Απεργία 8 Δεκέμβρη 2016

Συνάδελφοι-σσες,  οι νέες προ των πυλών μνημονιακές απαιτήσεις εις βάρος των δυνάμεων της εργασίας, δεν είναι η αρχή των αντεργατικών επιδιώξεων του νεοφιλελευθερισμού και εκείνων των κοινωνικών τάξεων που με ζήλο τις στηρίζουν  και τις εφαρμόσουν.

Αλλά είναι η συνέχεια μιας ατέλειωτης αλυσίδας που εδώ και χρόνια, δόλια τυλίγει τις ζωές των εργαζομένων και η οποία  θα συνεχίσει να το κάνει, όσο εμείς την σεβόμαστε.

Τα αντεργατικά μέτρα που θέλουν να νομιμοποιήσουν (για το καλό μας), δεν είναι κάτι καινούργιο,  έχουν κάνει την εμφάνιση τους στις εργασιακές σχέσεις εδώ και πολλά χρόνια και η εφαρμογή τους ξεκίνησε μεθοδικά και αργά, πριν την επιβολή των μνημονίων.

Με τον καιρό και μέσα από τον ζόφο της επιβαλλόμενης κρίσης και την εποπτεία των δανειστών (που παράγουν τις κρίσεις), η εξαίρεση έγινε κανόνας.

Αυτό που τώρα θέλουν και επιδιώκουν, είναι ο επιβαλλόμενος κανόνας να πάρει την μορφή άδικου νόμου, να απαλλαγούν από τον ταξικό συνδικαλισμό και με την βοήθεια των προθύμων και του φόβου της ανεργίας, να κατασκευάσουν ένα διαχειρίσιμο συνδικαλιστικό μόρφωμα. Τέτοιο, που από την μια θα διευκολύνει τις επιδιώξεις τους καταστέλλοντας, εκτονώνοντας και υποβαθμίζοντας την δυσφορία, την οργή και τις αντιδράσεις των εργαζομένων (για όλα αυτά που συμβαίνουν και θα ακολουθήσουν).

Και από την άλλη θα έχουν την συνδικαλιστική επίφαση που χρειάζονται για να μπορέσει να στερεωθεί η «δημοκρατία» των αγορών, των πολυεθνικών, του νεκρού κοινωνικού κράτους και της υπακοής που ονειρεύονται.

Την «δημοκρατία» εκείνη, που εντός της θα επιτρέπεται να μιλάς και θα απαγορεύεται να ακούγεσαι. Την δημοκρατία των λίγων..!

Το ζητούμενο για αυτούς που φιλοδοξούν να χτίσουν τον «θαυμαστό νέο κόσμο» δεν είναι η εφαρμογή του lock out (η απεργία των αφεντικών), οι ομαδικές απολύσεις, ο περιορισμός των συνδικαλιστικών ελευθεριών, ο υποκατώτατος μισθός, οι νέες μορφές εργασίας, η μετατροπή του επιδόματος ανεργίας σε επίδομα εργοδοσίας, η ενοχοποίηση και απαξίωση της απεργίας. Αυτά ήδη συμβαίνουν και οι εργαζόμενοι σήμερα, λίγο-πολύ τα βιώνουν δραματικά.

Όλα όσα δρομολογούνται, είναι τα εργαλεία της επίτευξης του στόχου τους. Και ο στόχος τους είναι, η καταδυνάστευση και υποταγή των εργαζομένων, η αποδιοργάνωση και αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος, το «διαίρει και βασίλευε», η προκαταβολική ομηρία των γενεών που έρχονται, είναι η ακύρωση των αγώνων που δόθηκαν και του αίματος που χαλαλίστηκε.

Και όσο εμείς αδιαφορούμε γι αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας, όσο εμείς την ημέρα της απεργίας παίρνουμε άδεια και δεν συμμετέχουμε στους αγώνες, όσο εμείς καταργούμε στην πράξη τους εργασιακούς νόμους και τα με αίμα και θυσίες κεκτημένα, όσο εμείς αισθανόμαστε ανώτεροι εργαζόμενοι από άλλους και όσο εμείς διευκολύνουμε την μείωση των εργαζομένων, είτε αποδεχόμενοι την «μοίρα» μας αδιαμαρτύρητα, είτε «βάζοντας πλάτη» στο διηνεκές με μειούμενες αμοιβές, άλλο τόσο εύκολα θα επιτευχθεί και θα παγιωθεί ο στόχος τους.

Και στην προκειμένη περίπτωση, σε κάθε περίπτωση, ο στόχος είμαστε όλοι εμείς αδιακρίτως.

Ωστόσο ο σπόρος έχει φυτευτεί βαθιά, έχουν γνώση και μνήμη οι φύλακες, θυμούνται ότι σε πολύ πιο αντίξοες συνθήκες και κάτω από την μπότα του κατακτητή, το εργατικό κίνημα και οι συνδικαλιστές εκείνοι που σφυρηλατήθηκαν στο αμόνι της αδικίας, στις 14 του Απρίλη του 1942 ξεκίνησαν έναν πρωτόγνωρο απεργιακό αγώνα. Την πρώτη απεργία στη σκλαβωμένη Ευρώπη. Που με την διαδικασία του ντόμινο επεκτάθηκε σε όλες τις Τριατατικές (τηλεφωνία, τηλεγραφία, ταχυδρομείο) υπηρεσίες, στους  δημοσιοϋπαλληλικούς χώρους και στη συνέχεια σε όλους τους εργαζόμενους τόσο στην Αθήνα, όσο και στις άλλες μεγάλες ελληνικές πόλεις.

Η δωσιλογική κυβέρνηση Τσολάκογλου, απάντησε με τρομοκρατία, απειλές και βία.

Παρ' όλα αυτά, οι εργαζόμενοι άντεξαν μέχρι τις 22 Απριλίου, όπου και σταμάτησαν τον απεργιακό αγώνα, αφού υλοποιήθηκαν τα περισσότερα από τα αιτήματά τους.  

Επίσης οι φύλακες γνωρίζουν, πως μαζί με το Λοκ άουτ γεννιέται και το λοκ ιν – το κλείδωμα των εργοδοτών μέσα στα γραφεία τους.

Οι άδικοι και καταχρηστικοί νόμοι, δεν κατάφεραν ποτέ να καταστείλουν και να καταργήσουν τους αγώνες των εργαζομένων, να σταματήσουν τους χείμαρρους του θυμού που προκαλεί η εκμετάλλευση, η αδικία, ο εκφοβισμός και το έλλειμμα δικαιοσύνης. Αντίθετα, η λαϊκή οργή, οι αγώνες των εργαζομένων και των ταξικών συνδικάτων τους, ήταν που ανέτρεψαν νόμους, καθεστώτα και έφεραν τον διαφωτισμό.

Κι αν χρειαστεί θα το ξανακάνουν όσες φορές κι αν απαιτηθεί..!

Η απεργία της Πέμπτης 8 Δεκέμβρη 2016 δεν θα είναι η τελευταία, πιθανά, ούτε η νικητήρια, αλλά θα είναι μαζί με όλες τις προηγούμενες, ο προπομπός της απεργίας εκείνης που θα γραφτεί στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος με τιμή, όπως πολλές άλλες, γιατί οι αγώνες και η αλληλεγγύη των εργαζόμενων είναι που αλλάζουν τον κόσμο και τον κάνουν πιο ανθρώπινο και δίκαιο, όχι τα χρηματιστήρια και οι τράπεζες…!

ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΜΑΣ, ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ…

Η συμμετοχή των εργαζομένων στις απεργίες και στους αγώνες είναι χρέος, δικαίωμα και προνόμιο, είναι η πολύτιμη παρακαταθήκη των προηγουμένων, στους επόμενους!

Συνάδελφε-σσα, αν παρόλα αυτά ακόμη ψάχνεις εκείνον που μπορεί να σε βοηθήσει, κοιτάξου στον καθρέφτη και θα τον βρεις μπροστά σου. 

Αν δεν μπορέσει αυτός, τότε κανένας άλλος δεν μπορεί να σε βοηθήσει να απαλλαγείς από τις αλυσίδες που έχεις ερωτευθεί…!