Φοβού την Αντουανέτα και παντεσπάνι φέρουσα

Συνάδελφοι-σσες, 

οι συνδικαλιστές με δεδομένο ότι δεν  υποχρεώθηκαν, αλλά αυθόρμητα και συνειδητά επέλεξαν να μπουν μπροστά στον αγώνα για την διεκδίκηση του δίκαιου και ηθικού, οφείλουν κάθε τους πρόθεση και ενέργεια να είναι προς την κατεύθυνση αυτή.

Όσοι επιλέγουν τον συνδικαλιστικό δρόμο, θα πρέπει αδιαμαρτύρητα και με παρρησία να επωμίζονται τις δυσκολίες που συναντούν στο διάβα τους.

Αυτοί που αντί να υπηρετούν τους εργαζόμενους, υπηρετούνται, που αντί να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες, τις περιγράφουν με κενούς λόγους στείρου λαϊκισμού, που αντί να δρουν με αποτελεσματικότητα, αρκούνται (στο περιθώριο του χρόνου τους) να επιδίδονται σε κινδυνολογίες  και υποσχέσεις, εμφανιζόμενοι δύο φορές την εβδομάδα ανέγγιχτοι από  εργασία.., τότε αυτοί δεν είναι συνδικαλιστές, είναι οικόσιτοι ανωφελείς διεκπεραιωτές!

Ο συνδικαλισμός έχει υποχρέωση να αντιδρά σε νόμους και αποφάσεις που είναι άδικες και επιβλαβείς για τους εργαζόμενους και την κοινωνία, να τις καταδεικνύει και να αγωνίζεται για την ανατροπή τους, όχι να τις υπακούει και να συμβιβάζεται με αυτές, αποκομίζοντας πελατειακά οφέλη.

Την συνδικαλιστική δράση την ορίζουν και την προστατεύουν νόμοι, ηθικοί και καταστατικοί κανόνες και οι συνδικαλιστικές αποφάσεις διέπονται από αυτούς.

Είναι θεσμικά και ηθικά απαράδεκτο οι αποφάσεις που λαμβάνονται στο Δ.Σ του σωματείου για τα μέλη του, να τροποποιούνται αυθαίρετα προκειμένου να εξυπηρετήσουν την ανάγκη κάποιων για δημόσιες σχέσεις, πληρωμένες από τις συνδρομές των εργαζομένων.

Οι συνδικαλιστές που πετούν στο καναβάτσο, αυτούς από τους οποίους δεν εισπράττουν ψήφους, επιρροή και διευκολύνσεις, είναι έμποροι του κόπου, των προσδοκιών, της εμπιστοσύνης και των συμφερόντων των εργαζομένων.

Στις 19–12–2016, κατά την βράβευση από το σωματείο των παιδιών των εργαζομένων που επέτυχαν την εισαγωγή τους στα τεχνολογικά και πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, εξαιρέθηκε σκόπιμα το παιδί του εκλιπόντος συναδέλφου μας Σ.Τ.

Ο οποίος καθ' όλο των εργασιακό του βίο και συνδρομές κατέβαλε στο σωματείο και το υπηρέτησε ως συνδικαλιστής, σε αντίθεση με κάποιους άλλους που όχι μόνο δεν έχουν συνδράμει το σωματείο, ούτε με κοπανιστό αέρα, αλλά έχουν φροντίσει κι από πάνω, να λειτουργήσουν ως τροχοπέδη στο έργο του….!

Φυσικά δεν αντιδρούμε στο γεγονός ότι βραβεύθηκαν παιδιά που δεν ήταν εργαζομένων εγγεγραμμένων στο σωματείο (κατά παράβαση των αποφάσεων), οι οποίοι πληρώνουν συνδρομή απ’ το υστέρημα τους.

Αντίθετα, θεωρούμε ότι τα παιδιά θα πρέπει να ενθαρρύνονται και οι προσπάθειες τους να επιβραβεύονται με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία.

Οι νέοι είναι αθώοι των φαρισαϊσμών και των πράξεων όλων αυτών, που κάθε φορά αρέσκονται να τους συμβουλεύουν, για τα αντίθετα απ’ αυτά που οι  ίδιοι πράττουν..!

Αντιδρούμε όμως απέναντι στην σιωπή των αχαμνών, στην επιλεκτική συμπεριφορά των ακολούθων και στην ηθική αναπηρία όλων αυτών, που προσπαθούν να αποκτήσουν ανεδαφικά πλεονεκτήματα και εφήμερα οφέλη, μέσα από δημόσιες σχέσεις με ξένα κόλλυβα.

Αντιδρούμε απέναντι σε όσους δεν διστάζουν για χάρη όλων των πιο πάνω, να αδικήσουν και να πληγώσουν ανερυθρίαστα μέσω του αποκλεισμού, το οποιοδήποτε παιδί..!

Κάποιοι έκριναν πως το παιδί του Σπύρου δεν είχε δικαίωμα στην επιβράβευση, γιατί ο πατέρας του δεν ψηφίζει πια, δεν βάζει «ψηλά τον πήχη», δεν «φωλιάζει το όνειρο μέσα του», δεν υπήρξε οικόσιτος κηφήνας με υπερτροφικούς σιελογόνους αδένες, δεν είχε γλώσσα μόνο για να γλείφει… Δεν ήταν παρά ένας σκληρά εργαζόμενος, κυριευμένος απ’ το ελάττωμα της καθημερινής εργασίας…!

Το Παιδί του Σπύρου, δεν είχε ανάγκη οικονομικής και ηθικής στήριξης, γιατί είναι τακτοποιημένο οικονομικά.., η μητέρα του είναι διευθύντρια του κουβά και της σφουγγαρίστρας, σε εργολάβο.    

Αν ζούσε ο Σπύρος θα τολμούσατε να το κάνετε αυτό..; Φυσικά και όχι, γιατί το «θράσος γεννάει τους τυράννους», όχι η αρετή και το θάρρος…!

Οι «συνδικαλιστές» που δεν τιμούν τους συναδέλφους τους, είτε βρίσκονται εν ζωή είτε όχι, είναι καταδικασμένοι να τυλιχθούν στην λήθη και  να  ναυαγήσουν στα πελάγη της χλεύης..!

  

Μ’ αυτά και μ’ αλλά, διαπιστώσαμε πως  ο πήχης τελικά μπήκε τόσο ψηλά, που είναι προσπελάσιμος απ’ ότι έρπει, ότι τα όνειρα που φωλιάζουν μέσα τους δεν είναι, παρά εφιάλτες που δεν ξύπνησαν ακόμη…!

Ποτέ το πρόβλημα δεν είναι αυτοί που επιδίδονται σε τέτοιες πράξεις (αυτοί ήταν πάντα το εύκολο κομμάτι), το πρόβλημα ιστορικά εντοπίζεται, ανέκαθεν σ’ αυτούς που ψελλίζουν, που ανέχονται και χειροκροτούν, σ’ αυτούς που δεν έμαθαν ακόμη, πως αμφισβητώντας οδηγείσαι στην αλήθεια και μαχόμενος κερδίζεις τις μάχες..!

Στην ανακοίνωση αυτή φροντίσαμε να είμαστε λίαν επιεικείς, διότι η επιείκεια, είναι η αριστοκρατική μορφή της περιφρόνησης…!

Συνεχίζεται….