Ποιος απειλεί το ασφαλιστικό;

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗ

Το ετήσιο καθαρό προϊόν της χώρας είναι προϊόν της εργασίας των μισθωτών εργαζομένων και το ιδιοποιούνται οι εργαζόμενοι (υπό τη μορφή των μισθών), οι επιχειρηματίες-καπιταλιστές (υπό τη μορφή κερδών) και το κράτος (υπό τη μορφή φόρων, δασμών, τελών, ασφαλιστικών εισφορών).

Αγγέλειν Λακαιδεμονίοις ότι τήδε κείμεθα….

Χρειάστηκαν πενήντα γεμάτα και συναπτά χρόνια ζωής, για να γίνει πλέον ορατό ότι το Ελληνικό Δημόσιο Κοινωνικό Ασφαλιστικό Σύστημα, ούτε δημόσιο, ούτε κοινωνικό, αλλά και ούτε καν ασφαλιστικό είναι.

Βέβαια την διαπίστωση αυτή, όλοι μας λίγο πολύ την έχουμε κάνει κατά καιρούς, όταν χρειάστηκε να καταφύγουμε και να ζητήσουμε την προστασία του, που πιστεύαμε πως δικαιούμεθα, τουλάχιστον γιατί την έχουμε πληρώσει και μάλιστα πολύ ακριβά. Σήμερα καταρρέουν πια οι ελπίδες για όσα περιμέναμε και μελλοντικά από αυτό.

Πιστοί στην ενδεκάτη εντολή, Ου μπλέξεις, καταφέραμε όλα αυτά τα χρόνια να κάνουμε κακό μεν στην οικονομική μας υγεία, αλλά να διαφυλάξουμε αποτελεσματικά την ψυχική μας υγεία. Κάτι είναι και αυτό !

Όλα όμως έχουν ένα τέλος και ένα τίμημα. Έτσι σήμερα ευρισκόμαστε στην δυσάρεστο θέση, να πρέπει να δώσουμε την μάχη, για κάτι που είναι αυτονόητο, ξεκαθαρισμένο, και προπαντός χίλιο-πληρωμένο.

Η επισημοποίηση της κρίσης του Κοινωνικού Ασφαλιστικού μας Συστήματος, σηματοδότησε και επισήμως την υποβόσκουσα και εντεινόμενη, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, κρίση της ελληνικής κοινωνίας, που ας μη κρυβόμαστε, ίσως έχει πάψει να είναι πια και τόσο αμιγώς ελληνική.

Ένα όμως είναι ξεκάθαρο. Το Ασφαλιστικό Μας σύστημα είναι του δημοσίου Μας και της κοινωνίας Μας, και άρα είναι δικό Μας. Αν για κάποιους αποτελεί βάρος, πρόβλημα ή μπελάς, είμαστε και εμείς εδώ!

Επιτέλους όμως, όσοι τελικά αισθάνονται και είναι ακόμα Έλληνες, ίσως είναι η ώρα να πάψουν να κρύβουν αυτό το Αθάνατο και Ελληνικό Ηρωικό Πνεύμα και Φρόνημα, που έκανε τους προγόνους μας να είναι και να μείνουν το Φως της Οικουμένης, και να δώσουν την απάντηση σε όσους το αμφισβητούν.

Η Ελλάδα και η Ελληνική κοινωνία το απαιτούν, και μάλιστα τώρα!

Για όσους αισθάνονται ξένοι ¨Αγγέλειν Λακαιδεμονίοις ότι τήδε κείμεθα !! ¨

Δημοσιεύθηκε από τον εργαζόμενο «ΕΠΙΚΟΥΡΟ»

Οι αγώνες όλων μας πλέον θα είναι δυσκολότεροι και απαιτητικότεροι, διότι τώρα καλούμεθα οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι διανοούμενοι και οι απόμαχοι του μόχθου να δώσουν αγώνες πλάι-πλάι με τους όμορους πολίτες των άλλων χωρών, σε παγκόσμιο επίπεδο και με κοινούς στόχους.

Η κακοποίηση του περιβάλλοντος, η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας και της εκμετάλλευσης, η άδικη σφαγή των λαών και οι εργάτες σκλάβοι του τρίτου κόσμου, είναι μερικοί από τους κοινούς παγκόσμιους στόχους των ανθρώπων που επιμένουν να αντιστέκονται.

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Κάθε Νοέμβρη, ο νους και η καρδιά μας είναι εκεί, στο Πολυτεχνείο, στην εξέγερση των φοιτητών, της νεολαίας και ολόκληρου του ελληνικού λαού κατά της χουντικής τυραννίας, το Νοέμβριο του 1973.

Το Πολυτεχνείο ήταν η κορυφαία εκδήλωση της επτάχρονης αντιχουντικής πάλης και μία από τις κορυφαίες στιγμές των αγώνων του λαού και της νεολαίας.

Ο Αγώνας και τα αιτήματα εκείνου του αγώνα είναι πάντα επίκαιρα και απαιτητά.

Παιδεία, Υγεία, δουλειά, κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη αποτελούν διαχρονικά αιτήματα της Ελληνικής κοινωνίας.

Εργαζόμενοι, σπουδαστές και νεολαία συνεχίζουν τον αγώνα και τις διεκδικήσεις για Ειρήνη, Δημοκρατία, Ισονομία, Ανεξαρτησία.

Τα εργασιακά, οικονομικά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων συνεχίζουν να δέχονται επιθέσεις, αμφισβητήσεις και ανατροπές, εντείνοντας τις ανισότητες και τις αδικίες.

Σήμερα το μήνυμα και οι αγώνες της εξέγερσης του πολυτεχνείου είναι περισσότερο επίκαιρα από ποτέ.

Στην εποχή μας ο άνθρωπος έχει πάρει την θέση των πρώτων υλών, στην χοάνη της αδηφάγας κρεατομηχανής της παγκοσμιοποίησης.

Τα κεκτημένα εργασιακά και δημοκρατικά μας δικαιώματα αναπαζαρεύονται κατά την διαδικασία της μεγιστοποίησης των κερδών μιας χούφτας ανθρώπων της πολιτικής και του πλούτου.

Τα καταληστεμένα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, το σαθρό σύστημα ασφάλισης, ο βιασμός της δημόσιας και δωρεάν παιδείας είναι μερικά από τα προβλήματα που θα απασχολούν εργαζόμενους και νεολαία καθημερινά από σήμερα και πέρα σε εθνικό επίπεδο.

Ιδού η Ρόδος !

Ο πραγματολογικός χαρακτήρας της πρότασης που ακολουθεί, εξαρτάται από το ουτοπικό της περιεχόμενο.

Η προσήλωση στο αποτέλεσμα και την αποτελεσματικότητα, της τεχνοκρατικού χαρακτήρα αντίληψης του management, αποτελεί αναμφισβήτητα ‘ ταμπού ’, που αγγίζει τα όρια στο να αποτελεί θέσφατο, και σαν τέτοιο επισύρει την νέμεση της αποξήρανσης του από τις επιρροές της ψυχοδυναμικής δημιουργικότητας, που σε τελευταία ανάλυση αποτελεί την πραγματική και αστείρευτη πηγή του πλούτου, ενώ φαίνεται να αποτελεί πρόσκαιρα, διακριτικό χαρακτηριστικό του πλουτισμού.

Αυτό στην απλή γλώσσα των μαθηματικών μπορεί να σημαίνει ότι δύο και δύο, σαφώς μπορούν να κάνουν όσο και πέντε μείον ένα. Το αποτέλεσμα επετεύχθη ποσοτικά, πλην όμως ποιοτικά το χάσμα φαντάζει αγεφύρωτο.

Σίγουρα μια απλή και μόνο επισκόπηση της περιρρέουσας ατμόσφαιρας στην ελληνική και επίκαιρη πραγματικότητα ( εργασιακά, συνταξιοδοτικά, εισοδηματική πολιτική ), θα καταδείξει την σαφή επιλογή του παραγωγικού κόσμου, και των εχόντων τα κατευθυντικά πηδάλια της ελληνικής οικονομικής ζωής, στην εύκολη άδικη και στείρα πρακτική του πέντε μείον ένα, και ότι η δημιουργική άνοιξη του δύο και δύο, παραμένει στη ζωή και τις επιδιώξεις του κόσμου της εργασίας, σε βαθμό ρομαντικής θεώρησης της πραγματικότητας και των αναμνήσεων του παρελθόντος.

Το μήνυμα είναι σαφές. Έχουμε απαίτηση και υποχρέωση να είμαστε και να παραμείνουμε αποτελεσματικοί, όσο και δημιουργικοί με όραμα και αναπτυξιακή δυναμική, πέρα από μια μίζερη, φοβική, και αμυντική, γραφειοκρατικού τύπου διαχείριση των απλών οικονομικών μαθηματικών, που σαν στόχο έχουν τον καρπό, αδιαφορώντας για το δέντρο.

Ο κόσμος της εργασίας απευθύνει την πρόσκληση – πρόκληση, σε ευήκοα και διορατικά ώτα:

Να κινηθούμε στο πνεύμα της προσθετικής επάξιας δημιουργίας.

Ιδού η Ρόδος !

Δημοσιεύθηκε από τον εργαζόμενο «ΕΠΙΚΟΥΡΟ»

Προάγγελος του ατυχήματος ο κίνδυνος και η επικινδυνότητα.

Δημοσιεύθηκε από τον εργαζόμενο: “Τίμαιο”

Η μέχρι τώρα αντιμετώπιση των ατυχημάτων στους χώρους εργασίας , εμφανίζει μια νοοτροπία λογιστική, η όποια έχει να κάνει με το ποιος χρεώνεται το ατύχημα, καθώς και με ποιος το πιστώνεται κάθε τόσο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να οδηγούμαστε στο ατύχημα συντομότερα, με μαθηματική ακρίβεια. Διότι όπως είναι φυσικό κανείς δεν θέλει να χρεωθεί την εγκυμοσύνη του και τον τοκετό του.

Ελελεύ !! ή ο εξορκισμός στο κακό.

Ο Γάλλος φιλόσοφος René Descartes ( Καρτέσιος ) στο φιλοσοφικό του σύγγραμμα « Λόγος περί μεθόδου » , ισχυρίζεται ότι η καλύτερα μοιρασμένη στο κόσμο αρετή είναι η ορθοφροσύνη ( bon sens ). Μάλιστα ο καθένας πιστεύει ότι την διαθέτει σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην επιζητεί περισσότερη.

Την αλήθεια της προτάσεως κανείς δεν πρόκειται να αμφισβητήσει, ακόμα και εάν διαισθάνεται την καλά κρυμμένη δόση ειρωνείας.

Μετά από αυτό γίνεται ίσως κατανοητό, το γιατί, των μετά την έρευνα ικανοποίησης των εργαζομένων εξελίξεων, στο επικοινωνιακό πεδίο του εργοστασίου.

Έρευνες για αίτια παρ’ ολίγον ατυχημάτων, που έρχονται μετά από αγωνιώδη χρονική αναμονή, για να αποφανθούν με στόμφο, μέχρι να ξανά-επανέλθουν για να ξανά-αποφανθούν και πάλι.

Κινήσεις και ανασχηματισμοί τμημάτων, που με πείσμα και ορμή ταύρων προωθούνται, υποσχόμενες οικονομική επιτυχία λαμπρών στόχων, στο πεδίο του οικονομικού ανταγωνισμού, κάνοντας άνω κάτω ωράρια και προγραμματισμούς, που αλλάζουν και κινούνται γρηγορότερα και από τον συμπαθή κόκορα της καμινάδας των παλιών τζακιών που αποτελεί έρμαιο στις ριπές του αναποφάσιστου και παγωμένου ανέμου.

Εμείς όλοι που μουδιασμένοι απορούμε πως τόσα χρόνια δεν είχαμε αντιληφθεί τόσες νέες αλήθειες και πρακτικές, ώστε να συντελέσουμε ακόμα ποιο πολύ στα οικονομικά θαύματα, ευχόμαστε καλή επιτυχία στις νέες προσπάθειες, και αναφωνούμε:

Ελελεύ συνάδελφοι Ελελεύ !!

Δημοσιεύθηκε από τον εργαζόμενο «ΕΠΙΚΟΥΡΟ»

Υ.Γ: Ο συνάδελφος «ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ» τείνει να γίνει αναπόσπαστο μέλος της δημοσιογραφικής ομάδας της ιστοσελίδας μας.

Προσεχώς θα ακολουθήσουν άρθρα που θα αφορούν δύο πρόσφατα παρ’ ολίγον ατυχήματα, που δεν ήσαν και τόσο παρ’ ολίγον!. Αν θα ήθελε κανείς να τα χαρακτηρίσει επιεικώς, θα τα χαρακτήριζε ως “ατύχημα υπό την «Θεία» αναγκαστική παρέμβασή λόγω διοικητικών αμελειών”, ή “ως ατύχημα υπό ευτυχή συγκυρία αναστολής θανάτου