Εδώ Πολυτεχνείο, κάντε τις ερπύστριες να σωπάσουν, μας στοιχειώνουν…

Κάθε, χρόνο είθισται οι συνδικαλιστικές, οι κομματικές και οι κάθε λογής οργανώσεις, να γράφουν το «κάτι τις» τους για την εξέγερση των φοιτητών του πολυτεχνείου το ’73.., έτσι για το καλό… προκειμένου δηλαδή, να τιμήσουν αυτούς που πρόταξαν τα στήθη τους στην χούντα, στον φόβο, την δειλία και στην βολή τους…!

Κάθε φορά γράφουμε όλο και περισσότερες απόψεις, αναλύσεις και "δεήσεις"  για τα γεγονότα του πολυτεχνείου και των πρωταγωνιστών του…, μεγάλη βοήθεια σ’ αυτό προσέφερε η τεχνολογία της αντιγραφής, της επικόλλησης και φυσικά της συρραφής, παρόλο όμως που όσο περισσότερα γράφονται, τόσο λιγότερα διαβάζονται κι εμείς εκεί, επιμένουμε… γιατί αυτοί που κάτι ξέρουν, δεν ξέρουν τίποτα..!

Μέσα σε ένα μεταχειρισμένο βιβλίο, βρήκα (τυχαία) ξεχασμένη, μια σελίδα σχολικής έκθεσης κάποιου  μαθητή της 1ης Λυκείου, με θέμα σχετικό με την εξέγερση του πολυτεχνείου, όπου μεταξύ όλων των άλλων, το 1981 έγραφε: «…η γρανιτένια πλάκα του φασισμού για επτά ολόκληρα χρόνια, συνέθλιβε αλύπητα τα στήθη της ελευθερίας.., αργοσκοτώνοτας με μίσος, ότι πολυτιμότερο κρατούσε στην μητρική της αγκαλιά! Την ανήμπορη πια, δημοκρατία….

Ο ξάδελφος μου και οι φοιτητές, με όλους αυτούς γύρω τους που δεν φοβήθηκαν, κατάφεραν με υψωμένες τις γροθιές, να θρυμματίσουν την γρανιτένια ταφόπλακα, λευτερώνοντας  το αποκαμωμένο, μα πολύτιμο φως της δημοκρατίας…! 
Ο ξάδελφος μου σήμερα δεν ζει, τότε ήταν 17 ετών. 
Ένας απ’ τους «φρουρούς» της «δημόσιας τάξης» φρόντισε να στείλει την σφαίρα του, να φωλιάσει στην πυρωμένη του καρδία..»…!

Με αφορμή αυτή την μαθητική έκθεση, νομίζω πως είναι καλύτερα να αφήσουμε να γράψουν για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αυτούς που θυσιάστηκαν το 1973, για όλους εμάς του 2014…!

Ονομάζομαι Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, ετών 17. Αυτή την στιγμή βρίσκομαι μπρούμυτα στην συμβολή των οδών Αβέρωφ και Μάρνη, τραυματισμένος θανάσιμα από μια σφαίρα στην καρδιά. Το μόνο που μπορώ να δω αυτή την στιγμή, με το μάγουλο μου να ακουμπά στην βρώμικη και τραχιά άσφαλτο, είναι ένα μικρό μέρος μιας ματωμένης προκήρυξης δίπλα μου, την λέξη παιδεία. 
Δεν με φοβίζει ο θάνατος, πεθαίνω ήσυχος γιατί υπερασπίστηκα τις ιδέες εκείνες, που θέλουν το 1981 οι λέξεις ελευθερία και δημοκρατία να αλωνίζουν δίχως αλυσίδες στα χείλη και  στα τετράδια των μαθητών…!

Ονομάζομαι Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16/11/1973, στις 23.30, τραυματίστηκα στο στήθος από τα πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Τώρα βρίσκομαι νεκρή πάνω σε ένα ψυχρό, μεταλλικό κρεβάτι στο σταθμό των πρώτων βοηθειών του ΙΚΑ, αυτή την στιγμή ένας αστυνομικός από πάνω μου, χαμογελά ευχαριστημένος, καθώς αντικρίζει μετέωρο το δάκρυ μου στο παγωμένο μου βλέμμα και το κορμί μου γυμνό στο βέβηλο βλέμμα του. 

Όμως δεν με νοιάζει,  ξέρω πως θυσιάστηκα για μια ξένη υπόθεση... Την δική σας υπόθεση και θυσιάστηκα γιατί  πίστεψα σ' αυτή. 
Σας παρακαλώ μην επιτρέψετε η θυσία μου να πάει χαμένη…!

  
Ονομάζομαι Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής της Παντείου, από την Πάτρα. Γύρω στις 24:30, στην συμβολή των οδών Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων, μια σφαίρα από πυρά της αστυνομίας μου διάλυσε τον τράχηλο Μεταφέρθηκα νεκρός στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ, βρέθηκα δίπλα στο νεκρό κορμί μιας όμορφης Νορβηγίδας, στο χέρι της φορά δακτυλίδι με το σήμα της ειρήνης… ειρωνεία!

 
Τα βλέμματα μας δεν θα συναντηθούν ποτέ, οι ιδέες μας όμως θα συμπορεύονται στις καρδίες όσων πίστεψαν στο δίκαιο αγώνα μας. 
Ζητώ απ’ όλους εσάς να συνεχίσετε ότι ξεκινήσαμε, να μην επιτρέψετε ποτέ ξανά οι άνθρωποι να  λιποθυμούν από την πείνα, τα παιδιά να τρέμουν απ’ το κρύο, τους εργάτες να επαιτούν με παρατεταμένα τα ροζιασμένα τους χέρια… 

η θυσία μας σπόρος και εσείς οι γεωργοί…, μην αφήσετε κανένας σπόρος να πάει χαμένος!

Ονομάζομαι… όλοι εμείς που αφήσαμε την τελευταία μας ανάσα σε βρώμικους δρόμους, γεμάτους ορφανά παπούτσια, πατημένα συνθήματα, κηλίδες αίματος, μυρωδιές καπνογόνων και αργοσάλευτες προκηρύξεις στην άκρη του δρόμου, σε σχάρες υπονόμων…! Εμείς το μόνο που ζητήσαμε ήταν έναν κόσμο σοσιαλιστικό, ελεύθερο, έναν κόσμο γνώσης και δικαιοσύνης, δίχως υποκρισία, πολιτική αναλγησία, φτώχεια και δάκρυα.  
Την αντίσταση μας την κάνατε γιορτή, βιβλίο, ομιλία, ταινία και συνέντευξη. Το αίμα μας στην σημαία ξεθώριασε, όπως ξεθώριασαν οι μνήμες και το πάθος στην καρδιά  των συναγωνιστών μας που έζησαν. 

Οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν, φρόντισαν να χαθεί το νόημα των γεγονότων που σφραγίσαμε με το αίμα μας, να ξεθωριάσει…., πλην αυτής της καταγραφής τους. 
Τα  κάγκελα μπήκαν ξανά στους δρόμους, η φτώχεια επέστρεψε, σχολεία κλείνουν, φυλακές ανοίγουν κι η περηφάνια εκτελείται καθημερινά στις ουρές των ανέργων και των συσσιτίων!

Η χούντα που θελήσαμε να σκοτώσουμε, ζει! Έγινε χίλια κομμάτια, «εξωραΐστηκε» και τρύπωσε παντού, λαγούμιασε στην σκέψη, στα συνδικάτα, στην επιχειρηματικότητα, στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, στα δημόσια έργα, στις τράπεζες, στα χαράτσια, στα χρυσόβουλα, στα χείλη των εκφωνητών στις αράδες των εφημερίδων, στις πληγές των προσφύγων… και στο κοινοβούλιο …. ερπύστριες παντού…! 

Ο ήχος τους ακόμη μας στοιχειώνει…!  
Η υπόθεση για την οποία αγωνιστήκαμε και θυσιαστήκαμε, τώρα βρίσκεται στα χέρια σας, μόνο η δικαίωση της θα ολοκληρώσει τον αγώνα μας… κι όλους τους προηγούμενους ανολοκλήρωτους αγώνες. 

Ζήσαμε και ζείτε στην χώρα των ανολοκλήρωτων νικών…! 
Της ανολοκλήρωτης επανάστασης του 1821, της ανολοκλήρωτης νίκης του Β! παγκοσμίου πολέμου, της ανολοκλήρωτης Εθνικής Αντίστασης, της ανολοκλήρωτης εξέγερσης του Πολυτεχνείου….! 

Στην χώρα αυτή, που κυλά άφθονο το αίμα των ηρώων, κάτι δεν πάει καλά με τον λαό που τους τιμά με μνημόσυνα, καγκελόφραχτες παρελάσεις και πανεπιστήμια φρουρούμενα απ' αστυνόμους με ερπύστριες στο μυαλό…! 

Μόνο ο καλός γεωργός γνωρίζει, πως οι σπόροι που αφήνονται στην άσφαλτο δεν θα φυτρώσουν ποτέ... μην μας αφήνετε ακόμη εκεί... μαζέψτε μας..., οι σπόροι της εξέγερσης φυτρώνουν στις πρόθυμες καρδιές των ανθρώπων και ποτέ στις ασφαλτωμένες συνειδήσεις τους...!