«Ονειρωξιαλγείες»

«Εργατική Συσπείρωση»

Ανακοίνωση

Οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές, που με τρυφερότητα δαγκώνουν το λουρί που τους βγάζουν βόλτα, όταν τα βρίσκουν σκούρα (και φροντίζουμε να τα βρίσκουν συχνά), βάζουν τους υποτακτικούς τους να σκίζουν τις αναρτημένες ανακοινώσεις της παράταξης μας, προκειμένου να μην ενημερώνονται οι εργαζόμενοι για το τι τους ετοιμάζουν και για τον τρόπο που δρουν εις βάρος των συμφερόντων τους, αποκομίζοντας προσωπικά οφέλη, από την πώληση των εργασιακών δικαιωμάτων και κεκτημένων..!  

Παραθέτουμε μετά από την ανακοίνωση της "Εργατικής Συσπείρωσης", το βδέλυγμα που γέννησαν αυτοί που διαχωρίζουν τους εργαζόμενους, προσδίδοντας τους "ποιοτικά" χαρακτηριστικά..., και χρησιμοποιούν τους φοιτητές που ασκούνται στο εργοστάσιο κάνοντας την πρακτική τους, ώστε να αυξήσουν τα ποσοστά επιτυχίας της απεργίας, που εκ τον προτέρων ξεπουλήσανε. Εγκαταλείπουν την απεργία απεριαφρούρητη, στην τύχη της, κάνοντας αβάντες και τα στραβά μάτια σε όσους επιθυμούν να λειτουργήσουν απεργοσπαστικά...!

Και αντί με όλα αυτά που έκαναν και κάνουν, να κρύβονται στις υγρές και δυσώδεις τρύπες τους, έχουν το θράσος, τα οικόσιτα να μιλούν για ψόφιους και μετεξεταστέους..!

Η άγνοια των βασικών συνδικαλιστικών κανόνων συμπεριφοράς, του εργατικού δίκαιου και τις ιστορίας του εργατικού κινήματος απ’ τους πηδαλιούχους, δεν έχει και μεγάλη σημασία, το πλοίο θα φτάσει στο λιμάνι, όμως η άγνοια των πιο πάνω από όσους πλασάρονται ως μπροστάρηδες των εργατικών αγώνων και την ημέρα της απεργίας ροχαλίζουν ονειρευόμενοι απεργούς φοιτητές, τότε οι εργαζόμενοι κινδυνεύουν στα ίδια όνειρα, μέχρι και επανάσταση να κάνουν, εν αγνοία τους..!

Οι φιλοξενούμενοι φοιτητές που απασχολούνται στο εργοστάσιο και δεν ανήκουν στην μόνιμη παραγωγική του δύναμη, πήραν εντολή από τους προϊσταμένους που έχουν την ευθύνη τους, να μην προσέλθουν την ημέρα της απεργίας την 17^η του Μάη. Κατά τη γνώμη μας έπραξαν ορθά, ενόψει της «εξεταστικής» των ΑΕΙ.

Ίσως κάποιοι να μην το ξέρουν (λόγω ένδειας), αλλά όσοι απεργούν δεν αμείβονται και οι φοιτητές θα αμειφθούν (εφόσον δεν απήργησαν, αλλά πήραν «ρεπό»).  

Αυτοί που δηλώνουν κατ’ επίφαση δυσανεξία στα μνημόνια και σκιαμαχούν μ’ αυτά στα λόγια (πάντα στα λόγια), είναι αυτοί που τασσόταν με το “ΝΑΙ” στο δημοψήφισμα (πάντα λένε ναι), που υπηρέτησαν την σαρκοφάγα ΠΥΣ6 του 2012, εις βάρος των εργαζομένων, είναι αυτοί που τάσσονται ανοιχτά κι ανερυθρίαστα, κατά της 11ωρης υποχρεωτικής ανάπαυσης των εργαζομένων και ετσιθελικά εναντιώνονται στην ευρωπαϊκή οδηγία 93/104/ΕΚ, η οποία εφαρμόζεται απαρέγκλιτα σ’ ολόκληρη την Ευρώπη..!

Θα ήταν συνετό, Κελευστές και υποκελευστές, να μην κομπάζουν τόσο για τα κελεύσματα τους, όσο και για τα ποσοστά επιτυχίας της απεργίας, διότι σε πραγματικούς αριθμούς η επιτυχία της απεργίας ήταν πολύ κάτω από το 50%, εμείς τα ποσοστά τα εξάγουμε από όλους του λαμβάνοντες τα δώρα του σωματείου, που  το κόστος τους το πληρώνουν οι 80 εργαζόμενοι, από τους οποίους βγάζουν τα ποσοστά οι Κελευστές.

Τα 9/80 της δύναμης του σωματείου, το 11% είναι συνδικαλιστές.. Ε, λοιπόν δεν θα πούμε και μπράβο στους συνδικαλιστές  που απήργησαν, σε κανέναν δεν λέμε μπράβο όταν απεργεί, είναι ιερό του δικαίωμα και υποχρέωση να το κάνει. Και τους τιμούμε γι αυτό, κάνοντας το ρεπό μας εργασία σε κάθε απεργία, δεν ζητάμε από τους συναδέλφους μας να κάνουν κάτι που εμείς δεν κάνουμε. Σημειωτέον δε, ότι απεργοί είναι αυτοί που εργάζονται, οι άλλοι είναι τουρίστες της απεργίας… ποιο ρεπό, ποια απεργία, ποια Amstel…! 

Συγκινηθήκαμε τα μάλα,  όταν μας είπαν ότι κρύβουν αποθέματα ανθρωπιάς μέσα τους και ότι γι αυτούς οι ευρισκόμενοι στην μισθοδοσία Β και Γ είναι εργαζόμενοί όπως και αυτοί της Α..!

Δεν διαφωνούμε, όντως είναι εργαζόμενοι, όσοι παράγουν έργο και ότι παράγει έργο, βαίνει εργαζόμενο.. και οι κλίβανοι εργαζόμενοι είναι. Άλλα ωστόσο αυτοί οι εργαζόμενοι στις απεργίες θέλοντας και μη, λειτουργούν ως απεργοσπαστικός μηχανισμός, διότι όσοι ακολουθούν συλλογικές συμβάσεις και εργάζονται στις απεργίες ορίζονται απεργοσπάστες (σκληρό μα αληθινό), όσοι εργαζόμενοι δεν υπάγονται στα πρωτοβάθμια σωματεία, υπάγονται στα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια όργανα. Ανυπεράσπιστος δεν είναι κανείς, ανυπεράσπιστος είναι ο εργαζόμενος, όταν οι συνδικαλιστές σφυρίζουν αδιάφορα, κοιτώντας αλλού. 

Τα ποσοστά αναμφισβήτητα, είναι λίαν επιεικώς κάτω από το 50%, όλα τα άλλα είναι δημιουργική λογιστική, διότι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο δεν είναι μόνο οι 80, που πληρώνουν δώρα και βραβεία…!

Όταν οι συμβασιούχοι έλιωναν στα περονοφόρα κατά την διάρκεια της απεργίας, και οι εργαζόμενοι σε εργολάβους πιέζονταν να εργαστούν, τότε τι.., απολάμβαναν υγεία και ασφάλεια..;

Μήπως έτυχε να στερέψει γι αυτούς ο “ανθρωπισμός” από τα Lidl, ή επειδή αυτοί δεν ήταν Α, Β & Γ μισθοδοσία, δεν νοούνται εργαζόμενοί.., και δεν επιτρέπεται να επισκέπτονται επαναστατικά όνειρα;

Οι άλλοι, οι πιο ευάλωτοι, που είχαν το θάρρος να απεργήσουν δεν αξίζουν των συγχαρητηρίων της εργασιακής αφρόκρεμας, οι φανταστικοί απεργοί τ’ αξίζουν μόνο; Όνειρα γλυκά, ήπιες Ονειρωξιαλγείες!

Διαβάσαμε, πως Υπήρχαν δύο που ήταν απόντες από το Δ.Σ που αποφάσισε την συμμέτοχη των εργαζομένων στην απεργία και 7 υπέροχοι παρόντες, οι οποίοι πήραν ομόφωνη απόφαση, που όμως δεν ήταν ομόφωνη, αλλά κατά πλειοψηφία (εκτός βέβαια κι αν η απόφαση πάρθηκε σε παραταξιακό επίπεδο και όχι ως Δ.Σ, τότε ναι, ήταν ομόφωνη, αλλά αδιάφορη). Είναι Αδικαιολόγητοι..!

Οι απόντες, ορθώς ήταν απόντες, διότι δεν ήθελαν να λάβουν μέρος σε ένα Δ.Σ που δρούσε κατά παράβαση των κανόνων, νομιμοποιώντας το. Κανένα πρωτοβάθμιο σωματείο δεν δικαιούται να πει όχι σε απεργία που έχει αποφασιστεί σε Τριτοβάθμιο και Δευτεροβάθμιο επίπεδο. Όταν έχεις εκπροσώπους στα όργανα αυτά, οι οποίοι συμφώνησαν στην απεργία, δεν μπορείς να πεις ότι δεν συμμετέχεις, το πρωτοβάθμιο κινδυνεύει ακόμη και με διαγραφή, από τα όργανα αυτά (σε έναν κανονικό κόσμο).

Μπορείς αναμφίβολα, να συγκαλέσεις Δ.Σ, αλλά για να οργανώσεις την απεργία, να βρεις τρόπους αποτελεσματικής περιφρούρησης, να διασφαλίσεις την συμμετοχή των εργαζομένων και να ορίσεις το σημείο και την ώρα προσυγκέντρωσης των εργαζομένων, που ως συλλογικότητα θα συμμετάσχει στις εκδηλώσεις, κάτω από τα συνδικαλιστικά του σύμβολα, σημαίες και πανό.

Οι δύο απόντες βρίσκονταν στην θέση τους, εκεί που επιτάσσει το καθήκον τους. Στην Πύλη…, και  διαπίστωναν από εκεί το μέγεθος της απραξίας. Δεν ροχάλιζαν ονειρευόμενοι απεργούς φοιτητές, ούτε ξεφύλλιζαν ονειροκρίτη. 

Δεν θα πούμε ότι υπερασπίζονταν “Θερμοπύλες” (αυτό απαιτεί την παρουσία όλων των εργαζόμενων), άλλα θα πούμε ότι έκαναν το χρέος που τους αναλογεί, σύμφωνα με τις δυνάμεις τους.

Είναι μεγάλη η δύναμη του παραδείγματος, ο άνθρωπος μπορεί να γίνει τόσο μεγάλος, όσο θα θελήσει να γίνει..! Και την επόμενη φορά, την κάθε φορά, αυτοί θα είναι εκεί, μέχρι να γίνουμε τόσοι, όσοι να μην χρειάζεται να ντρέπονται οι Θερμοπύλες για τους φύλακες..! 

Τα δικαία δεν κερδίζονται με ροχαλητά και ονειρωξιαλγείες, αλλά με επίπονους αγώνες, τίποτε δεν χαρίζεται, όλα κερδίζονται απ’ αυτούς που στα χέρια κρατούν κεραυνό. 

Η αξιοπιστία δεν φαίνεται εκ του αποτελέσματος, κερδίζεται σε κάθε βήμα που γίνεται με συνέπεια. Συνέπεια σε αρχές και ιδεώδη… γιατί αν το αποτέλεσμα είναι το καταστατικό του Σωματείου να μετατρέπεται σε κουρελόχαρτο, καταστρατηγώντας τις τρεις τακτικές Γενικές Συνελεύσεις που προβλέπει κατ’ έτος, η δημιουργική λογιστική των ποσοστών, ο ονειρικός γκεμπελισμός και ο αποκλεισμός εργαζομένων και συνδικαλιστών, τότε ναι, εκ του αποτελέσματος και η αξιοπιστία τους.

Και εφόσον μιλάμε για αξιοπιστία, θα ζητήσει κάποιος συγνώμη από τους φιλοξενούμενους φοιτητές που τους ενέπλεξαν και χρησιμοποίησαν (εν αγνοία τους), εγωλάγνοι εν συγχύσει, προκειμένου να υλοποιήσουν τις ταπεινές επιδιώξεις τους και να αποκομίσουν μικροσυνδικαλιστικά οφέλη; Τι όχι;

Είμαστε θάλασσα, γιατί η θάλασσα έχει κύματα, τα λασπόνερα κανένα!

ΤΟ ΒΔΕΛΥΓΜΑ