Οι Χαλκιδείς τσιμεντάδες τα ήθελαν και τα 'παθαν..

Το ζητούμενο αυτές τις ώρες δεν είναι να εξετάσουμε το δίκιο των εργαζομένων τσιμεντάδων στην Χαλκίδα, οι οποίοι όπως λένε κάποιοι, βιάζονται καθημερινά ηθικά και ψυχολογικά.

Δεν θα μιλήσω για την μηνιαία εκτέλεση αυτών των εργαζομένων και των οικογενειών τους κάθε μήνα, με την χρήση του πρόστυχου και αντεργατικού νόμου 3863/2010 που οδηγεί στον καιάδα της ανεργίας το 5% των εναπομεινάντων εργαζομένων και παραδίδει τις οικογένειες τους στην τρυφερή αγκαλιά της κοινωνικής ελεημοσύνης των κάθε λογής φιλεύσπλαχνων.

Και φυσικά δεν θα μιλήσω για τους ίδιους τους φιλεύσπλαχνους, αυτούς δηλαδή που φροντίζουν για την ανακούφιση των αδικημένων και των κατατρεγμένων, από τους Ιαβέρηδες της βιομηχανίας, των κυβερνητικών συμμοριών και των Ευρωπαίων εταίρων μας, γιατί όπως έλεγε και ο Νέλσον Μαντέλα, “Την φτώχεια δεν την πολεμάς με την ελεημοσύνη, αλλά με την δικαιοσύνη...”.

Με τους φιλεύσπλαχνους ασχολούνται άλλοι, όχι εγώ, με αυτούς ασχολούνται τα ΜΜΕ… αυτό αρκεί, τα μαθαίνουμε όλα από εκεί.

Χάρη σ’ αυτά ξέρουμε για τις συγκεντρώσεις τροφίμων, σχολικών και τις δενδροφυτεύσεις του ΣΚΑΪ, από αυτά μαθαίνουμε για τα συσσίτια των φρόνιμων Δημάρχων, για την γαλαντομία και την ευσπλαχνία των κάδων σκουπιδιών, για την «ευαισθησία» που δείχνουν κάποια εργατικά σωματεία προς τις τοπικές κοινωνίες (μόνο), για τα ευρωπαϊκά προγράμματα ανακούφισης των ανέργων και τις κοινωφελείς δωρεές των τραπεζιτών και των βιομηχάνων προς την ψυχορραγούσα κοινωνία…?

Τέλος πάντων δεν θα αναφερθώ καθόλου σε όλους τους πιο πάνω… Δηλαδή, για τα ΜΜΕ που στηρίζουν και προπαγανδίζουν την ολική καταστροφή, για τους δημοτικούς άρχοντες που προσπαθούν διαχειριζόμενοι την πείνα να στηρίξουν την αιμοσταγή κυβέρνηση, για τα εργατικά σωματεία που στις τοπικές κοινωνίες υποδύονται την Αγία Τερέζα και από την άλλη, αποδέχονται τις  μειώσεις των μισθών, που την κρίσιμη ώρα γυρίζουν το βλέμμα τους στις απολύσεις των συνάδελφων τους με κίνητρα (του τύπου «ή παίρνεις αυτά και φεύγεις, ή απολύεσαι…!»). 

Δεν με ενδιαφέρει να πω τίποτα για την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, γιατί δεν πιστεύω σε κάτι που είναι ανύπαρκτο. Ούτε η τραπεζική και βιομηχανική υποκρισία με ενδιαφέρει αυτή που στηρίζεται από το δημόσιο χρήμα, τα δημόσια έργα, που θησαυρίζει εις βάρος του εκποιούμενου εθνικού πλούτου, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή.  

Άλλωστε τι να πεις γι αυτούς  με τα συνεργαζόμενα χέρια…. Όπου με το ένα κάνουν κατασχέσεις, παράγουν ανέργους, δίνουν μισθούς πείνας, προβαίνουν σε ομαδικές απολύσεις, μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό, εξάγουν κεφάλαια μέσω ΑΦΜ ταξιτζήδων…. και με το άλλο χέρι κάνουν ελεημοσύνες με τα λεφτά που κερδίζουν από τον ιδρώτα των εργαζομένων, τα δάκρυα των ανέργων και την τοκογλυφία….!

Θα μιλήσω όμως για το βλέμμα του ρημαχτή, εκείνο το βλέμμα που είναι αποτέλεσμα της απούσας ευφυΐας και καρδίας, το αποτέλεσμα ενός επικίνδυνου συνδυασμού.

Το βλέμμα αυτό είναι καταστροφικό. 

Οι κάτοχοι του αντικρίζουν με αδιαφορία τον ανθρώπινό πόνο, με μίσος αυτούς που αγωνίζονται, με λαχτάρα τα αφεντικά τους και με φόβο την αλήθεια…..!

Το συναντάς σε όλο του το «μεγαλείο», όταν οι κάτοχοι του προσπαθούν να προστατέψουν τα προσωπικά τους συμφέροντα, τα συμφέροντα των αφεντικών τους και όταν ο ένας απ’ αυτούς στηρίζει τον άλλο - δεν πρέπει να μας διαφεύγει ωστόσο ότι οι ρημαχτές συνασπίζονται, είναι βασικό! 

Συνασπίζονται σε παρατάξεις, οργανώσεις, συμβούλια και σε κάθε λογής κλίκες…!

Αν κάποιος βρεθεί σε δύσκολή θέση, σε μια χρονική περίοδο όπου το βλέμμα του ρημαχτή πλειοψηφεί παντού, άρα και κυριαρχεί… τότε δύσκολα την γλυτώνει και επειδή στην αρχή ανέφερα τους Χαλκιδείς τσιμεντάδες, αυτοί όντος, βρέθηκαν σε δύσκολή θέση και έτυχε να βρεθούν σε μια περίοδο κυριαρχίας των ρημαχτών σε κάθε λογής θέσεις… άσχημο αυτό..!

Όταν λοιπόν, άρχισαν να γίνονται εμφανείς οι προθέσεις των Γάλλων επιχειρηματιών εις βάρος των εργαζομένων στο τσιμεντάδικο, οι ρημαχτές έπιασαν "δουλειά". 

Και καθ’ όλο το διάστημα της αποδόμησης του εργοστασίου και των απολύσεων, δεν χαλάρωσαν καθόλου, μέχρι και σήμερα.

Φροντίζουν να μην έρθει κανείς από όσους βρίσκονται, εντός των σφαιρών επιρροής τους, αλληλέγγυος προς Χαλκιδείς, να μην παρθεί καμία απόφαση στα συμβούλια που θα διευκόλυνε τον αγώνα τους, να μην γραφεί τίποτα που θα έκθετε τα αφεντικά τους και τα τεκταινόμενα στις σφαίρες επιρροής τους, όλα λογοκρίνονταν και λογοκρίνονται…!

Μέλημα τους η κωλυσιεργία και το ροκάνισμα του χρόνου με κάθε τρόπο, μέχρι να αδειάσει τελείως από ψυχές το τσιμεντάδικο…!

Φρόντιζαν και φροντίζουν να κρατούν σε εξάρτηση και καταστολή, αυτούς που τους επέλεξαν «μπροστάρηδες». 

Προσπαθούν να τους ελέγχουν μέσω της παραπληροφόρησης,  του φόβου και της ανασφάλειας. 

Προστατεύουν τον βουλιμικό βιομήχανο με νύχια και με δόντια…, μέχρι να έρθει η σειρά τους φυσικά…!

Λένε κάποιοι, ότι είμαστε οι επιλογές μας, έτσι λοιπόν και οι Χαλκιδείς τσιμεντάδες είναι οι επιλογές τους…!

Γιατί επέλεξαν ένα σωματείο που δεν συνδιαλέγεται, έναν πρόεδρο που ενώ θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα και να απαλύνει το μαρτύριο των απολύσεων, δεν το έκανε…!

Γιατί αν ο πρόεδρος του σωματείου τους ήταν λογικός  και πρακτικός, θα μπορούσε να παντελονιάσει καμία 500αρια χιλιάδες ευρώ από την εταιρία «απολύσεων και κινήτρων» (διευκολύνοντας τα πράγματα), να βγει στην σύνταξή… και από ‘κει και πέρα τα πράγματα να πάρουν τον συνήθη δρόμο τους…!

Δηλαδή να διαλυθεί το σωματείο, να φύγουν όλοι οι εργαζόμενοι παίρνοντάς τις αποζημιώσεις τους…. και να κλείσει το γαμημένο το  εργοστάσιο, για να μπορέσουν επιτέλους να ησυχάσουν και οι φουκαράδες οι ρημαχτές…

Δηλαδή πράγματα απλά και παστρικά σαν τις πουτάνες…

Όμως όλοι αυτοί οι ανόητοι τσιμεντάδες επέμεναν.

Επέλεξαν (όπως λένε) τον δρόμο της αξιοπρέπειας και του αγώνα, πίστεψαν σε ένα καλύτερο αύριο…, ήθελαν λέει να βλέπουν τα παιδιά τους στα μάτια, να ξανακουόσουν τους βρυχηθμούς  των τεράτων  του εργοστασίου, καθώς αυτά θα παίρνουν ζωή…, να τα δουν να ξερνούν λάβα ξανά….!

Πραγματικά δεν τους καταλαβαίνω… Τι άλλο πρέπει να γίνει για να σταματήσουν..;

Φοβάμαι ότι κάποια εταιρία μόλις έχασε ένα εργοστάσιο…!

Συνεχίζεται...