόστους». Αυτή η ποσοτική μεταβολή έχει αναγκάσει τους εναπομείναντες εργαζόμενους, να αυξήσουν την παραγωγική τους προσπάθεια ανάλογα της μείωσης τους, εντατικοποιούμενοι.

Επίσης εκ των πραγμάτων, ανάλογα έχει μεγαλώσει και η πιθανότητα αύξησης των εργατικών ατυχημάτων, μέσα σ’ ένα βαρύ και ανθυγιεινό εργασιακό περιβάλλον.

Αντίθετα η τιμή του παραγόμενου προϊόντος κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, έχει αυξηθεί κατά 17%, ενώ το εισόδημα των εργαζομένων από το 2010 βαίνει συνεχώς μειούμενο, παρόλο που η παραγωγικότητα των εργαζομένων αυξάνεται.  

Αυτά, είναι μερικά από τα στοιχεία που είναι κατατεθειμένα στον Ο.ΜΕ.Δ, τα οποία αποδεικνύουν την φθίνουσα εργασιακή και οικονομική πορεία των εργαζομένων στα τσιμεντάδικα.

Είναι γνωστό σε όλους πλέον, ότι το μισθολογικό κόστος των εργαζομένων, είναι το κόστος εκείνο που επηρεάζει λιγότερο την βιωσιμότητα μιας εταιρείας.

Η προσπάθεια που γίνεται από τις πολυεθνικές τσιμεντοβιομηχανίες για την μείωση του εισοδήματος των εργαζομένων δεν προκύπτει από την ανάγκη τους να επιβιώσουν επιχειρηματικά (άλλωστε οι ίδιες είναι που παράγουν το τσιμέντο εντός και εκτός Ελλάδος), αλλά από την πρόθεσή τους να εκμεταλλευτούν στο έπακρο τα επιπλέον οικονομικά οφέλη που τους χαρίζει η μνημονιακή πολιτική και η συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων.

Η πίστη ότι η ανταγωνιστικότητα θα αυξηθεί με την μείωση των μισθών και η αύξηση της παραγωγικότητας με την εντατικοποίηση των εναπομεινάντων εργαζομένων, είναι το λιγότερο αφελής και απλοϊκή, για να την ισχυρίζεται κανείς σήμερα.

Η ανταγωνιστικότητα εξαρτάται από τη δυναμική εξέλιξη του μισθού και της παραγωγικότητας.

Είναι αδύνατον, να πραγματοποιηθεί και να τελεσφορήσει μια διαπραγμάτευση, όταν ο ένας εκ των συνομιλητών καθ’ όλη την διάρκεια της διαπραγμάτευσης, κραδαίνει κατ’ εξακολούθηση το επιχείρημα των μνημονιακών νόμων.

Των νόμων εκείνων δηλαδή, που είναι μη αποδεκτοί από τον σύνολο των εργαζομένων και την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού.

Σε μία διαπραγμάτευση, δεν μπορεί κανείς να επικαλείται τα αποτελέσματα μιας προηγούμενης διαπραγμάτευσης που δεν αποδέχτηκε ποτέ και δεν νομιμοποιείται σε καμία των περιπτώσεων, να απαιτεί την άνευ όρων «παράδοση» του συνομιλητή του, παραμένοντας ο ίδιος αμετακίνητος στις θέσεις του και ταμπουρωμένος στην ασφάλεια των νόμων εκείνων, που έχουν επιβληθεί στους εργαζόμενους, όχι για να εξυπηρετήσουν το δημοσιονομικό έλλειμμα, αλλά τα επιχειρηματικά συμφέροντα και μόνο.

Οι εργοδότες έφτασαν στο σημείο να ζητούν από εργαζόμενους σε βαριά βιομηχανία, το πάγωμα των πολυετιών ωρίμανσης για το 2015 και την ποσοστιαία μείωση τους κατά 23%... 

Δηλαδή απαιτούσαν να δεχθούμε να γίνει μείωση σε κάτι που δεν επρόκειτο να δώσουν στους εργαζόμενους ποτέ.

Αν αυτό δεν είναι μαύρη κωμωδία, σίγουρα είναι θέατρο του παραλόγου…! 

Στην τακτική υιοθέτησης των μνημονιακών «διευκολύνσεων» και στην συγκυριακή εκμετάλλευση των ακρωτηριασμένων εργασιακών νόμων, αντιτάσσουμε την λογική, τον εργασιακό μας πολιτισμό, την ικανότητα, την αποτελεσματικότητά και την αγωνιστική μας διάθεση για την αποκατάσταση των αδικιών που έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι, πάση θυσία. 

Αντιτάσσουμε την διαχρονική γαλαντομία στην εργασία μας…, την γαλαντομία εκείνη που έκανε το ένα εργοστάσιο, μια πολυεθνική και τον ισχνό ανταγωνισμό, δυναμική παρουσία.

Οι εργαζόμενοι προσφέραμε υπέρμετρο κόπο και φιλότιμο και  εισπράξαμε, υποσχέσεις, απογοήτευση, εργασιακή πίεση και οικονομικό εμπαιγμό.

Η διαχρονική διάθεσή μας για διάλογο δεν υπήρξε ποτέ αποτέλεσμα της αδυναμίας μας, ήταν και είναι στοιχείο της κουλτούρας μας, όπως στοιχείο της κουλτούρας των εργαζομένων είναι η αξιοπρέπεια και ο ορισμός των ανυπέρβλητων εκείνων ορίων που διαφυλάττουν την αξιοπρέπεια αυτή.

Δίχως ικανοποιημένους και επαρκώς αμειβόμενους εργαζόμενους, ούτε κλίβανος περιστρέφεται, ούτε μύλος αλέθει, ούτε τα δικαιώματα των ρίπων κατοχυρώνονται.

Διότι η κινητήριος δύναμη των εργοστασίων κατ’ ουσία είναι οι εργαζόμενοι και όχι τα όποια καύσιμα!

Όσοι διέρρηξαν τα ιμάτια των άλλων εκμεταλλευόμενοι την συγκυριακή αδυναμία τους, μακροπρόθεσμα δεν ωφελήθηκαν ποτέ.