Κάντε τις ερπύστριες να σωπάσουν ...

Συνάδελφοι, σσες.

Κάθε φορά γράφονται όλο και περισσότερες απόψεις, αναλύσεις και "δεήσεις"  για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και των πρωταγωνιστών του.

Μεγάλη βοήθεια σ’ αυτό προσέφερε η τεχνολογία της αντιγραφής, της επικόλλησης και της συρραφής.

Παρόλο όμως που όσο περισσότερα γράφονται, τόσο λιγότερα διαβάζονται, εμείς θα τολμήσουμε να πούμε κάτι από καρδιάς, να πούμε γιατί οι χαλκευτές και οι ανίκανοι είναι ικανοί για όλα και γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο άδικο από το να απαιτείς το ίσο μεταξύ άνισων, να επιβάλεις ισότητα μεταξύ δυνάστη και δυναστευόμενου κι αυτό να το ονομάζεις δημοκρατία..!

Κάποτε, σε  μια σελίδα σχολικής έκθεσης αναφορικά με την εξέγερση του πολυτεχνείου, ένας μαθητής μεταξύ άλλων έγραψε: «η γρανιτένια πλάκα του φασισμού για επτά ολόκληρα χρόνια, συνέθλιβε αλύπητα τα στήθη της δημοκρατίας, αργοσκοτώνοντας με μίσος ότι πολυτιμότερο. 

Ο εξάδελφος μου, ήταν ανάμεσα στους φοιτητές, τους εργάτες κι όλους αυτούς που δεν φοβήθηκαν, όλοι μαζί με υψωμένες τις γροθιές κατάφεραν να θρυμματίσουν την γρανιτένια ταφόπλακα λευτερώνοντας  το αποκαμωμένο, μα πολύτιμο φως της δημοκρατίας!

Σήμερα δεν ζει.

Ένας απ’ αυτούς που ήταν επιφορτισμένοι, με την προστασία του πολίτη, φρόντισε να στείλει μια σφαίρα κατευθείαν στην πυρωμένη καρδιά, αυτού που προστάτευε ..»!

Με αφορμή αυτή την μαθητική έκθεση, νομίζουμε πως είναι καλύτερα να αφήσουμε να γράψουν για την εξέγερση του Πολυτεχνείου άλλοι, αυτοί που θυσιάστηκαν το 1973. Απατώντας σ' αυτούς που γράφουν και εκφωνούν λίβελους περί δημοκρατίας, απαντώντας σ’ αυτούς που θησαυρίζουν από την εμπορία όπλων, που ισοπεδώνουν πόλεις αφήνοντας πίσω τους εκατόμβες νεκρών, που κλέβουν τον πλούτο των λαών και παράγουν εκατομμύρια προσφύγων, θάλασσες δακρύων και πόνου.

Ονομάζομαι Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, ετών 17. Αυτή την στιγμή βρίσκομαι μπρούμυτα στην συμβολή των οδών Αβέρωφ και Μάρνης, τραυματισμένος θανάσιμα από μια σφαίρα στην καρδιά. Το μόνο που μπορώ να δω αυτή την στιγμή με το μάγουλο μου να ακουμπά στην βρώμικη και τραχιά άσφαλτο, είναι ένα μικρό μέρος μιας ματωμένης προκήρυξης δίπλα μου, διακρίνω την λέξη παιδεία.

Δεν με φοβίζει ο θάνατος, πεθαίνω ήσυχος γιατί υπερασπίστηκα τις ιδέες εκείνες που θέλουν, οι λέξεις ελευθερία και δημοκρατία, να αλωνίζουν δίχως αλυσίδες στα χείλη και  στα τετράδια των μαθητών…!

Ονομάζομαι Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16/11/1973, στις 23.30, τραυματίστηκα στο στήθος από τα πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Τώρα βρίσκομαι νεκρή πάνω σε ένα ψυχρό, μεταλλικό κρεβάτι στο σταθμό των πρώτων βοηθειών του ΙΚΑ, αυτή την στιγμή ένας αστυνομικός από πάνω μου, χαμογελά ικανοποιημένος καθώς αντικρίζει το μετέωρο δάκρυ μου στο παγωμένο μου βλέμμα και το κορμί μου γυμνό και ανήμπορο στη βέβηλη ματιά του.

Όμως δεν με νοιάζει πια! Ξέρω πως θυσιάστηκα για μια ξένη υπόθεση... Την δική σας και πως θυσιάστηκα με όλη την δύναμη τη ψυχής μου, γιατί  πίστεψα σ' αυτή.

Σας παρακαλώ μην επιτρέψετε η θυσία μου να πάει χαμένη…!  
Όλοι εμείς, που αφήσαμε την τελευταία μας ανάσα σε βρώμικους δρόμους, γεμάτους ορφανά παπούτσια, πατημένα συνθήματα, κηλίδες αίματος, μυρωδιές καπνογόνων και αργοσάλευτες προκηρύξεις διπλά σε δύσοσμους υπονόμους, το μόνο που ζητήσαμε ήταν έναν κόσμο ελεύθερο, έναν κόσμο γνώσης και δικαιοσύνης, δίχως υποκρισία, πολιτική αναλγησία, κοινωνικό απομονωτισμό, φτώχεια και δάκρυα.

Την αντίσταση μας και τις παρακαταθήκες μας τις συρρικνώσατε, τις κάνατε γιορτή, βιβλίο, ομιλία, ταινία και συνέντευξη.

Το αίμα μας στην σημαία ξεθώριασε, όπως ξεθώριασαν οι μνήμες και το πάθος στην καρδιά  των συναγωνιστών μας που έζησαν.

Οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν, φρόντισαν να χαθεί το νόημα των γεγονότων που σφραγίσαμε με το αίμα μας, να ξεθωριάσει. Το οδόφραγμα το έκαναν Κερκόπορτα, το αίμα μετοχές και τις κραυγές μας, διθυράμβους προς τοκογλύφους.  

Τα  κάγκελα μπήκαν στους δρόμους ξανά, η φτώχεια επέστρεψε, σχολεία κλείνουν, φυλακές ανοίγουν κι η περηφάνια, η ελπίδα, η δημοκρατία και ο ανθρωπισμός, εκτελούνται καθημερινά στις ουρές των ανέργων και των συσσιτίων!

Η χούντα που θελήσαμε να σκοτώσουμε, ζει!

Έγινε χίλια κομμάτια, «εξωραΐστηκε», άλλαξε πρόσωπα και τρύπωσε παντού, έγινε κίβδηλος πατριωτισμός, λαγούμιασε στην σκέψη, στα συνδικάτα, στην επιχειρηματικότητα, στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, στα δημόσια έργα, στις τράπεζες, σε χείλη δημοσιογράφων, στις αράδες των εφημερίδων, στις πληγές των προσφύγων και στο κοινοβούλιο... ερπύστριες παντού…!

Ο ήχος τους ακόμη μας στοιχειώνει, δεν σώπασαν!

ΠΑΝΩ ΣΕ ΤΟΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΣΜΕΝΗ ΠΟΡΤΑ ΔΩΣΑΜΕ ΞΑΝΑ ΤΟΝ ΟΡΚΟ.

ΟΡΚΟ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ, ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ.

ΟΡΚΟ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ. (ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ)

     

 «Εργατική Συσπείρωση»