Ποιος τολμά να πει πως ο βασιλιάς είναι γυμνός..;

Ποιος τολμά να πει πως ο βασιλιάς είναι γυμνός..;

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι.. χαιρετίζω τις συνεδριακές διαδικασίες τις Ομοσπονδίας και όλους εσάς που παρευρίσκεστε σήμερα εδώ.

Πριν λίγες μέρες ένας πολιτικός του ελληνικού κοινοβουλίου, που υποτίθεται ότι ανήκει στο λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο», και εκλέχτηκε μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, όπως μας αρέσει να λέμε, τόλμησε να επαναλάβει (δίνοντας του μεταφορική έννοια) το τσιτάτο που έκανε εμετό ο  θλιβερός χουντικός Παναγιώτης Πιπινέλης, ότι: «Δικαίωμα του βασιλέως είναι να διορίζει πρωθυπουργόν, ακόμη και τον κηπουρόν του».

Δυστυχώς ακόμη και σήμερα αυτή η νοοτροπία στοιχειώνει τον τόπο σε όλες τις θεσμικές του εκφάνσεις, γιατί οι διορισμοί των προθύμων κηπουρών συνεχίζονται ακόμη και σήμερα, όχι βέβαια σήμερα από κάποιο βασιλιά, αλλά από κάποιους άλλους ομοίως αυταρχικούς μηχανισμούς οικονομικών και εξουσιαστικών συμφερόντων.

Πανευρωπαϊκά, τα τελευταία χρόνια ο κυρίαρχος πλέον νεοφιλελευθερισμός και οι κυβερνήσεις που τον υπηρετούν, με πρόσχημα μια δημοκρατία που ασθμαίνει και με επιχείρημα μια ελεύθερη βούληση που διαμορφώνεται προς συγκεκριμένες επιλογές, κατάφεραν να κατευθύνουν τις κοινωνίες και να υφαρπάξουν την συναίνεση τους.

Μια συναίνεση, η οποία διαμορφώνεται μέσω μιας ελεγχόμενης παιδείας, των συστημικών ΜΜΕ, του μαζικού φόβου, των επίπλαστων διλημμάτων, του ελλείμματος πολιτισμού, του εθισμού στο υπέρμετρο καταναλωτισμό, αλλά και μέσω της βίας εκείνης που απορρέει από την φτώχεια και την ανεργία.

Δυο καταστάσεις που χρησιμοποιούνται κατά κόρων ως παράδειγμα και μέσω σωφρονισμού των ανυπάκουων..

Μέσω αυτής της αναγκαστικής συναίνεσης και των ελαστικών συνειδήσεων κατάφεραν να αναστείλουν και να καταργήσουν πλήθος συλλογικών και ατομικών ελευθεριών, να μειώσουν το κοινωνικό κράτος, να ξεπουλήσουν  την δημόσια περιουσία και τους οργανισμούς κοινής ωφελείας.

Όπως όλοι οι άλλοι θεσμοί έτσι και ο συνδικαλισμός πήρε την θέση του στην κλίνη εκείνη που κάθε εποχή αλλάζει χέρια… κι απ’ τα χέρια του Προκρούστη που ήταν κάποτε, βρέθηκε σήμερα να βρίσκεται  στα χέρια των κηπουρών...

Ο συνεταιρισμός και ο συνδικαλισμός είναι έννοιες απαξιωμένες στην Ελλάδα.

Οι συνεταιρισμοί, ιδίως οι αγροτικοί, είναι συνδεδεμένοι με τη ρεμούλα.

Ο συνδικαλισμός ταυτίζεται με τους εργατοπατέρες που επιδιώκουν πολιτική καριέρα. Κατά κανόνα ο κόσμος αδιαφορεί για αυτά τα κινήματα, που στην κορυφή τους έχουν πάντα ανταγωνιζόμενες πολιτικές παρατάξεις και εργοδοτικά συμφέροντα. Και δεν έχει άδικο. 

Πρόσφατο παράδειγμα, η συνδικαλιστική, πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά των συνδικάτων της Εταιρείας Ελληνικός χρυσός και την σθεναρή στήριξη τους από την ΓΣΕΕ, σε αντιδιαστολή με την αδιαφορία της ίδιας αλλά και πολλών άλλων προς τους εργαζόμενους συναδέλφους μας στο τσιμεντάδικο στην Χαλκίδα.

Αυτά τα κινήματα, οι συνεταιρισμοί και ο συνδικαλισμός, είναι συλλογικότητες ταξικές που διαμορφώθηκαν ιστορικά για να προασπίσουν τα συμφέροντα των μελών τους και της κοινωνικής τάξης που εκπροσωπούν.

Τα εξουσιαστικά κόμματα, δηλαδή τα κόμματα που πιστεύουν στην εξουσία και την ιεραρχία, θεωρούν τα μέλη αυτών των κινημάτων «μάζα» που πρέπει να αποδεχτεί την ηγεμονία τους. 

Θεωρούν πως όσο πιο πολλά άτομα στρατολογήσουν στο κόμμα τους, τόσο πιο σωστή είναι η γραμμή τους.

Και εδώ έχουμε πλήρη αντιστροφή των νοημάτων. Αντί να ενισχύεται η κοινωνία, ενισχύεται η εξουσία του κόμματος πάνω στην κοινωνία, με αποτέλεσμα αυτή να ασφυκτιά, να μην απελευθερώνεται και να εξατομικεύεται. Και αυτό είναι το καλύτερο δώρο στο κράτος.

Το μεμονωμένο άτομο αισθάνεται αδύναμο και ανήμπορο και μάταια προσπαθεί να προσαρμοστεί με αυτό που είναι νόρμα για όλους.

Έχουμε μπει στον 7ο χρόνο αυτής κρίσης που έχει καταστρέψει τα πάντα.

Το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα, χάρη στις παθογένειες του δεν κατάφερε να οργανώσει και να κινητοποιήσει τις δυνάμεις της εργασίας, να απεγκλωβίσει και να επαναδραστηριοποιήσει κινηματικά τους άνεργους και τις κοινωνικές δυνάμεις, που έχουν οχυρωθεί στον ατομικισμό.

Ο ψυχαναλυτής Andrew Samuels* διαγιγνώσκει μια πολύ σοβαρή αρρώστια και την ονομάζει νορμαλοπάθεια.

Ο άνθρωπος χάνει την ατομική του προσωπικότητα, που είναι μοναδική, και γίνεται μαζάνθρωπος.

Δηλαδή ένα τίποτα σε κάτι. Και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει ο καθένας μας χωρίς να είναι ειδικός. Πόσους έχουμε ακούσει να λένε πως δεν γίνεται τίποτα και ούτε μπορούμε να κάνουμε κάτι.

Τα φαινόμενα αυτά έχουν αναδειχθεί και επισημανθεί από πολλές πλευρές πλέον και δεν μπορεί κανείς πια να κρυφτεί πίσω από το άλλοθι της άγνοιάς.

Κανείς δεν ελπίζει, ούτε θα μπορούσε να ελπίζει ότι σε ένα συνέδριο μιας ημέρας θα μπορούσε να αναπτυχθεί ένας γόνιμος διάλογος επιχειρημάτων, ώστε να είναι δυνατόν  παρθούν αποφάσεις τέτοιες που να αφορούν τον τρόπο λειτουργίας και δράσης της Ομοσπονδίας στα χρόνια της χολέρας!

Όμως κάποιοι προβληματισμοί που ενδεχομένως θα προκύψουν από αυτή την διαδικασία των ομιλιών, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα πεδίο προβληματισμού κυρίως για τα πρωτοβάθμια σωματεία που αποτελούν τον θεμέλιο λίθο για κάθε δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια διαδικασία, γιατί αντίθετα με άλλες περιπτώσεις στην περίπτωση του συνδικαλισμού, το ψάρι δεν βρωμάει απ’ το κεφάλι αλλά από την ουρά..!

Κι αυτό διότι τα δευτεροβάθμια όργανα εκφράζουν τις πρωτοβάθμιες οργανώσεις και είναι ο καθρέφτης που αντανακλά, την ικανότητα, τις αντιλήψεις και την αποτελεσματικότητα τους.

Η Ομοσπονδία φυσικά δεν θα μπορούσε να μην είναι μέρος αυτού του συνδικαλιστικού τοπίου που ακροθιγώς για το μέγεθος του προβλήματος, περιγράφω πιο πάνω.

Και ως μέρος του, εξακολουθεί κατά την γνώμη μου να λειτουργεί με τους ρυθμούς και την νοοτροπία που λειτουργούσε πριν από τα χρόνια της κοινωνικοοικονομικής κρίσης, δίχως να μπορεί να αντιδράσει και να αντιμετωπίσει με επάρκεια όλα εκείνα τα σημαντικά γεγονότα που συντάραξαν και συνεχίζουν να απασχολούν τον κλάδο.

Η Ομοσπονδίες γενικότερα, ως μαζικά όργανα, όταν λειτουργούν θεσμικά, καταστατικά, αλληλέγγυα και κυρίως ταξικά, έχουν διευρυμένες ικανότητες και δυνατότητες, τις οποίες θα πρέπει να τις διαθέτουν προς τα μέλη τους εξολοκλήρου.

Ως προς αυτό, είναι υποχρεωμένες ηθικά και δεοντολογικά να είναι το πρώτο και τελευταίο  τους μέλημα, δηλαδή να παρέχουν απρόσκοπτα και άμεσα την συνδρομή τους στα πιο αδύναμα μέλη τους, που συνήθως, αν όχι σχεδόν πάντα, αποτελούν την εύκολη λεία της εργοδοτικής βουλιμίας..!

Και χρησιμοποιούνται με ευκολία από τους εργοδότες, για να παραδειγματίσουν τους ισχυρότερους, να μπολιάσουν με φόβο και ανασφάλεια τους εργαζόμενους, να δοκιμάσουν και να εφαρμόσουν τα μελλοντικά τους σχεδία, να βολιδοσκοπήσουν τις προθέσεις  και να ζυγίσουν την δυναμική και τον βαθμό αντίδρασης της Ομοσπονδίας και των ισχυροτέρων σωματείων που την συγκροτούν.

Σε κάθε περίπτωση, η αξία και η ποιότητα ενός συνδικαλιστικού οργάνου φαίνεται από την στάση του απέναντι στους αδύναμους και τους έχοντες ανάγκη την δραστική συνδικαλιστική συνδρομή του.

Αν δεν είναι σε θέση να το κάνει, τότε όχι μόνο δεν πληρεί τον σκοπό του, αλλά με τον χρόνο αποκτά χαρακτηριστικά δούρειου ίππου.. και δεν είναι λίγα τα παραδείγματα στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος και μάλιστα σχετικά πρόσφατα, κατά τις δεκαετίες 1950, 60.

Είναι πέρα για πέρα λάθος, η άποψη ότι ο ρόλος μιας Ομοσπονδίας είναι αυτός κάθε αυτός, η σύναψη της κλαδικής σύμβασης.

Αυτός ο ρόλος, είναι ο ρόλος που αρέσκονται να της αποδίδουν οι εργοδότες και οι εξυπηρετητές τους.

Διότι όλες οι άλλες συνδικαλιστικές αρμοδιότητες και υποχρεώσεις της, είναι για τους εργοδότες λίαν δυσάρεστες και την δυσαρέσκεια τους αυτή κατά καιρούς την έχουν δείξει. 

Αρμοδιότητες που ξεκινούν από την σύνταξη και την επικαιροποίηση της επιδημιολογικής μελέτης, έως  τον έλεγχο της εκτεταμένης εργολαβοποίησης, των συνθηκών εργασίας  και των  ατυχημάτων…

Τώρα όσο αφορά τις κλαδικές, αυτές ουσιαστικά έχουν απαγορευθεί δίχως να ανοίξει μύτη με την μορφή που τις γνωρίζαμε και όσες απ’ αυτές συνεχίζουν να υπάρχουν έχουν τον χαρακτήρα εργασιακού μνημονίου.

Η κλαδική που προκύπτει, ή δεν προκύπτει την κάθε φορά από τις διαπραγματεύσεις, δεν εμπεριέχει μόνο τους οικονομικούς και θεσμικούς κανόνες συνεργασίας μεταξύ των εργαζομένων και των εταιριών που συγκροτούν τον κλάδο, αλλά και όλη την προηγούμενη δράση, την εφευρετικότητα, τις επιτυχίες, τις αποτυχίες, την θέληση, την αποφασιστικότητα το ήθος και την συνδικαλιστική ικανότητα της Ομοσπονδίας και των πρωτοβάθμιων σωματείων που την συγκροτούν.

Αν ο συνδικαλιστικός φορέας δεν έχει καταφέρει με επιτυχία τα προηγούμενα, τότε η κλαδική αντανακλά αυτή την διαρκή αποτυχία.

Η διαπραγματευτική δύναμη των συνδικάτων είναι η πίεση που μπορούν να εφαρμόσουν απέναντι στην ισχύ των εργοδοτών, που αν όχι πάντα, σχεδόν πάντα, κρύβει τον εκβιασμό, την απειλή, την μεθόδευση, την δημιουργική λογιστική και τον εκφοβισμό.

Όταν η συνδικαλιστική πίεση είναι το τέκνο μιας σειράς δράσεων, συμπεριφορών, επιτυχημένων κινητοποιήσεων, μελετών, συνεργασιών και ενδελεχών σχεδιασμών, τότε η διαπραγμάτευση θα έχει θετικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους.

Αν όχι τότε θα είναι Βατερλό, θα είναι το αποτέλεσμα εργοδοτικών υπαγορεύσεων.

Τις απαγορεύσεις τις έχουμε βιώσει όχι μόνο συνδικαλιστικά, αλλά και ως κράτος-αποικία..!

Την άποψή μου για την κλαδική 2015-2016, δεν θα τις αναπτύξω εδώ, γιατί δεν έχει νόημα, μιας και πρόκειται για ένα τετελεσμένο γεγονός.

Σχετικά μ’ αυτή έχω εκφραστεί πλήρως στο διοικητικό συμβούλιο της Ομοσπονδίας, στην Ολομέλεια, αλλά και στην έγγραφη παραίτηση μου από την θέση του Γενικού Γραμματέα της Ομοσπονδίας.

Η οποία έχει κατατεθεί στα πρακτικά της Ομοσπονδίας και πιστεύω ότι έχει κοινοποιηθεί στα μέλη της Ομοσπονδίας, όπως ζητώ να γίνει μέσω αυτής.

Και γενικότερα οι απόψεις μου, συμφωνεί δεν συμφωνεί κανείς μ’ αυτές, είναι καταγεγραμμένες στις ανακοινώσεις που κατά καιρούς φέρουν την υπογραφή μου και τις οποίες τις γράφω μόνος μου, απουσία προσωπικού λογογράφου.

  

Τελειώνοντας θέλω να εκφράσω τις ευχές μου προς όλους όσους συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία ως υποψήφιοι, αλλά και σε όσους ασχολούνται με την διεκπεραίωση της διαδικασίας.

Είμαι πεπεισμένος πως μέσα από αυτή την διαδικασία θα εκλεγούν οι πιο ικανοί και οι πιο δραστήριοι, ώστε ο Θεσμός να συνεχίσει να πρωτοστατεί στους αγώνες των εργαζομένων, εξάλλου κανείς από εμάς δεν θα επέτρεπε να βρεθούν σε επιτελικές θέσεις αποφάσεων ανίκανοι και κηπουροί, είθε να πρωτεύσουν οι χρήσιμοι.

Και δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως χρέος των συνδικαλιστών είναι να ξεστομίζουν αλήθειες και όχι να φτύνουν σιωπές

Ποτέ μην φοβηθείτε τους συνδικαλιστές που ξεφεύγουν και παίρνουν άλλο δρόμο, γιατί η επιλογή τους αυτή δεν σημαίνει ότι πήραν λάθος δρόμο, αλλά ότι είδαν ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος.

Το ήθος της κερκίδας υπαγορεύεται από το ήθος αυτών που αγωνίζονται στο στάδιο, όταν αυτός που βρίσκεται στην κερκίδα διαπιστώσει ότι ο αγώνας είναι πουλημένος, το λιγότερο που έχει να κάνει είναι να ρίξει πέτρα, διότι ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω.. αυτός είναι ένας άλλος δρόμος…!

Επειδή σ’ αυτή την Ομοσπονδία έχουμε εξαντλήσει τους αρχαίους φιλοσόφους και τραγικούς, θα κλείσω με μια φράση του Στρατηγού Σαρλ Ντε Γκωλ: «Επειδή ένα πολιτικός ποτέ δεν πιστεύει αυτά που λέει, εκπλήσσεται όταν οι άλλοι τον πιστεύουν και τον υποφέρουν, γι αυτό και εγώ εκτιμώ μόνο αυτούς που μου αντιστέκονται, αλλά δεν μπορώ να τους υποφέρω». 

 Αγγελόπουλος Χ. Γεώργιος

(Γεν. Γραμματέας του Σωματείου Εργαζομένων στο εργοστάσιο Πάτρας της ΤΙΤΑΝ Α.Ε )