Η 1η του Μάη εξακολουθεί να είναι μια αλύτρωτη απεργία....

ΟΜΟΣΠΟΝΔIA ΤΣΙΜΕΝΤΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ

   Η 1^η του Μάη, θα μπορούσε να είναι επέτειος, μια γιορτή μνήμης, μια αναδρομή στην ιστορία των γεγονότων που συντάραξαν το Σικάγο το 1886 και τα οποία απέκτησαν παγκόσμια αίγλη, διαχρονική αξία και ταξικό νόημα για τους ανθρώπους της μισθωτής εργασίας.

          Δεν είναι όμως…, γιατί τα αίτια που οδήγησαν τους εργαζόμενους σε ρήξη (πολλές φορές από τότε), δεν έχουν παρέλθει και οι σκιές της αδικίας εξακολουθούν να στοιχειώνουν τις προσδοκίες, τα όνειρα και τις προσπάθειες μας για έναν κόσμο ανθρώπινο.       

Η 1^η του Μάη εξακολουθεί να είναι μια αλύτρωτη απεργία, μια διαδικασία που δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, μια δύναμη που δεν εκτονώθηκε οριστικά...!

Για κάποιους η μέρα αυτή είναι φόβος που δεν κρύβεται, φόβος που στοιχειώνει όλες τις προσπάθειες που καταβάλλουν οι αυτουργοί της εργασιακής και κοινωνικής βίας, οι υπηρέτες της μνημονιακής υποταγής, για να εξωραϊστεί, να αλλοτριωθεί, να μετακινηθεί και να πνιγεί στα λουλούδια, ως θλιβερό, αδύναμο κουφάρι, πριν την λήσμονα ταφή.

          Οι εργαζόμενοι του σήμερα, δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους εργαζόμενους του χθες. Είναι τόσο εξαθλιωμένοι και τόσο «ικανοποιημένοι» όσο θέλουν οι έμποροι της εργασίας να είναι!

          Βουλιάζουν στα μνημόνια της υποταγής, συνωστίζονται στις ουρές της ανεργίας και των ελεήμονων συσσιτίων. Τα παιδία τους, ξεψυχούν πάνω από τα τούρκικα μαγκάλια της ανάγκης, λιποθυμούν στις αίθουσες διδασκαλίας και εξάγονται με την ίδια ευκολία που εξάγονται οι φράουλες.

          Οι απόμαχοι της εργασίας ξεροσταλιάζουν ώρες ατελείωτες επαιτώντας για μια χούφτα γενοσήμων χαπιών. Η συνολική τους προσφορά «αργυρώνεται» στην εξευτελιστική τιμή των  300 ευρώ, δηλαδή ποσοτικά δέκα φορές επάνω από εκείνα των τριάντα αργυρίων του προπληρωμένου θανάτου και της πανανθρώπινης προδοσίας.

          Οι κοινωνικοί αγώνες, οι επαναστάσεις και κάθε μορφή αντίστασής ενάντια στην παρακμή, την εκμετάλλευση, την δουλεία και τον μεσαιωνικό σκοταδισμό, είναι που έφεραν την ανάπτυξη, την πρόοδο του πολιτισμού, την εδραίωση της δημοκρατίας και το φως της ελευθερίας, που ξεκινά να τρεμοσβήνει θλιμμένα. 

Έπειτα από τόσες θυσίες και σπατάλης ατέλειωτης, ποταμών ιδρώτα και αίματος, οι εργαζόμενοι του σήμερα και των επόμενων γενεών, καλούνται άλλη μια φορά να  πληρώσουν τα «Σόδομα και τα Γόμορρα» των επιτήδειων κερδοσκόπων, την τραπεζική αλητεία, την πολιτική ασυδοσία, τον ευρωπαϊκό φαρισαϊσμό και την αυθάδεια του κρατικοδίαιτου «ιδιωτικού» κεφαλαίου.

          Στον κλάδο της τσιμεντοβιομηχανίας από το 2011 παρακολουθούμε τα ευεργετήματα του αναπτυξιακού επενδυτή, μέσα από ένα ατέρμονο σαρκοφάγο «πείραμα» που επιβάλλεται στους εργαζόμενους των τσιμέντων Χαλκίδας, με συγκεκριμένα βήματα  αναπτυξιακής αποδόμησης.

Ένα πείραμα γαλλικών προδιαγραφών, που ξεκινά από την «έντεχνη» κατακρήμνιση των εργασιακών σχέσεων και καταλήγει στο ρεβανσισμό της αδιαλλαξίας και των ομαδικών απολύσεων, με στόχο την μελλοντική μεταφορά φτηνών  εργαζομένων, απ’ τα χωράφια της ματωμένης φράουλας, στα τσιμεντένια μπουντρούμια του χρηματιστηρίου των ρύπων.

          Εκείνο όμως που αξίζει περισσότερης προσοχής είναι τα ενδιάμεσα βήματα του Ταρτούφου…, αυτά είναι  που κρύβουν τον κώδικα των προθέσεων του, αυτά είναι που διαγράφουν την πορεία σταύρωσης του Χαλκιδαίου τσιμεντεργάτη  και προδίδουν την μικροψυχία του εργοδότη.

         Η εξέλιξη του «πολυεθνικού» μελοδράματος της «πτωχής πλην έντιμης» Lafarge, μας αποκαλύπτεται, μέσα από μια πληθώρα θεατρικών πράξεων «εξ…αιρετικού κάλλους»…!

Πράξη πρώτη, απενεργοποίηση, απαξίωση, δημόσιος εξευτελισμός και ομηρία των εργαζομένων με την χρήση της ανασφαλούς αργομισθίας….!

Πράξη δεύτερη, κατ’ οίκον εισβολή του στρατηγικού επενδυτή, στα σπίτια των εργαζομένων, μέσω κατάπτυστων «συστημένων» επιστολών, που έχουν μοναδικό στόχο να τρομοκρατήσουν, να εκβιάσουν και να υπονομεύσουν το φρόνημά και την συνοχή τους.

          Πράξη τρίτη, η εκμετάλλευση των Χαλκιδαίων τσιμεντάδων ως μοχλού πίεσης στην τοπική κοινωνία που δραστηριοποιείται η «επένδυση», προκειμένου να «λυγίσει» και να αποδεχθεί τις περιβαλλοντικές αξιώσεις του Ταρτούφου περιπατητή σε οικολογικά μονοπάτια.

Πράξεις επί πράξεων πολλές….!

          Για τους εργαζόμενους στην τσιμεντοβιομηχανία, η 1^η Μάη, είναι αμετακίνητη απεργία, είναι στίβος μάχης και χωνευτήρι ιδεών. Είναι ένα από τα βήματα που θα ακολουθήσουν, οι εργαζόμενοι του κλάδου, πριν από εκείνο της οριστικής αποκαθήλωσης των συναδέλφων μας στην τσιμεντοβιομηχανία Χαλκίδος.

Η εβδομάδα των παθών είναι που φέρνει την Ανάσταση.

Η θέληση, η πίστη και η προσήλωση στα ιδανικά και τους αγώνες είναι αυτά που κατεβάζουν τις κακόγουστες παραστάσεις και ακυρώνουν τις πράξεις τους!

          Ο κλάδος της τσιμεντοβιομηχανίας και κατ’ επέκταση οι εργαζόμενοι σε αυτήν, βάλλονται καθημερινά από ύποπτες και παράνομες εισαγωγές τσιμέντου, αμφιβόλου ποιότητας και μεθόδων παραγωγής. Αφυδατώνεται  από την εισαγωγή τσιμέντου Ασιατικής καταγωγής, το οποίο με όρους μαφίας αποκτά Ευρωπαϊκά πιστοποιητικά σε συνθήκες αθέμιτου και αθέατου ανταγωνισμού.

              Αποδυναμώνεται από την παραγωγή τσιμέντου, σε ντόπια κερδοσκοπικά και περιστασιακά μικρομάγαζα, τα οποία λειτουργούν σε συνθήκες  ακαθόριστων περιβαλλοντικών και εργασιακών συνθηκών, αποδυναμώνεται από τον παραλογισμό των φόρων και των δύσκαμπτων κανονισμών που επιβάλλονται στην εγχώρια οικοδομή. Παρόλα αυτά, είμαστε ένας κλάδος που αντιστέκεται, ένας κλάδος που επιμένει….!  

          Τρία χρόνια τώρα συνάδελφοι, στην Ελλάδα, κάθε μήνας γεννά και μια πρωτομαγιά, κάθε δράμα και μια αυτοκτονία, κάθε απόλυση και μια εξαθλίωση και κάθε εξαθλίωση, ατέρμονα γεύματα ντροπής στους κάδους των απορριμμάτων.

          Σιμώνει η ώρα της αποδέσμευσης του προμηθέα, η διάρρηξη των δεσμών του και η νομοτελειακή λιμοκτονία της ύβρης των όρνεων...!

          Συνάδελφοι-σσες, καλούμαστε όλοι να διαδηλώσουμε στις Ταξικές συγκεντρώσεις των σε όλη την Ελλάδα.